ဒီေန႔ တရက္
ျပီးသြားတာနဲ႔
အသက္...တစ္နွစ္
ၾကီးသြားျပီ။
အသိ အလိမၼာ
ေတြကေရာ....
တစ္နွစ္စာ
ၾကီးထြားလာရဲ႕လား
စဥ္းစားသင္႔တယ္ ကြယ္။
အသိ အလိမၼာ
ေတြကေရာ....
တစ္နွစ္စာ
ၾကီးထြားလာရဲ႕လား
စဥ္းစားသင္႔တယ္ ကြယ္။
image..google
Tuesday, December 21, 2010
Sunday, December 12, 2010
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ဘာလိုိလိုနဲ႔
ဒီဇင္ဘာလလယ္ေရာက္ျပီ
၂၀၁၀ ဟာ ခဏေလးနဲ႔
ေပ်ာက္သြားေတာ႔မယ္
တႏွစ္ေဟာင္းလို႔
တႏွစ္ေျပာင္းသြားေတာ႔
အသက္လည္းတႏွစ္ပိုၾကီးျပန္ေပါ႔။
(ဒီႏွစ္ပိုင္းအတြင္း အသက္အေၾကာင္း
သတိတရ
ခဏခဏ
စကားထဲထည္႔ေျပာမိတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာင္
သူဟာ
ကိုယ္႔အေျပာေတြၾကာင္႔
အသက္ရဲ႕
side effect ေတြရေနပါတယ္တဲ႔...)
လူေတြဟာ ဘဝရဲ႕တဆစ္ခ်ိဳးေတြနဲ႔
တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
ေတြ႔ရတတ္တယ္ဆို
ကိုယ္ဟာ
အခုခ်ိန္မွာ
တဆစ္ခ်ိဳး ၂ ခုၾကား
တျပိုင္ထဲေရာက္ေနသလိုပဲ......
၂၀၁၁ ဟာ
ကိုယ္႔ဘဝအတြက္
ထူးျခားတဲ႔ႏွစ္
ျဖစ္ေနမလားပဲ
ခုထိေတာ႔
ဘာမွမေရရာေသး......
ၾကိဳဆိုပါတယ္
၂၀၁၁ ေရ.....။
Tuesday, November 30, 2010
Nov 30, 2010
ညက အိပ္မက္ေတြမက္တယ္..........
အမ်ားၾကီးပဲ...လူေတြကလည္းစုံလိုက္တာ
ပထမ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ႔ ကိုယ္က ကေလးအရြယ္ပဲရွိေသး
ငယ္ငယ္က ေႏြေက်ာင္းပိတ္တိုင္း အိမ္လာလည္ေနက် ေမာင္ဝမ္းကြဲေတြနဲ႔
ကိုယ္တို႔ကို ဆူလိုက္ရုိက္လိုက္ လုပ္ေလ႔ရွိတဲ႔ အစ္မေတြနဲ႔ အမ်ိဳးေတြအစုံပဲ
ငယ္ငယ္ကလို.......ေပ်ာ္စရာၾကီး။
ကိုယ္တို႕ ငယ္ငယ္က အေဖ႔အလုပ္ရွိရာနယ္မွာအေျခခ်ျဖစ္ၾကေတာ႔
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို သာသနာ႔ လင္းေရာင္ျခည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ
ဗုဒၵဘာသာ ယဥ္ေက်းမွဳ သင္တန္းတက္ရတယ္...
အိမ္မွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲေဆာ႔ေနမွာဆိုေတာ႔
ေႏြေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ အေမက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဘယ္ေတာ႔ဖြင္႔မလဲေစာင္႔ျပီးအပ္ေတာ႔တာပဲ
အေမ အပ္တိုင္းလည္း ကိုယ္တို႔က မျငီးမျငဴ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ
အိမ္မွာေနရင္မွ ကိုယ္တေယာက္ထဲ ေဆာ႔ရမွာ
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ေတြ႔ၾကရတာကိုး။
ေက်ာင္းလႊတ္လို႔ ေမွာ္ကန္ေထာင္႔ က ကန္ေတာ္ရွင္ နတ္ကနားပြဲေတြလည္း
ဝင္ေမာ႔ႏိုင္တာကိုး..... အိမ္ကေန နတ္ကနားသြားၾကည္႔မယ္ဆို လႊတ္မွာမဟုတ္.....
နတ္ကနားဆိုလို႔ အေဖ႔ဘက္က အေမၾကီးေတြ အရင္ ကနတ္ဆိုအရမ္းယုံတယ္
ဟိုးအရင္ သူတို႔ ေသာင္သာစဥ္ ရန္ကုန္အိမ္မွာ နတ္ကနားခဏခဏ ေပးေလ႔ရွိတယ္
သုံးၾက ျဖဳန္းၾက ေပ်ာ္ၾက ေပါ႔ေလ......
ကိုယ္႔ အေမ ကေတာ႔ နတ္ကနားၾကည္႔ရမွာေၾကာက္တာသတိထားမိတယ္။
နတ္ကေတာ္ေတြက သူ႔ကိုေရွ႕နားေခၚျပီး ဘာျဖစ္မယ္ ညာျဖစ္မယ္ဆိုျပီး
ပိုက္ဆံဆက္ခိုင္းရင္ သိပ္စိတ္ဆိုးတာ...........
ေယာကၡမေၾကာက္လို႔သာ ..........
ကိုယ္တို႔က နတ္ေတြဘာေတြ သိေသးတာေတာ႔မဟုတ္ဘူး
ဆိုင္းသံၾကား သီခ်င္းသံၾကားရင္ကို ေမာ႔ခ်င္ေနတာ....
၄ တန္း ထဲက တက္လိုက္ရတာ ၇ တန္း ေက်ာင္းပိတ္မွ ကိုယ္လည္း
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း အတန္းကုန္ေတာ႔တာပဲ
အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ကိုယ္တို႔လည္း တေနရာထပ္ေျပာင္းေတာ႔
သင္တန္းနဲ႔လည္း....ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔လည္းေဝး....ယဥ္ေက်းမွဳနဲ႔လည္း ေဝး ေပါ႔ေလ......
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း စာေမးပြဲေတြေျဖျပီး ပိတ္ျပီဆိုရင္ေတာ႔
ရန္ကုန္ကအမ်ိဳးေတြ လာလည္.....မဟုတ္ရင္ ကိုယ္တို႔က ရန္ကုန္သြား
ဒါမွမဟုတ္ အေမ႔ရြာက ဘၾကီး ဦးေလးေတြဆီသြားလည္.....
တေႏြလုံး လည္ပတ္ေနၾကတာ......
ေမာင္ႏွမေတြ ကၽြမ္းထိုးေအာင္ေဆာ႔ၾက
ရန္ျဖစ္ၾက ငိုၾက.... တိုင္ၾကေတာၾက အရုိက္ခံၾကေပါ႔ေလ
ညီမတစ္ေယာက္ကေတာ႔ စံခ်ိန္တင္............
ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြ ျပန္ေတာ႔ ေနခဲ႔မလားဆိုေတာ႔
ၾကည္ၾကည္ျဖူျဖူေနခဲ႔ျပီး ညေနေရာက္ေတာ႔ ငိုလိုက္ ဂ်ီလိုက္
ဒါနဲ႔ စိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ဆိုျပီး
အေဖ နဲ႔ အေမ က စက္ဘီးနဲ႔ထြက္ျပီး သူ႔ကို ျမိဳ႕ထဲေလွ်ာက္ျပ
မုန္႔လိုက္ဝယ္ေကၽြး ေခ်ာ႔တာေပါ႔ေလ
ျပန္လာေတာ႔ အေမ႔လက္ေမာင္းတခုလုံး ရဲပေတာင္းခတ္လာတာ
သူက သူ႔ဘၾကီး (အေဖ႔) ကိုေၾကာက္ေတာ႔
အသံထြက္မငိုရဲပဲ......
တလမ္းလုံး အေမ႔လက္ေမာင္းကို အသံတိတ္ဆြဲဆိတ္လိုက္သြားတာတဲ႔
အေမကလည္း အေဖ႔ေျပာရင္
လမ္းမွာကေလးအရုိက္ခံေနရမွာစိုးလို႔ က်ိတ္ျပီးလုိက္ရရွာတာ..........
ေနာက္ေန႔မနက္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပို႔ရတာ
အဲဒီကတည္းက အဲဒီညီမေႏြရာသီ လာရင္ သူ႔ အေဖေတြ အေမေတြ ျပန္တာနဲ႔
အတင္းျပန္ထည္႔ၾကတာ
ဘယ္သူကမွ ေနခဲ႔ပါမေခၚရဲေတာ႔ဘူး.......................။
--------------------------------------------
မိုးလင္းေတာ႔ ေနာက္တခုထပ္မက္ေသးတယ္................
