ကြာရွင္းျပတ္စဲျပီးေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ အေဖနွင့္ အေမတို႔သည္ ေမာင္နွမလိုမ်ိဳး၊ သူငယ္ခ်င္းလိုမ်ိဳး ေနနိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။
"အညိဳ…. ကိုယ္မွားပါတယ္" ဟု အေဖက အေမ့လက္ေပၚ မ်က္နွာေမွာက္လွ်က္ မ်က္ရည္ေတြေတြက်ခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနပါသည္။ အေမ အလုပ္လုပ္ေသာ ေက်ာင္းမွာျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
"အဲဒီတုန္းကတည္းက အေမ့ဆံပင္ေတြျဖဴေဖြးကုန္တာပါပဲ သားရယ္" ဟု အေမေျပာခဲ့သည္ကိုလည္း ယေန႔တိုင္ နားထဲကမထြက္နိုင္ပါ။
သူတို႔သည္ မခ်စ္ၾက၍မဟုတ္ပဲ မၾကိဳက္ၾကေတာ့၍ လမ္းခြဲလိုက္ပုံရပါသည္။ သူတို႔၏ အတြင္းစိတ္ကိုခန္႔မွန္းရခက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေစာေစာက ေျပာသလို ၅၂၈ သြယ္ေသာ ေမတၱာျဖင့္ေတာ့ ခ်စ္ခင္မပ်က္ေနနိင္ၾကေလသည္။ ဤသို႔ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကသည္မွာ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ၾကခ်ိန္အထိျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ယခုေျပာျပလိုေနသည္မွာ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၅ ခုနွစ္က အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က အေဖနွင့္ အေမတို႔သည္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ေတြျဖစ္ေနၾကပါျပီ။ အတူေတာ့ျဖင့္မေနၾကပါ။ အေဖက ဝင္ဒါမီယာမွာ… အေမက သဃၤန္းကၽြန္းမွာပါ။ ထိုကာလတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖနွင့္ အတူ အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ေနခဲ့ၾကပါသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အေဖ့ ထံမွစာတစ္ေစာင္နွင့္ ေဆးပုလင္းတစ္ပုလင္း ေအာက္ထပ္သို႔ေရာက္လာပါသည္။ အေဖနွင္႔ ကၽြန္ေတာ္က စာျဖင့္ စကားေျပာၾကသည္။
"ဗလၾကီး…….
မင့္ အေမအတြက္ ပလူဗီမင္ အားေဆး ေပးလိုက္တယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲရွာေတြ႔တာ။ ေဆးေတာင္႔ နဲ႔ ပုလင္းက အမ်ိဳး မတူဘူး။ ရရာ ပုလင္းနဲ႔ ထည္႔ေပးလိုက္ရတယ္။ ဒီေဆး ကဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္း ၄၀ က မင့္အေမ အားနည္းလို႔ ငါဝယ္ေပးေနက်ေဆးပဲ၊ ခုလည္း သူအားနည္းေနျပန္ျပီၾကားလို႔ ရွာဝယ္ခဲ့တာ၊ ငါကေပးတယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာ။
ေဖေဖ"
ထိုေဆးပုလင္းကို အေမ့ထံလူၾကဳံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပုိ႔ေပးခဲ႔ျပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ အေမ့ထံမွ တယ္လီဖုန္းဝင္လာပါသည္။
"သားလား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ"
"အေမပါ"
"ေျပာပါအေမ"
"မင့္အေဖ ပို႔လိုက္တဲ့ေဆး အေမ ရတယ္၊ အဲဒါ….."