ဒီအိပ္မက္ထဲမွာေတာ႔ ကိုယ္႔လက္ရွိအသက္အရြယ္ပဲ (ဒုတိယ အိပ္မက္မို႔ျဖစ္မယ္......႔ )
အဲဒီမွာေတာ႔ ကိုယ္က ေနာက္တိုင္းျပည္တစ္ခု က တကၠသိုလ္တစ္ခုကိုေရာက္ေနတယ္
ကိုယ္႔ေက်ာင္းက ဂ်ဴနီယာ ညီမေလးေတြ တက္ေနတဲ႔ေက်ာင္းေပါ႔
အဲဒီညီမေလးက ကိုယ္ေရာက္ေနတုန္း ပ်င္းမွာစိုးလို႔
စာအုပ္အငွားဆုိင္လိုက္ပို႕တယ္
ကိုယ္က မွတ္မွတ္ရရ စာႏွစ္အုပ္ငွားတယ္
“ပေဒသာ” တဲ႕ စာအုပ္နာမည္က
ပုံစံက ေတာ႔ မူလတန္းပုံႏွိပ္စာအုပ္ေလးလို
အထဲကေတာ႔ ေတဇ တို႔ မိုးေသာက္ပန္းတို႔လိုမ်ိဳး
စာအုပ္ငွားခ က “၁၉ က်ပ္ ၉၀ ျပား” တဲ႔
ဟိုညီမေလးကလည္း ကာတြန္းတအုပ္ယူတယ္..........
သူကငွားခ “၁၀” တဲ႔
အားလုံးေပါင္း “၅၀” ဆိုျပီး ညီမေလး ထုတ္ေပးလိုက္တဲ႔ ပိုက္ဆံက ဟိုတုန္းက အနီေရာင္ “၂၅” က်ပ္တန္ ၂ရြက္တဲ႔................................... (အရင္က ၂၅ က်ပ္တန္ က အနီေရာင္လားဆိုတာ အခု ျပန္စဥ္းစားေတာ႔ သိပ္မွတ္မိေတာ႔ဘူး) အိပ္မက္ထဲမွာေတာ႔ အနီေရာင္ ..ေနာက္ျပီး ပိုက္ဆံေပၚက အရုပ္က ဆိုင္းဝိုင္းေတြ အေပၚမွာရွိတဲ႔ နဂါးရုပ္ပုံ..........
------------------------------------
ဘာရယ္မဟုတ္
အိပ္မက္ေတြက ျပက္ျပက္ထင္ထင္မို႔
ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြသတိတရ ေရးထားမိတယ္
ေနာက္အိပ္မက္ကေတာ႔ ဗရုတ္ပါ..........
အဓိကကေတာ႔
ဒီေလာက္အိပ္မက္မက္ေတြမက္တာ
ကိုယ္ အိပ္ခ်ိန္ေတြ
ဘယ္ေလာက္ယူသလဲဆိုတာ
ေတြးသာၾကည္႔ပါေတာ႔.......................
Friday, November 19, 2010
အခ်ိန္
အခ်ိန္ဟာ စိတ္ခံစားမွဳေပၚမွာ
မူတည္ေနတာလား..........
သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူ အမွန္ပဲလား....။
ကိုယ္ေက်ာင္းစာေတြေရးေနရင္း
ေရွ႕ကိုမေရာက္ႏိုင္ပဲ..
လေတြကတစ္လျပီးတစ္လေျပာင္းသြားေတာ႔
အခ်ိန္ေတြ
အကုန္ျမန္လြန္းတယ္...ထင္မိတယ္။
ေဟာ...........
အခုေတာ႔ တစ္မ်ိဳး.....
၁၄.၁၁.၂၀၁၀ ကေန
၂၀.၁၁.၂၀၁၀ ေရာက္ဖို႔ တပါတ္ဟာ ၾကာလြန္းတယ္ထင္ေနမိတယ္.........
ကိုယ္႔မွာ
၂၀ ရက္ေန႔ကိုေရာက္ေစခ်င္ေနတာ
ျပီးခဲ႔တဲ႔ အဂါၤေန႔ကတည္းက.....
မူတည္ေနတာလား..........
သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူ အမွန္ပဲလား....။
ကိုယ္ေက်ာင္းစာေတြေရးေနရင္း
ေရွ႕ကိုမေရာက္ႏိုင္ပဲ..
လေတြကတစ္လျပီးတစ္လေျပာင္းသြားေတာ႔
အခ်ိန္ေတြ
အကုန္ျမန္လြန္းတယ္...ထင္မိတယ္။
ေဟာ...........
အခုေတာ႔ တစ္မ်ိဳး.....
၁၄.၁၁.၂၀၁၀ ကေန
၂၀.၁၁.၂၀၁၀ ေရာက္ဖို႔ တပါတ္ဟာ ၾကာလြန္းတယ္ထင္ေနမိတယ္.........
ကိုယ္႔မွာ
၂၀ ရက္ေန႔ကိုေရာက္ေစခ်င္ေနတာ
ျပီးခဲ႔တဲ႔ အဂါၤေန႔ကတည္းက.....
Sunday, November 14, 2010
Celebration, it surrounds us !(13.11.2010)
credits => အင္တာနက္ေပၚမွ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေတြ႕သမွ်ဓါတ္ပုံမ်ား ယူသုံးထားပါသည္...
Wednesday, November 3, 2010
ရာသီေျပာင္းခ်ိန္
၂၆ ေအာက္တိုဘာ (အဂါၤေန႔)
ေက်ာင္းမွာ ၂၀၁၀ ေဆာင္းရာသီ တုပ္ေကြးကာကြယ္ေဆးဆိုလို႔ ၆ က်ပ္ေပးျပီးသြားထိုးတယ္....
၂၈ ေအာက္တိုဘာ (ၾကာသာပေတးေန႔)
အိမ္ေျပာင္းရမွာမို႔ ပစၥည္းေတြစသိမ္းတယ္။ သိမ္းျပီးခဏ နားေတာ႔ လူကခ်မ္းလိုက္တာ ခိုက္ခိုက္တုန္ပဲ....တံခါးေတြဖြင္႔ထားမိလို႔ထင္ျပီး တံခါးေတြထပိတ္လိုက္ေတာ႔ အခ်မ္းသက္သာသလိုပဲ....တညလုံးလည္းခ်မ္းသလိုလို ေခၽြးေတြထြက္ေနသလိုလို
ေသာၾကာေန႔ ေန႔လည္ ေခါင္းေတြတအားကိုက္ျပီး ညဘက္ေရာက္ေတာ႔ကိုယ္ေတြပါပူလာတာ....လည္ေခ်ာင္းေတြနာ..
ႏွာေတြကေခ်..လူတစ္ကိုယ္လုံးလည္းကိုင္ရုိက္ထားသလိုပဲ
တညလုံးလည္း ခ်မ္းလိုက္ ပူလိုက္ မအိပ္ရဘူး
စေနေန႔ အိမ္ေျပာင္းမယ္စဥ္းစားထားတာ..လူကလုံးဝကိုမလွဳပ္ႏိုင္တာနဲ႔ မေျပာင္းျဖစ္ဘူး..........
တနဂၤေႏြေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းလည္းလာဝိုင္းေျပာင္းေပးတာနဲ႔ေျပာင္းလိုက္ေတာ႔တယ္...
ေန႔ခင္းပိုင္းက ပစၥည္းေတြ ဝိုင္းေရႊ႕ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ ေနေကာင္းသြားသလိုလိုနဲ႔ ညေနေရာက္ေတာ႔ျပန္ဖ်ားတယ္...
ညဘက္ေရာက္ေတာ႔ အသံပါမထြက္ေတာ႔ဘူး
ေကာင္းေရာ.............တနလာၤ...အဂါၤ က ေဟာလီးေဒးမို႔ပဲေတာ္ေသးတယ္
အသံမထြက္ေတာ႔ စကားေျပာရတာေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္
တခုခုဆို အားစိုက္ျပီးေျပာေနရတာ...လူကပိုစိတ္တိုမိေရာ ေနမေကာင္းပါဘူးဆိုမွ....
အဂါၤေန႔ေရာက္ေတာ႔ သည္းမခံႏိုင္ေတာ႔ဘူး
စိတ္ကူးေပါက္တာနဲ႔ (ဂ်င္း+သံပုရာ+ဆား+သၾကား+ပ်ားရည္)ေတြေရာျပီး
ေရေႏြးပူပူနဲ႔ေသာက္ပစ္လိုက္တယ္
ေသာက္ျပီးမွ ကိုယ္႔ဘာသာ food poison ျဖစ္မွာစိုးေနေသးတယ္......
ဗုဒၵဟူး...အိပ္ယာႏိုးကတည္းက ေခါင္းတျခမ္းထဲကိုက္ေနတာ ...ေခါင္းတင္မက မ်က္ႏွာတခုလုံးလိုပဲ....သြားေတြေရာ နားေတြေရာ
အသံကေတာ႔ ကိုယ္ေသာက္တဲ႔ေဆးရည္ကပဲေကာင္းလို႔လား...
ေပ်ာက္ခ်ိန္တန္လို႔လားေတာ႔မသိ
နည္းနည္းျပန္ထြက္လာတယ္.....
ဖ်ားေနတာ တပါတ္ရွိျပီ...လူကအရမ္းႏွဳန္းေနတယ္
ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေႏြအကုန္ မိုးအကူး မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူး ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူး....ဘယ္ကေန ဘယ္ကိုကူးကူး
ကိုယ္အျမဲဖ်ားတယ္...........ဖ်ားေလ႔ရွိတယ္
ဖ်ားမွာစိုးလို႔ ေဆးသြားထိုးထားတာေတာင္ အစဥ္အလာမပ်က္
ဖ်ားျဖစ္ေအာင္ဖ်ားတယ္ဆိုေတာ႕...................
လူေကာင္ၾကီး...ၾကီးေပမယ္႔ ကိုယ္ခံအားနည္းတဲ႔သေဘာပဲ
အရင္ကေတာ႔ အိမ္မွာ အစ္မေတြနဲ႔ အေမနဲ႔ဆိုေတာ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဇိမ္က်က် ဖ်ားလို႔ရတယ္............
အခုေတာ႔ျဖင္႔....ကိုယ္႔တစ္ေယာက္တည္းရယ္
သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိလို႔သာေတာ္ေတာ႔တယ္.........
သူတို႔က လူကိုယ္တိုင္တမ်ိဳး.....msg ပို႔လို႔တဖုံ လွမ္းလွမ္းအားေပးရွာတယ္
ေက်းဇူးးးးးး
ေက်ာင္းမွာ ၂၀၁၀ ေဆာင္းရာသီ တုပ္ေကြးကာကြယ္ေဆးဆိုလို႔ ၆ က်ပ္ေပးျပီးသြားထိုးတယ္....
၂၈ ေအာက္တိုဘာ (ၾကာသာပေတးေန႔)
အိမ္ေျပာင္းရမွာမို႔ ပစၥည္းေတြစသိမ္းတယ္။ သိမ္းျပီးခဏ နားေတာ႔ လူကခ်မ္းလိုက္တာ ခိုက္ခိုက္တုန္ပဲ....တံခါးေတြဖြင္႔ထားမိလို႔ထင္ျပီး တံခါးေတြထပိတ္လိုက္ေတာ႔ အခ်မ္းသက္သာသလိုပဲ....တညလုံးလည္းခ်မ္းသလိုလို ေခၽြးေတြထြက္ေနသလိုလို
ေသာၾကာေန႔ ေန႔လည္ ေခါင္းေတြတအားကိုက္ျပီး ညဘက္ေရာက္ေတာ႔ကိုယ္ေတြပါပူလာတာ....လည္ေခ်ာင္းေတြနာ..
ႏွာေတြကေခ်..လူတစ္ကိုယ္လုံးလည္းကိုင္ရုိက္ထားသလိုပဲ
တညလုံးလည္း ခ်မ္းလိုက္ ပူလိုက္ မအိပ္ရဘူး
စေနေန႔ အိမ္ေျပာင္းမယ္စဥ္းစားထားတာ..လူကလုံးဝကိုမလွဳပ္ႏိုင္တာနဲ႔ မေျပာင္းျဖစ္ဘူး..........
တနဂၤေႏြေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းလည္းလာဝိုင္းေျပာင္းေပးတာနဲ႔ေျပာင္းလိုက္ေတာ႔တယ္...
ေန႔ခင္းပိုင္းက ပစၥည္းေတြ ဝိုင္းေရႊ႕ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ ေနေကာင္းသြားသလိုလိုနဲ႔ ညေနေရာက္ေတာ႔ျပန္ဖ်ားတယ္...
ညဘက္ေရာက္ေတာ႔ အသံပါမထြက္ေတာ႔ဘူး
ေကာင္းေရာ.............တနလာၤ...အဂါၤ က ေဟာလီးေဒးမို႔ပဲေတာ္ေသးတယ္
အသံမထြက္ေတာ႔ စကားေျပာရတာေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္
တခုခုဆို အားစိုက္ျပီးေျပာေနရတာ...လူကပိုစိတ္တိုမိေရာ ေနမေကာင္းပါဘူးဆိုမွ....
အဂါၤေန႔ေရာက္ေတာ႔ သည္းမခံႏိုင္ေတာ႔ဘူး
စိတ္ကူးေပါက္တာနဲ႔ (ဂ်င္း+သံပုရာ+ဆား+သၾကား+ပ်ားရည္)ေတြေရာျပီး
ေရေႏြးပူပူနဲ႔ေသာက္ပစ္လိုက္တယ္
ေသာက္ျပီးမွ ကိုယ္႔ဘာသာ food poison ျဖစ္မွာစိုးေနေသးတယ္......
ဗုဒၵဟူး...အိပ္ယာႏိုးကတည္းက ေခါင္းတျခမ္းထဲကိုက္ေနတာ ...ေခါင္းတင္မက မ်က္ႏွာတခုလုံးလိုပဲ....သြားေတြေရာ နားေတြေရာ
အသံကေတာ႔ ကိုယ္ေသာက္တဲ႔ေဆးရည္ကပဲေကာင္းလို႔လား...
ေပ်ာက္ခ်ိန္တန္လို႔လားေတာ႔မသိ
နည္းနည္းျပန္ထြက္လာတယ္.....
ဖ်ားေနတာ တပါတ္ရွိျပီ...လူကအရမ္းႏွဳန္းေနတယ္
ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေႏြအကုန္ မိုးအကူး မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူး ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူး....ဘယ္ကေန ဘယ္ကိုကူးကူး
ကိုယ္အျမဲဖ်ားတယ္...........ဖ်ားေလ႔ရွိတယ္
ဖ်ားမွာစိုးလို႔ ေဆးသြားထိုးထားတာေတာင္ အစဥ္အလာမပ်က္
ဖ်ားျဖစ္ေအာင္ဖ်ားတယ္ဆိုေတာ႕...................
လူေကာင္ၾကီး...ၾကီးေပမယ္႔ ကိုယ္ခံအားနည္းတဲ႔သေဘာပဲ
အရင္ကေတာ႔ အိမ္မွာ အစ္မေတြနဲ႔ အေမနဲ႔ဆိုေတာ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဇိမ္က်က် ဖ်ားလို႔ရတယ္............
အခုေတာ႔ျဖင္႔....ကိုယ္႔တစ္ေယာက္တည္းရယ္
သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိလို႔သာေတာ္ေတာ႔တယ္.........
သူတို႔က လူကိုယ္တိုင္တမ်ိဳး.....msg ပို႔လို႔တဖုံ လွမ္းလွမ္းအားေပးရွာတယ္
ေက်းဇူးးးးးး
Monday, October 25, 2010
တခါတုန္းက
ငယ္ငယ္တုန္းက
State မွာတက္ေနတုန္းေပါ႔.........
ႏွစ္ေယာက္စလုံး
တေယာက္ကိုတေယာက္
တဖက္သတ္ၾကိတ္ျပီးခ်စ္ေနမိ(ရ)တဲ႔
တေယာက္ရွိခဲ႔ဖူးတယ္..........
ကိုယ္ကလည္း သေဘာက်ေနတာ သူသိတယ္
(သူ႔ကို တဖက္သတ္ ခ်ိန္(ခ်စ္)ေနမွန္း)
သူကလည္း သေဘာက်ေနတာ ကိုယ္သိတယ္
(ကိုယ္႔ကို တဖက္သတ္ ခ်ိန္ (ခ်စ္)ေနမွန္း)
ဒါေပမယ္႔ .......
သူ ဘာမွ မေျပာဘူး............
ဒီလိုနဲ႔.............
ကိုယ္ေက်ာင္းသြားတက္ေနတုန္း
သူအိမ္ေထာင္ျပဳသြားတယ္......................
ကိုယ္ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္ဆိုတာ
မသိေရာ႔သလားကြယ္............။ ။
ဒါမွမဟုတ္........
သူ ကိုယ္႔ကိုတဖက္သတ္ခ်စ္ေနတာလို႔
ကိုယ္လိုရာမ်ားဆြဲေတြးေနမိတာလား............... ။ ။
State မွာတက္ေနတုန္းေပါ႔.........
ႏွစ္ေယာက္စလုံး
တေယာက္ကိုတေယာက္
တဖက္သတ္ၾကိတ္ျပီးခ်စ္ေနမိ(ရ)တဲ႔
တေယာက္ရွိခဲ႔ဖူးတယ္..........
ကိုယ္ကလည္း သေဘာက်ေနတာ သူသိတယ္
(သူ႔ကို တဖက္သတ္ ခ်ိန္(ခ်စ္)ေနမွန္း)
သူကလည္း သေဘာက်ေနတာ ကိုယ္သိတယ္
(ကိုယ္႔ကို တဖက္သတ္ ခ်ိန္ (ခ်စ္)ေနမွန္း)
ဒါေပမယ္႔ .......
သူ ဘာမွ မေျပာဘူး............
ဒီလိုနဲ႔.............
ကိုယ္ေက်ာင္းသြားတက္ေနတုန္း
သူအိမ္ေထာင္ျပဳသြားတယ္......................
ကိုယ္ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္ဆိုတာ
မသိေရာ႔သလားကြယ္............။ ။
ဒါမွမဟုတ္........
သူ ကိုယ္႔ကိုတဖက္သတ္ခ်စ္ေနတာလို႔
ကိုယ္လိုရာမ်ားဆြဲေတြးေနမိတာလား............... ။ ။
Saturday, October 23, 2010
အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္
တကမၻာထဲမွာ ဆိုေပမယ္႔
တေယာက္ တေနရာစီေလ....
ကမၻာဟာ ရြာၾကီးဆိုလည္း
ေကာင္းသားေပါ႔ကြယ္
လွမ္းေအာ္ေခၚ
ေျခက်င္ေလွ်ာက္
ျမင္ေတြ႔ရဖို႕
ေရာက္ခဲ႔ႏိုင္တယ္.....။
ခုေတာ႔ျဖင္႔
အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္...
ေခၚရုံနဲ႔လည္းမေရာက္..
ေျခက်င္ေလွ်ာက္ဖို႔လည္း
မျဖစ္ခဲ႔ႏုိင္ေတာ႔...
ေသခ်ာသေလာက္...
ကိုယ္႔ဆီေရာက္မယ္႔
ေနမင္း လမင္းေတြကို
အေရွ႕ဆီကေန...
မင္းဘာေတြမ်ား
မွာၾကားလိုက္သလဲကြယ္....
.
..
...
....