"ဒါမ်ား အေမရယ္၊ အထူးအဆန္း ေျပာေနရေသးတယ္"
"ဟဲ့…..ထူးတာရွိတယ္ သားရဲ႕"
"ဘာမ်ားလဲ အေမ"
"မင့္အေဖကို ေျပာလိုက္စမ္းပါ သားရယ္၊ အေမ ဖုန္းဆက္တယ္လို႔"
(ကၽြန္ေတာ္နွင္႔ အေမတို႔၏ ရယ္သံမ်ားေရာေထြးသြား၏။)
"အေမနဲ႔ အေဖ ကင္းကြာသြားျပီးေပမယ္႔ ဒီလိုပဲ ဖုန္းဆက္ဆက္ေနတာ ဘာထူးဆန္းလို႔လဲ"
"ဆန္းပါေသာ္ေကာ သားရယ္၊ အဲဒီ ပလူဗီမင္ေဆးက မင္႔ကိုမေမြးခင္ အၾကီးဆုံးေကာင္ အာယု (ယခု အငယ္ဆုံး ဒါရုိက္တာ အာယု မဟုတ္ပါ။ ကြယ္လြန္သြားသူ ကၽြန္ေတာ့္ အကိုအၾကီးဆုံးမွာလည္း အာယုပင္ ျဖစ္၏။ အာယု၊ ဝဏၰ၊ သုခ၊ ဗလ ဟူ၍ ရွိရာ အာယု နွင့္ သုခ မွာ ကြယ္လြန္နွင့္ပါျပီ။) ေအး…. အဲဒီ အာယု ေမြးတုန္းက မင့္အေဖက အေမ့ကို ဝယ္တိုက္ခဲ့တာ ပလူဗီမင္ပဲ၊ ဒီေဆးမ်ိဳးပဲ"
"အင္းေလ….အေမရဲ႕ ၊ အဲဒါက ဘာျဖစ္သလဲ"
"ဟဲ့ ျဖစ္ပါျပီေကာ သားရယ္၊ ျဖစ္ ျဖစ္ ျဖစ္ျဖစ္ နဲ႔ေတာင္ ျမည္ေနေသးတယ္ သားရဲ႕"
"အေမ ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္မရွင္းဘူး အေမ"
(အေမ၏ ရယ္ေမာသံမ်ား)
"ဒီလိုသားရဲ႕ ၊ အဲဒီေဆးကို လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၄၀ ေက်ာ္က အေမ အားနည္းလို႔ဆိုျပီး မင့္ အေဖက အေမ့ကို ပုလင္းလိုက္ ဝယ္တိုက္ခဲ့ဖူးတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အေဖလည္းေျပာပါတယ္ အေမ"
"ေအး… အခုေတာ့ အလုံးလိုက္ပဲ ဝယ္လို႔ရသလား မသိပါဘူးကြယ္၊ ဘားပလက္ပုလင္းၾကီးနဲ႔ ထည္႔ေပးလိုက္တယ္"
"အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမ၊ ေဆးခ်င္း အတူတူပဲဟာ"
(အေမ၏ ရယ္သံမွာ ၾကည္နူးဖြယ္ ျဖစ္ေနပါသည္။)
"ဒီလိုကြယ့္၊ အဲဒီတုန္းက မင္းအေဖဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ ပုလင္းေဟာင္းက ခုထိ အေမသိမ္းထားတာ ရွိေနေသးတယ္၊ ဒီေတာ့ ခု မင့္ အေဖေပးလိုက္တဲ့ ဘားပလက္ ပုလင္းထဲက ေဆးေတြကို ပုလင္းေဟာင္းထဲ ျပန္ေျပာင္း ထည္႔ ျပီးျပီ။ မင့္ အေဖကိုေျပာလိုက္စမ္းပါ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၄၀ က ပုလင္း၊ အေမသိမ္းထားတာ ခုထိရွိေသးတယ္ လို႔။ အေမ ခုနကပဲ စျပီးေသာက္တယ္လို႔"
အေမ၏ ရယ္သံမ်ားမၾကားရေတာ့ပါ။ အေမကေတာ့ ၾကည္နူးစြာ ရယ္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က မၾကားရပါ။ ရယ္ေမာရမည့္ အစား မ်က္ရည္မ်ား လည္လာပါေတာ့သည္။
လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၄၀ က ပလူဗီမင္ေဆးနွင့္ ယခု ပလူဗီမင္ေဆး အာနိသင္တူေသးရဲ့လားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ေဆးေတာ့ ေဆးပါပဲ။ ဓာတုေဗဒေတြ ကြာခ်င္ကြာေနေပလိမ့္မည္။ ေဆးပုံသ႑န္ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းသြားေပလိမ့္မည္။ အေရာင္လည္းတူခ်င္မွ တူေပမည္။
သို႔ေသာ္........
ေဆးကေတာ့ ေဆးပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အားေဆး။
ဟုတ္ပါ့.... ကၽြန္ေတာ့္ အေဖေပးတဲ့ အားေဆး။
ကၽြန္ေတာ့္ အေမအတြက္ အားေဆး။
အေဖ က ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္က ေဆးကိုမွတ္မိလို႔ ဝယ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ အေမက ဟို ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္က ေဆးပုလင္းလြတ္ကို သိမ္းထားသူျဖစ္သည္။
ဘယ္သူက အခ်စ္ပိုခဲ့ပါသလဲ.....။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမသည္ အသက္ ၈၇ နွစ္ ၂၀၀၄ ခုနွစ္ နိုဝင္ဘာလ ၁၉ ၇က္ေန႔က်မွ ေအးခ်မ္းစြာ ျပဳံးျပဳံးကေလး ကြယ္လြန္ခဲ့တာကေတာ့ ေသခ်ာလွပါသည္။ ေဆးေကာင္းတစ္လက္ေၾကာင္႔ ပင္.....။
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၈)
No comments:
Post a Comment