ကိုယ္ပါးလိုက္မယ္႔
အလြမ္းေတြ
တမ္းတျခင္းေတြ
လာမယ္႔မနက္ျဖန္မွာ
မင္း
ေစာင္႔ယူလိုက္ေနာ္.......။
တေယာက္ တေနရာစီေလ....
ကမၻာဟာ ရြာၾကီးဆိုလည္း
ေကာင္းသားေပါ႔ကြယ္
လွမ္းေအာ္ေခၚ
ေျခက်င္ေလွ်ာက္
ျမင္ေတြ႔ရဖို႕
ေရာက္ခဲ႔ႏိုင္တယ္.....။
ခုေတာ႔ျဖင္႔
အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္...
ေခၚရုံနဲ႔လည္းမေရာက္..
ေျခက်င္ေလွ်ာက္ဖို႔လည္း
မျဖစ္ခဲ႔ႏုိင္ေတာ႔...
ေသခ်ာသေလာက္...
ကိုယ္႔ဆီေရာက္မယ္႔
ေနမင္း လမင္းေတြကို
အေရွ႕ဆီကေန...
မင္းဘာေတြမ်ား
မွာၾကားလိုက္သလဲကြယ္....
.
..
...
....
ကိုယ္ပါးလိုက္မယ္႔
အလြမ္းေတြ
တမ္းတျခင္းေတြ
လာမယ္႔မနက္ျဖန္မွာ
မင္း
ေစာင္႔ယူလိုက္ေနာ္.......။
Saturday, October 16, 2010
အမ ဘာဘူနဲ႔ရ လမ္းခြဲ................
အခုတေလာ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာအထိုင္မ်ားျပီး
စာေတြဖတ္တာမ်ားေနတယ္.....
ၾကာေတာ႔မ်က္စိေတြတခါတခါ ၾကည္႔ရတာ သိပ္မၾကည္ခ်င္ဘူး....
စာေတြျပားျပားေနတယ္..........
မ်က္ေတာင္ေတြလည္း ခဏခဏ ခတ္ေနမိတာ သတိထားမိတယ္.....
စာေတြအရမ္းဖတ္ေတာ႔ ေလာၾကီးျပီး ကမန္းကတန္းဖတ္ျဖစ္တယ္....
ဟိုေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ....ဒီဘက္ကစာေတြဖတ္ေနရင္း side bar ကို ျဗဳန္းဆိုလွမ္းဖတ္လိုက္တာ...
မမိုးခ်ိဳသင္းက "တူမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ"..........ဆိုတာကို
ကိုယ္ဖတ္လိုက္တာ........"ကုလားမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ" တဲ႔
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကိုယ္က ခုနမွ "တူမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ" ကိုဖတ္ျပီးျပန္ထြက္လာတာဆိုေတာ႔
ေဟာေတာ္ 'ကုလားမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ' ဆိုတာ အသစ္ထပ္တင္တယ္ေအာက္ေမ႔လို႔
ေနာက္တေခါက္ျပန္သြားတာ ..........
"တူမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ" ပဲထပ္ေတြ႔ပါတယ္...........
မေက်နပ္လို႔ ခုနဖတ္ခဲ႔တဲ႔ ဘေလာ႕ side bar ကိုသြားျပန္ၾကည္႔ေတာ႔လည္း......"တူမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ" ပါပဲ
အဲဒီေတာ႔မွ ...ငါ အဖတ္မွားပါလား ဆိုျပီး တေယာက္ထဲရီေနရတယ္.....ျဖစ္ပုံ။
မခ်ိဳသင္းေတြ႔ရင္ျဖင္႔ ငါ႔တူမေလးေတြကို ဆိုျပီးမ်ားစိတ္ဆိုးေလမလား
ျဖစ္ရေလ ဆိုျပီးမ်ား ရီေလမလား
(အမ ကသေဘာေကာင္းပါတယ္...စိတ္ေတာ႔မဆိုးေလာက္ပါဘူးေလ)
ဒီေန႔လည္း တီတီဆြိက 'မုန္႔ၾကာေစ႔' ဆိုတာ
ကမန္းကတန္းဖတ္လိုက္တာ
'ေနၾကာေစ႔'တဲ႔။
ေနာက္ျပီး ေနလင္းေအာင္ သိုင္းစာအုပ္နာမည္ 'ခ်စ္ၾကိဳးယွက္လိမ္ ေသြးမီးအိ္မ္' ဆိုတာကိုလည္း 'ခ်စ္ၾကိဳးယွက္လိမ္ မီးေသြးအိမ'္ ဆိုတာခ်ည္းဖတ္မိေနတယ္..........
ၾကားဖူးတဲ႔ ဟာသတခုလို....
'အမရပူရ လမ္းခြဲ' ကို ေလာၾကီးျပီး 'အမ..ဘာဘူနဲ႔ရ..လမ္းခြဲ'
'မသာရထားငွားရန္ ရွိသည္' ကို ' မသာရ ဒါးငွားရန္ရွိသည္' လို႔ ဖတ္သလို
အခုကိုယ္လည္း အဲလို ျဖစ္ေနျပီ......... :D
မ်က္လုံးေတြ လည္းတကယ္မေကာင္းေတာ႔ဘူး.....:(
စာေတြဖတ္တာမ်ားေနတယ္.....
ၾကာေတာ႔မ်က္စိေတြတခါတခါ ၾကည္႔ရတာ သိပ္မၾကည္ခ်င္ဘူး....
စာေတြျပားျပားေနတယ္..........
မ်က္ေတာင္ေတြလည္း ခဏခဏ ခတ္ေနမိတာ သတိထားမိတယ္.....
စာေတြအရမ္းဖတ္ေတာ႔ ေလာၾကီးျပီး ကမန္းကတန္းဖတ္ျဖစ္တယ္....
ဟိုေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ....ဒီဘက္ကစာေတြဖတ္ေနရင္း side bar ကို ျဗဳန္းဆိုလွမ္းဖတ္လိုက္တာ...
မမိုးခ်ိဳသင္းက "တူမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ"..........ဆိုတာကို
ကိုယ္ဖတ္လိုက္တာ........"ကုလားမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ" တဲ႔
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကိုယ္က ခုနမွ "တူမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ" ကိုဖတ္ျပီးျပန္ထြက္လာတာဆိုေတာ႔
ေဟာေတာ္ 'ကုလားမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ' ဆိုတာ အသစ္ထပ္တင္တယ္ေအာက္ေမ႔လို႔
ေနာက္တေခါက္ျပန္သြားတာ ..........
"တူမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ" ပဲထပ္ေတြ႔ပါတယ္...........
မေက်နပ္လို႔ ခုနဖတ္ခဲ႔တဲ႔ ဘေလာ႕ side bar ကိုသြားျပန္ၾကည္႔ေတာ႔လည္း......"တူမေလးမ်ားႏွင္႔တလတာ" ပါပဲ
အဲဒီေတာ႔မွ ...ငါ အဖတ္မွားပါလား ဆိုျပီး တေယာက္ထဲရီေနရတယ္.....ျဖစ္ပုံ။
မခ်ိဳသင္းေတြ႔ရင္ျဖင္႔ ငါ႔တူမေလးေတြကို ဆိုျပီးမ်ားစိတ္ဆိုးေလမလား
ျဖစ္ရေလ ဆိုျပီးမ်ား ရီေလမလား
(အမ ကသေဘာေကာင္းပါတယ္...စိတ္ေတာ႔မဆိုးေလာက္ပါဘူးေလ)
ဒီေန႔လည္း တီတီဆြိက 'မုန္႔ၾကာေစ႔' ဆိုတာ
ကမန္းကတန္းဖတ္လိုက္တာ
'ေနၾကာေစ႔'တဲ႔။
ေနာက္ျပီး ေနလင္းေအာင္ သိုင္းစာအုပ္နာမည္ 'ခ်စ္ၾကိဳးယွက္လိမ္ ေသြးမီးအိ္မ္' ဆိုတာကိုလည္း 'ခ်စ္ၾကိဳးယွက္လိမ္ မီးေသြးအိမ'္ ဆိုတာခ်ည္းဖတ္မိေနတယ္..........
ၾကားဖူးတဲ႔ ဟာသတခုလို....
'အမရပူရ လမ္းခြဲ' ကို ေလာၾကီးျပီး 'အမ..ဘာဘူနဲ႔ရ..လမ္းခြဲ'
'မသာရထားငွားရန္ ရွိသည္' ကို ' မသာရ ဒါးငွားရန္ရွိသည္' လို႔ ဖတ္သလို
အခုကိုယ္လည္း အဲလို ျဖစ္ေနျပီ......... :D
မ်က္လုံးေတြ လည္းတကယ္မေကာင္းေတာ႔ဘူး.....:(
Wednesday, October 13, 2010
တေဆာင္းသစ္ျပန္ျပီ............
ဘာလိုိလိုနဲ႔...ေဆာင္း..တေခါက္ေရာက္လာျပန္ျပီ............
အရင္သီတင္းပါတ္ေတြတုန္းက ေႏြးေႏြးေထြးေထြး...ေနေရာင္နဲ႔ေႏြးေနရာက
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အပူခ်ိန္က ၃-၅ စင္တီကို က်သြားတာ....တနလၤာေန႔ကစလို႔...
အဲဒီေန႔ကေတာ႔ ေနေရာင္ေလးရွိျပီး ..အခန္းထဲမွာဆိုေတာ႔ေႏြးေနတာ
အျပင္မွာေအးေနမွန္းသတိမထားမိဘူး....
lab ကိုသြားေတာ႔ ဂ်က္ကတ္ေလးတထည္ပဲ အထူထပ္ဝတ္သြားတာ
စက္ဘီးစီးေနရင္းခ်မ္းလိုက္တာ..............
ေလထဲမွာလည္း ေဆာင္းနံ႔ေတြရေနျပီ.....
Weather forecast ကိုၾကည္႔ေတာ႔ေနာက္ရက္ေတြဆက္ျပီး အပူခ်ိန္ ဆက္တိုက္က်ေတာ႔မယ္
ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ႏွင္းေထာထဲျဖတ္ရျပန္ဦးမယ္............
ဒီေန႔ေတာ႔ ၂ ဒီဂရီတဲ႔....
အျပင္သြားေတာ႔ လက္အိတ္၊ ေခါင္းစြပ္၊ အေႏြးထည္ေတြ ဝတ္စုံျပည္႔နဲ႔
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေျပာမိတယ္.....
"ေဆာင္းေရာက္လာတာျမန္လိုက္တာ"....
အရင္သီတင္းပါတ္ေတြတုန္းက ေႏြးေႏြးေထြးေထြး...ေနေရာင္နဲ႔ေႏြးေနရာက
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အပူခ်ိန္က ၃-၅ စင္တီကို က်သြားတာ....တနလၤာေန႔ကစလို႔...
အဲဒီေန႔ကေတာ႔ ေနေရာင္ေလးရွိျပီး ..အခန္းထဲမွာဆိုေတာ႔ေႏြးေနတာ
အျပင္မွာေအးေနမွန္းသတိမထားမိဘူး....
lab ကိုသြားေတာ႔ ဂ်က္ကတ္ေလးတထည္ပဲ အထူထပ္ဝတ္သြားတာ
စက္ဘီးစီးေနရင္းခ်မ္းလိုက္တာ..............
ေလထဲမွာလည္း ေဆာင္းနံ႔ေတြရေနျပီ.....
Weather forecast ကိုၾကည္႔ေတာ႔ေနာက္ရက္ေတြဆက္ျပီး အပူခ်ိန္ ဆက္တိုက္က်ေတာ႔မယ္
ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ႏွင္းေထာထဲျဖတ္ရျပန္ဦးမယ္............
ဒီေန႔ေတာ႔ ၂ ဒီဂရီတဲ႔....
အျပင္သြားေတာ႔ လက္အိတ္၊ ေခါင္းစြပ္၊ အေႏြးထည္ေတြ ဝတ္စုံျပည္႔နဲ႔
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေျပာမိတယ္.....
"ေဆာင္းေရာက္လာတာျမန္လိုက္တာ"....
Sunday, October 10, 2010
၁၀-၁၀-၁၀
ထပ္ကာထပ္ကာ နားေထာင္မိေနတဲ႔သီခ်င္း
http://www.myanmarsongs.net/album/502 ထဲက ခ်စ္ေကာင္း ရဲ႕သီခ်င္း
ျပန္ဖတ္ေနတဲ႔စာ
http://www.scribd.com/full/3684122?access_key=key-xetyliswvw4mfqdqu5l
စာမေရးျဖစ္တာ
ဘေလာ႔ခ္....ၾကာလွျပီ...
ေက်ာင္းစာ....တပါတ္တိတိ
ခံစားေနရတာ........
ဦးေဏွာက္ထဲက အဆီေတြ အေသြးေတြ က်ံဳ႕က်ဳံျပီး
တေျဖးေျဖးေသးေသး လာသလို...................
http://www.myanmarsongs.net/album/502 ထဲက ခ်စ္ေကာင္း ရဲ႕သီခ်င္း
ျပန္ဖတ္ေနတဲ႔စာ
http://www.scribd.com/full/3684122?access_key=key-xetyliswvw4mfqdqu5l
စာမေရးျဖစ္တာ
ဘေလာ႔ခ္....ၾကာလွျပီ...
ေက်ာင္းစာ....တပါတ္တိတိ
ခံစားေနရတာ........
ဦးေဏွာက္ထဲက အဆီေတြ အေသြးေတြ က်ံဳ႕က်ဳံျပီး
တေျဖးေျဖးေသးေသး လာသလို...................
Thursday, September 16, 2010
Monday, September 6, 2010
က်င္႔မရ.....ခ်င္႔မရ
ဘာလိုလို နဲ႔ စက္တင္ဘာ ကိုေရာက္သြားျပီ...
အခ်ိန္ေတြ အကုန္ျမန္လိုက္တာ
တေန႔ တေန႔ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိ
ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္လိုက္ရင္ကို ဟိုသတင္းဖတ္ခ်င္ ဒီသတင္းၾကားခ်င္
ကိုယ္႔ဘာသာ ဘာမွသာ မဟုတ္တာ
ႏိုင္ငံ႔ အေရးလည္း မ်က္ေျခ(ခ်ည္)ျပတ္မွာစိုးေတာ႔.....
သတင္းဌာနေပါင္းစုံကိုလည္း ေရာက္ေသးတာ........။
ဘေလာ႔ေတြဆိုတာကေတာ႔ တခုနဲ႔တခု လင္႔ထားလို႔
အသစ္ေတြ႔တာတို႔...စိတ္ဝင္စားတဲ႔ေခါင္းစဥ္ေတြ႕တာတို႕နဲ႕
ဆက္...ဆက္...ဆက္...ဆက္ျပီး လည္သြားလိုက္တာ
ေန႔တိုင္း ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔..ဘေလာ႔မွန္သမွ်အကုန္ေရာက္ပဲ...
သူမ်ားဘေလာ႔ရဲ႕ စီေဘာက္မွာသူမ်ားေျပာတာေတြ ထိုင္ေငးျပီး
သူငယ္ခ်င္းေတြစကားေျပာတာ ထိုင္နားေထာင္ေနရသလိုပဲ
ရီစရာရွိ ဝင္ရီေနလိုက္တာပဲ...
ဘာေျခရာ လက္ရာမွေတာ႔မခ်န္ျဖစ္ခဲ႔ဘူး........
(ကိုယ္႔ IP Address ေတာ႔က်န္ခဲ႔မွာေပါ႔ေလ)။
တခါတေလ..အိပ္ခ်ိန္သာေရာက္ေရာ...ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ႔ ဘေလာ႔ေတြမကုန္ေသးဘူး
ေရးႏိုင္တဲ႔လူေတြကိုလည္း အားလည္းက်တယ္..ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္.တကယ္..
ကိုယ္မသိတာေတြလည္းသိရ
ကုိယ္မဖတ္ဘူးတဲ႔ ဝတၳဳေတြလည္းဖတ္ရ...။ ေကာင္းလိုက္တာ....
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာ႔ဒီနွစ္ ဘေလာ႔ေရးဖို႔ထက္ ဖတ္ဖို႔ကိုပဲပိုအားသန္ေနမိတယ္
ဒီကိုေရာက္ေနတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲဆိုတာကို
ေမ႔ေနမိတဲ႔အထိ။
ညဘက္ေရာက္ရင္ မအိပ္ခ်င္မိဘူး
ေရေႏြးတခြက္နဲ႔ ..စုံတကာေစ႔ ေလ်ွာက္လည္ေနတာ (အြန္လိုင္းေပၚမွာပါ)
တခါတခါ မနက္ ၅ နာရီထိုးေရာ....
အက်ိဳးဆက္ကေတာ႔ မနက္မထႏိုင္ေတာ႔ဘူး...
၁၀-၁၁-မွထတယ္ ဆိုတာပုံမွန္ပဲ...
(ဒီေန႔ေတာ႔စံခ်ိန္က်ိဳးပါတယ္...၁၂ နာရီႏိုးတာ ျပန္အိပ္လိုက္မိတာ ၂ နာရီထိုးခါနီးမွထျဖစ္တယ္)
ေန႔ဘက္ဆိုရင္ ေန႔တဝက္က်ိဳးမွထေတာ႔ ညဘက္ေစာေစာအိပ္လို႔မရျပန္ဘူး
ေစာေစာမအိပ္ေတာ႔ ေစာေစာမထႏိုင္ျပန္..........
ဒီလိုနဲ႔သံသရာ လည္ေနတာ.....
မ်က္စိအက်င္႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုက်င္႔ရမယ္မွန္းကိုမသိဘူး.......။
အိပ္ယာထတာေနာက္က်ေတာ႔ စားခ်ိန္လည္း မမွန္ေတာ႔ဘူး....
စားခ်င္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ရွိတာကို စားခ်င္သလို စားေနရတာပဲ။
ကိုယ္႕ဘာသာလည္း မနက္စာ....ေန႔လည္စာ..ညစာ ဘာမွန္းကိုမသိဘူး
မဆာေသးသ၍ ထိုင္ေန
ဆာရင္ထစားပဲ........။
ဆာတဲ႔အခ်ိန္မွ ထ..ထ စားျဖစ္ေတာ႔ ခ်က္ျပီးသားရွိရင္
ေကာင္းေကာင္းနဲ႔မ်ားမ်ား တီးပစ္လိုက္တာ.....
ခ်က္ျပီးသားလည္းမရွိ
ဆာလည္းဆာေနျပီဆိုရင္ေတာ႔.....
ၾကဳံရာက်ပန္း.......ျဖစ္သလို....
ဝမ္းအခ်င္႔......ဆိုတာလည္း
ဘယ္လိုခ်င္႔ခ်ိန္ရမွန္း နားမလည္ေသးဘူး..........။
အခ်ိန္ေတြ အကုန္ျမန္လိုက္တာ
တေန႔ တေန႔ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိ
ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္လိုက္ရင္ကို ဟိုသတင္းဖတ္ခ်င္ ဒီသတင္းၾကားခ်င္
ကိုယ္႔ဘာသာ ဘာမွသာ မဟုတ္တာ
ႏိုင္ငံ႔ အေရးလည္း မ်က္ေျခ(ခ်ည္)ျပတ္မွာစိုးေတာ႔.....
သတင္းဌာနေပါင္းစုံကိုလည္း ေရာက္ေသးတာ........။
ဘေလာ႔ေတြဆိုတာကေတာ႔ တခုနဲ႔တခု လင္႔ထားလို႔
အသစ္ေတြ႔တာတို႔...စိတ္ဝင္စားတဲ႔ေခါင္းစဥ္ေတြ႕တာတို႕နဲ႕
ဆက္...ဆက္...ဆက္...ဆက္ျပီး လည္သြားလိုက္တာ
ေန႔တိုင္း ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔..ဘေလာ႔မွန္သမွ်အကုန္ေရာက္ပဲ...
သူမ်ားဘေလာ႔ရဲ႕ စီေဘာက္မွာသူမ်ားေျပာတာေတြ ထိုင္ေငးျပီး
သူငယ္ခ်င္းေတြစကားေျပာတာ ထိုင္နားေထာင္ေနရသလိုပဲ
ရီစရာရွိ ဝင္ရီေနလိုက္တာပဲ...
ဘာေျခရာ လက္ရာမွေတာ႔မခ်န္ျဖစ္ခဲ႔ဘူး........
(ကိုယ္႔ IP Address ေတာ႔က်န္ခဲ႔မွာေပါ႔ေလ)။
တခါတေလ..အိပ္ခ်ိန္သာေရာက္ေရာ...ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ႔ ဘေလာ႔ေတြမကုန္ေသးဘူး
ေရးႏိုင္တဲ႔လူေတြကိုလည္း အားလည္းက်တယ္..ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္.တကယ္..
ကိုယ္မသိတာေတြလည္းသိရ
ကုိယ္မဖတ္ဘူးတဲ႔ ဝတၳဳေတြလည္းဖတ္ရ...။ ေကာင္းလိုက္တာ....
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာ႔ဒီနွစ္ ဘေလာ႔ေရးဖို႔ထက္ ဖတ္ဖို႔ကိုပဲပိုအားသန္ေနမိတယ္
ဒီကိုေရာက္ေနတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲဆိုတာကို
ေမ႔ေနမိတဲ႔အထိ။
ညဘက္ေရာက္ရင္ မအိပ္ခ်င္မိဘူး
ေရေႏြးတခြက္နဲ႔ ..စုံတကာေစ႔ ေလ်ွာက္လည္ေနတာ (အြန္လိုင္းေပၚမွာပါ)
တခါတခါ မနက္ ၅ နာရီထိုးေရာ....
အက်ိဳးဆက္ကေတာ႔ မနက္မထႏိုင္ေတာ႔ဘူး...
၁၀-၁၁-မွထတယ္ ဆိုတာပုံမွန္ပဲ...
(ဒီေန႔ေတာ႔စံခ်ိန္က်ိဳးပါတယ္...၁၂ နာရီႏိုးတာ ျပန္အိပ္လိုက္မိတာ ၂ နာရီထိုးခါနီးမွထျဖစ္တယ္)
ေန႔ဘက္ဆိုရင္ ေန႔တဝက္က်ိဳးမွထေတာ႔ ညဘက္ေစာေစာအိပ္လို႔မရျပန္ဘူး
ေစာေစာမအိပ္ေတာ႔ ေစာေစာမထႏိုင္ျပန္..........
ဒီလိုနဲ႔သံသရာ လည္ေနတာ.....
မ်က္စိအက်င္႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုက်င္႔ရမယ္မွန္းကိုမသိဘူး.......။
အိပ္ယာထတာေနာက္က်ေတာ႔ စားခ်ိန္လည္း မမွန္ေတာ႔ဘူး....
စားခ်င္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ရွိတာကို စားခ်င္သလို စားေနရတာပဲ။
ကိုယ္႕ဘာသာလည္း မနက္စာ....ေန႔လည္စာ..ညစာ ဘာမွန္းကိုမသိဘူး
မဆာေသးသ၍ ထိုင္ေန
ဆာရင္ထစားပဲ........။
ဆာတဲ႔အခ်ိန္မွ ထ..ထ စားျဖစ္ေတာ႔ ခ်က္ျပီးသားရွိရင္
ေကာင္းေကာင္းနဲ႔မ်ားမ်ား တီးပစ္လိုက္တာ.....
ခ်က္ျပီးသားလည္းမရွိ
ဆာလည္းဆာေနျပီဆိုရင္ေတာ႔.....
ၾကဳံရာက်ပန္း.......ျဖစ္သလို....
ဝမ္းအခ်င္႔......ဆိုတာလည္း
ဘယ္လိုခ်င္႔ခ်ိန္ရမွန္း နားမလည္ေသးဘူး..........။
Saturday, August 14, 2010
Friday, August 13, 2010
အျမင္႔ေၾကာက္တဲ႔ေရာဂါ
၃ ထပ္မွာေရာက္ေနတယ္............
ေရာက္တာမၾကာေသးေတာ႔ ဘာမွ အစုံအလင္မရွိေသးဘူး
ဟင္းခ်က္မယ္ၾကံရင္.... ၾကက္သြန္က..မရွိ...curry powder ကမရွိ...
သြားဝယ္မယ္လို႔စဥ္းစားမိရင္... အျပင္ဆိုင္ကျပန္လာျပီး ေလွကားထစ္ ၇၀ တက္ရမွာစဥ္းစားျပီး ေမာေနတာနဲ႔
အျပင္ကိုမထြက္ျဖစ္ဘူး.............
Lab ကအျပန္တန္းဝင္ရေအာင္လည္း...ကိုယ္႔မွာ pc ၾကီးနဲ႔ စာအုပ္ေတြနဲ႔...
ဒီလိုနဲ႔....
ဘာမွအစုံအလင္မရွိေတာ႔ ဟင္းမခ်က္ပဲ...အိမ္ကပါလာတာေတြနဲ႔ ေလြးေနရတယ္။။
ၾကာရင္ ဒုကၡ.....
Wednesday, August 11, 2010
အသက္ၾကီးလာျပီ...............
Lab မွာ ေကာ္ဖီ္တခြက္ေသာက္...............
၁၅ မိနစ္ စက္ဘီး နင္းျပီးအိမ္ျပန္ (ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း.......)
အထစ္ (၇၀) ေလွကားဆက္တက္...........
လဘက္ နဲ႔ ထမင္း စားျပီးတဲ႔ေနာက္
ကိုယ္ဘယ္လိုမွမခံစားႏိုင္ေတာ႔ဘူး
ႏွလုံးခုန္ႏွဳန္းေတြျမန္လာလိုက္တာ။ ။
အိပ္ယာေပၚအသာလွဲခ်မွိန္းေနကာမွ.....................
ေအာက္လမ္းမက
ဆူလိုက္တဲ႔ကားသံေတြ...............
သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္
တေဝါေဝါနဲ႔
တစင္းျပီးတစ္စင္း
အမွတ္မထင္
သတိထားမိလိုက္တယ္.......
ကိုယ္........
အသက္ၾကီးလာျပီ................
၁၅ မိနစ္ စက္ဘီး နင္းျပီးအိမ္ျပန္ (ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း.......)
အထစ္ (၇၀) ေလွကားဆက္တက္...........
လဘက္ နဲ႔ ထမင္း စားျပီးတဲ႔ေနာက္
ကိုယ္ဘယ္လိုမွမခံစားႏိုင္ေတာ႔ဘူး
ႏွလုံးခုန္ႏွဳန္းေတြျမန္လာလိုက္တာ။ ။
အိပ္ယာေပၚအသာလွဲခ်မွိန္းေနကာမွ.....................
ေအာက္လမ္းမက
ဆူလိုက္တဲ႔ကားသံေတြ...............
သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္
တေဝါေဝါနဲ႔
တစင္းျပီးတစ္စင္း
အမွတ္မထင္
သတိထားမိလိုက္တယ္.......
ကိုယ္........
အသက္ၾကီးလာျပီ................
Saturday, August 7, 2010
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔တစ္ဖက္သတ္အထင္မ်ား (ကိုဦးေဆြ)
(၁)
ပထမအခ်က္၊ ကၽြန္ေတာ္ သည္ လြန္စြာဆင္းရဲျခင္း။ ေနာက္တစ္ခ်က္၊ ကၽြန္ေတာ္႔အမွုကိုစီရင္ဆုံးျဖတ္မည္႔ တရားသူၾကီးက လြန္စြာေလာဘၾကီးျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင္႔ ယခုအမွုတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ရွဳံးရမည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ (အရပ္ထဲကလည္း ကၽြန္ေတာ္သာ ရွဳံးလိမ္႔မည္ဟု ေသခ်ာေပါက္ တြက္ထားၾကပါသည္။)
ဤသို႔ျဖင္႔တရားစီရင္မည္႔ေန႔သို႔ ေရာက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တရားသူၾကီးကို ဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္ အထုပ္ၾကီးတစ္ထုပ္ေထာင္ျပလိုက္၏။ ထိုအခါ တရားသူၾကီးက ျပဳံးျပဳံး ျပဳံးျပဳံးျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပေလသည္။
(၁၊က)
အမွုစီရင္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ အႏိုင္ရခဲ႔၏။ လူေတြအားလုံးအံ႔ဩသြားၾကေလသည္။ ဒီတစ္ခါ တရားသူၾကီး တရားမွ်တတယ္ဟု ေျပာဆိုကာျပန္သြားၾက၏။ ရုံးတြင္လူရွင္းသြားေသာအခါ တရားသူၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ထံမွ အထုပ္ကို ေတာင္း၏။ တကယ္ေတာ႔ ထိုအထုပ္ထဲတြင္ ေက်ာက္တုံးၾကီးတစ္တုံးသာ ရွိပါသည္။ တရားသူၾကီးက ေက်ာက္တုံးၾကီးကိုၾကည္႔ျပီး ေဒါသတၾကီးျဖင္႔…..
“ဘာသေဘာလဲ” ဟုေမးရာ
“တရားဥပေဒဆိုတာ ေက်ာက္စိုင္ေက်ာက္သားလို ခိုင္မာရတယ္လို႔ဆိုလိုတာ”ဟု ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖ လိုက္ပါသည္။(သူ႔မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔က်န္ရစ္ခဲ႔ေပါ႔။)
(၂)
ထိုသို႔ျဖစ္ပ်က္ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ေသဆုံးခဲ႔ရ၏။ (သတၱဝါတို႔၏ထုံးစံအတိုင္းပါပဲ။) ထိုသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေသဆုံးသြားျပီး ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာမွ်အၾကာ။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ဇြန္လ ၂၀ ရက္ေန႔မွာ လူ႔ဘဝကို တစ္ခါျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ႔ရ၏။
ထိုအခါတြင္……
(၃)
ကၽြန္ေတာ္႔ကိုဆရာဝန္ၾကီးက ေသခ်ာစြာ စမး္သပ္စစ္ေဆးျပီး အျမန္ဆုံးအေရးေပၚ ခြဲစိတ္ရမည္ဆို၏။ ခြဲစိတ္ခန္းထဲသြင္းဖို႔ျပင္ဆင္ေနစဥ္မွာ ဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္ (ကၽြန္ေတာ္သြားေလရာ အျမဲအသင္႔ ေဆာင္ထားေလ႔ရွိသည္႔ စာအိတ္မ်ားစြာအနက္မွ) စာအိတ္တစ္အိတ္ကို ဆရာဝန္ၾကီးထံ ေထာင္ျပ လိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ ဆရာဝန္ၾကီးက ျပဳံးျပဳံး ျပဳံးျပဳံးျဖင္႔ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပေလသည္။
(၃၊က)
ထို႔ေနာက္ခြဲစိတ္ခန္းထဲသြင္း၏။ ဆရာဝန္ၾကီး၏ ပညာျပည္႔ဝမွဳေၾကာင္႔ ခြဲစိတ္မွဳက ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ျပီးသြားခဲ႔သည္။ လူနာကုတင္ေပၚမွာ မွိန္းေနခိုက္ ဆရာဝန္ၾကီးေရာက္လာသျဖင္႔ စာအိတ္ကို ေပးလိုက္ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။
(၃၊ခ)
အိပ္ရာမွႏိုးသည္႔အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွ ဆရာဝန္ၾကီး ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပုံးျပလိုက္သည္။ ထိုအခါ ဆရာဝန္ၾကီး၏မ်က္ႏွာမွာ နီျမန္းသြားျပီး တစ္ဖက္သို႔ ခ်ာခနဲလွည္႔ သြားေလေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္႔စာအိတ္ထဲမွာ….
“ေမတၱာေရွ႕ထား ေဆာင္ရြက္ေပးသည္႔အတြက္ ေက်းဇူးမ်ားစြာတင္ပါသည္။”ဟု ေရးထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စာအိတ္ေထာင္ျပစဥ္ တုန္းက ဆရာဝန္ၾကီး ဘယ္လို ထင္သြားသလဲမသိပါ။ အဲဒီ သူ႔ရဲ႕တစ္ဖက္သတ္ အထင္အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ (တကယ္တမ္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရုံက လြဲလို႔ေပါ႔။)
(၄)
ကၽြန္ေတာ္ေသသြားျပန္ပါျပီ။ (သတၱဝါတို႔၏ထုံးစံအတိုင္းပါပဲ။) အဲဒီလိုေသျပီး ႏွစ္ငါးဆယ္ခန္႔အၾကာ ၂၀၈၀ ခုနွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၅ ရက္ေန႔မွာ လူ႔ဘဝထဲကိုေရာက္ရျပန္ေလ၏။
ထိုအခါတြင္လည္း……
ကိုဦးေဆြ
[ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း ၂၉၊ ဇြန္ ၁၉၉၇]
ခံစားသူအၾကိဳက္ မဂၢဇင္းဝတၱဳတိုမ်ား ၁၉၉၇
ဥတၱရလမင္း၊ ပထမအၾကိမ္
၁။ဇူလိုင္။၁၉၉၈
တရားခံ (ေမာင္ထင္)
လယ္သမားခမ်ာမွာ အရုိးေပၚအေရတင္ မွ်သာရွိေသာ ပိန္တာရုိးျဖစ္သည္။ သူဝတ္ထားေသာေဘာင္းဘီမွာ ဖာတစ္ရာႏွင္႔၊ ရွပ္အက်ီၤကား ဖ်င္ၾကမ္းသာတည္႔။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ပါးမုန္းေမြးထူ၏။ ေက်ာက္ေပါက္လည္းထူ၏။ ဤအထဲတြင္ မ်က္ခုံ္းေမြးကလည္းထူျပန္၏။ ထိုမ်က္ခုံးေမြးထူထဲထဲတြင္ မ်က္စိမ်ား ျမဳပ္ေနသျဖင္႔ သူ႔မ်က္စိကို လူျမင္ဖို႔ခက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာထားမွာ တစုံတခုကို စိတ္တိုင္းမက်၍ သုန္မွုန္ေနသည္။ ေခါင္းျဖီးေသာဘီးႏွင္႔ တစ္ခါမွ်ေတြ႔ဖူးဟန္မရွိေသာ ဆံပင္သည္ ေျပင္းဖူးေမြးကဲ႔သို႔ရွဳပ္ေထြးလွ်က္ရွိရကား ယင္းသည္ ပင္လွ်င္ သူ၏စိတ္ရွဳပ္ေနပုံကို သရုပ္ေဖာ္ေပးေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာထားကို တင္းေအာင္လည္း ဖန္တီးေပးေနသည္။ တရားခြင္၌စစ္ေဆးေနေသာ တရားသူၾကီး၏ေရွ႕တြင္ အထက္ပါအတိုင္း သူသည္ ဖိနပ္မပါေသာေျချဖင္႔ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ေနသည္။
တရားသူၾကီးက သူ႔အား ဒဲနစၥဟုေခၚသည္။ “ဒဲနစၥ၊ ဒီအနား တိုးျပီး ငါေမးတာေျဖစမ္း။ အခု ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ မီးရထားလမ္းေစာင္႔ အိုင္ဗန္သည္ ဝတၱရားအရ ပတ္တေရာင္လွည္႔ေနခိုက္ ၁၄၁ မိုင္တိုင္အနီးရွိ ရထား သံလမ္းနဲ႔ဇလီဖားတုံးကိုစြဲထားတဲ႔ ဝက္အူက ဝက္အူေခါင္းဇာဝီကို ေမာင္မင္းျဖဳတ္ယူတာ ေတြ႔ရေၾကာင္း စြဲခ်က္ရွိတယ္။ ေမာင္မင္းဘာေျပာလိုသလဲ။ ေဟာဒီမွာ ဇာဝီေခါင္း။ အဲဒီဇာဝီနဲ႔အတူ မင္းကိုဖမ္းတယ္။ အဲဒါမွန္ မမွန္ ရုံးေတာ္ကိုေလွ်ာက္တင္စမ္း။”
တရားသူၾကီးက သူ႔အား ဒဲနစၥဟုေခၚသည္။ “ဒဲနစၥ၊ ဒီအနား တိုးျပီး ငါေမးတာေျဖစမ္း။ အခု ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ မီးရထားလမ္းေစာင္႔ အိုင္ဗန္သည္ ဝတၱရားအရ ပတ္တေရာင္လွည္႔ေနခိုက္ ၁၄၁ မိုင္တိုင္အနီးရွိ ရထား သံလမ္းနဲ႔ဇလီဖားတုံးကိုစြဲထားတဲ႔ ဝက္အူက ဝက္အူေခါင္းဇာဝီကို ေမာင္မင္းျဖဳတ္ယူတာ ေတြ႔ရေၾကာင္း စြဲခ်က္ရွိတယ္။ ေမာင္မင္းဘာေျပာလိုသလဲ။ ေဟာဒီမွာ ဇာဝီေခါင္း။ အဲဒီဇာဝီနဲ႔အတူ မင္းကိုဖမ္းတယ္။ အဲဒါမွန္ မမွန္ ရုံးေတာ္ကိုေလွ်ာက္တင္စမ္း။”
“တင္ပါ႔”
“အခု အိုင္ဗန္ရဲ႕ စြဲခ်က္အတိုင္း ဟုတ္မဟုတ္ ေျပာစမ္း”
“ဟုတ္ပါ႔ ဘုရာ႔”
“ေကာင္းျပီ ေမာင္မင္း၊ ဇာဝီေခါင္းကို ဘာေၾကာင္႔ျဖဳတ္ရသလဲ”
“တင္ပါ႔”
“တင္ပါ႔၊ တင္ပါ႔ နဲ႔လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔၊ ငါေမးတာေျပာစမ္းပါ။ ဘာလုပ္ဖို႔ ဇာဝီေခါင္းကိုျဖဳတ္ရတာလဲကြယ္႔”
“ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမလိုခ်င္ဘဲနဲ႔ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မျဖဳတ္ဘူးဘုရာ႔” ဟု ဒဲနစၥက ရုံးမ်က္ႏွာက်က္ကို ေမာ္ၾကည္႔ကာ အာလုုပ္သံႏွင္႔ ေျပာလိုက္သည္။
“ဒီ ဇာဝီေခါင္းကို ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
“ဒီ ဇာဝီေခါင္းကိုလား၊ ဒါ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ခဲဆြဲတာေလ”
“ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲဟဲ႔”
“ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ေပါ႔ဘုရာ႔။ ကလီမိုဗို ရြာက လူေတြကိုဆိုတာပါ”
“ဒီမွာ ကိုရင္၊ငါ႔ကို အရူးလုပ္မေနစမ္းနဲ႔။ စကားေကာင္းေကာင္းေျပာစမ္းပါ။ ခဲဆြဲတယ္ ဘာတယ္နဲ႔ ငါ႔ကို လိမ္မေျပာပါနဲ႔”
ဒဲနစၥသည္မ်က္လုံးပ်ာကလတ္ႏွင္႔ေအာက္ပါကဲ႔သို႔ ျပန္လည္တင္ေလွ်ာက္ လိုက္သည္။
“တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ လိ္မ္မေျပာဘူးေပါင္။ ခုမွပဲ လိမ္ေျပာတယ္လို႔ အေျပာခံရတယ္။ အရွင္ဘုရားပဲ စဥ္းစားၾကည္႔စမ္းပါ။ ခဲမဆြဲရဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုလုုပ္မလဲ။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တီေကာင္တပ္ျပီး လႊတ္လိုက္ရုံနဲ႔ ငါးမွ်ားက သူ႔အလိုလို ေရထဲငုပ္မသြားဘူး ဘုရာ႔။ အဲဒါနဲ႔ေတာင္မွ လိမ္တယ္ညာတယ္ အေျပာခံရေသး။ ကကူရံတို႔ ကသျမင္တို႔ ငါးရွဥ္႔တို႔ဆိုတာ ေရေအာက္အနက္ၾကီးမွာေနတာ။ ဒီေတာ႔ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေရေအာက္ကို ဒုတ္ဒုတ္ထိ ေရာက္မွသာ ငါးကဟပ္ေတာ႔မေပါ႔။ ငါးစာကေရေပၚမွာ ေပါေလာေမ်ာေနရင္ ငါးစင္ရုိင္းသာ ဟပ္ေတာ႔မေပါ႔။ ဒါေတာင္မွ ဆယ္ခါမွာ တစ္ခါဟပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ငါးမွ်ားတဲ႔ေနရာမွာ ငါးစင္ရုိင္းမရဘူး”
“ေဟ႔၊ ေမာင္မင္း ငါ႔ကို ငါးစင္ရုိင္း အေၾကာင္းေျပာေနတာ ဘာသေဘာလဲကြယ္႔”
“တင္ပါ႔။ ဒါကေတာ႔ ကိုယ္ေတာ္႔အေမးနဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ဆီမွာေတာ႔ လူၾကီးလူေကာင္းထဲက ငါးမွ်ားရင္ေတာင္မွဒီလိုပဲ မွ်ားၾကတာပဲ။ ငါးမွ်ားတဲ႔အခါ ခဲမဆြဲဘဲနဲ႔ေတာ႔ ကေလးေတာင္ မမွ်ားပါဘူး။ အဲေလ၊ ႏို႔ေပမယ္႔ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ အသိဥာဏ္ မရွိလို႔ ခဲမဆြဲဘဲ မွ်ားခ်င္မွ်ားမွာပဲ။ လူမိုက္မွာေဆးမရွိဘူးဆိုေတာ႔ သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကတာပဲ”
“ဒါျဖင္႔ အခု ေမာင္မင္း ေျပာခ်င္တာက ဇာဝီေခါင္းကိုျဖုတ္တာ ခဲဆြဲဖို႔ျဖဳတ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာေပါ႔”“ခဲဆြဲဖို႔ မဟုတ္ရင္ ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း၊ ကစားဖို႕ျဖဳတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ”
“ခဲဆြဲခ်င္ရင္ ခဲေခ်ာင္းတို႔၊ သံေခ်ာင္းတို႔၊ ယမ္းေတာင္႔ထိပ္ဖူးတို႔ကိုသုံးပါလား”
“ခဲေခ်ာင္းဆိုတာ လမ္းေပၚမွာ အလကားေကာက္လို႔ရတဲ႔ ပစၥည္းမဟုတ္ဘူးဘုရာ႔။ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဘာနဲ႔ဝယ္မွရတာ။ သံေခ်ာင္းတို႔ ဘာတို႔က သုံးလို႔မေကာင္းပါဘူး။ ဇာဝီေခါင္းကမွ ေကာင္းတယ္။ ဇာဝီေခါင္းက ေလးလည္းေလးတယ္။ အလယ္မွာ အေပါက္လည္းရွိတယ္”
“ရူးသလို ႏွမ္းသလိုလုပ္မေနနဲ႔ေဟ႔။ ကိုရင္က ကိုရင္႔ကိုယ္ကို ေမြးကင္းစကေလးလို လုပ္ေနတာလား။ ေမာင္မင္းမွာ အစဥ္းစားဥာဏ္မရွိဘူးလား။ ၾကည္႔စမ္း ဒီဇာဝီေခါင္းကို ျဖဳတ္ရင္ ဘာျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာ နားမလည္ဘူးလား။ မီးရထားလမ္းေစာင္႔ကသာ မေစာင္႔ရင္ ဒီဇာဝီေခါင္းျပဳတ္ေနလို႔ မီးရထားလမ္းေခ်ာ္ျပီး လူေတြအမ်ားၾကီး ေသကုန္မွာပဲ။ ေမာင္မင္းလုပ္ပုံက လူေတြကို တစ္ျပဳံၾကီးသတ္ပစ္တာလိုပဲ”
“ဘုရားေရ…..။ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကလား လူေတြကို သတ္ပစ္ရမွာ။ အရွင္ဘုရားႏွယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးဟာ ဗတၱိဇန္(ေရဖ်န္း)မဂၤလာကို မခံရတဲ႔သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ရာဇဝတ္ေကာင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ လူသတ္ဖို႔ဆိုတာကို တစ္သက္လုံးအိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ မမက္ဖူးပါဘူး။ ေကာင္းကင္ဘုံရွိ မယ္ေတာ္မာရီ သခင္မ ကယ္ေတာ္မူပါ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးအေပၚ ၾကင္နာေတာ္မူပါ။ အရွင္ဘုရား၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကို ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ ဘုရား”
“ကိုင္း ကိုရင္႔ကိုေမးမယ္။ မီးရထားေမွာက္တယ္ဆိုတာ ဘာေၾကာင္႔လဲ။ သိရဲ႕လား။ အခု ဇာဝီေခါင္း တစ္ခုႏွစ္ခုျဖဳတ္လိုုက္ရင္ မီးရထား ေမွာက္ကေရာ။ နားလည္လား”
ဒဲနစၥသည္ တရားသူၾကီးေျပာစကားကို မယုံၾကည္ႏိုင္ဘိသကဲ႔သို႔ေသာမ်က္ႏွာထားျဖင္႔ တရားသူၾကီးအား မ်က္ေတာင္ပင္႔ကာ ျပီတီတီႏွင္႔ ၾကည္႔လိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ဒီရြာမွာ ဇာဝီေခါင္းကိုျဖုတ္လာလိုက္ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာပါျပီ။ ေဟာ အခုအရွင္က လူေတြကိုသတ္တယ္လို႔ေျပာေနတယ္။ ဘုရားသခင္ေစာင္မပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ရထားသံလမ္းၾကီးကို ခ်ီမျပီးယူသြားရင္ေတာ႔ ဟုတ္တာေပါ႔။ ရထားပ်က္မွာေပါ႔။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရထားေရွ့သစ္တုံးၾကီး ခ်ထားရင္ ရထားေမွာက္မွာဧကန္ပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဇာဝီကေလး တစ္ခုေၾကာင္႔ေတာ႔…..ဟင္း။ ေျပာ မေျပာခ်င္ပါဘူး”
“ဒါေပမယ္႔ ေမာင္မင္းစဥ္းစားစမ္းပါ။ ဒီဇာဝီေၾကာင္႔ ရထားသံလမ္းဟာ ဇလီဖားတုံးနဲ႔ ခိုင္ခိုင္ခံ႔ခံ႔ ျမဲေနတာပဲ”
“ဒါေလာက္ေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔နားလည္ပါတယ္ဘုရာ႔။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ်ားဟာ ဇာဝီေခါင္းေတြရွိသမွ်ကို ဘယ္ေတာ႔မွ အကုန္မျဖဳတ္ပါဘူး။ နည္းနည္းေတာ႔ အျမဲပဲ ခ်န္ထားခဲ႔ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ မစဥ္းမစား မလုပ္တတ္ပါဘူး။ သိတတ္ပါတယ္။”
ဒဲနစၥသည္ ဝါးခနဲ သမ္းလိုက္ျပီးလွ်င္ ရင္ဘတ္ေပၚ၌ လက္ဝါးကပ္တိုင္ အမွတ္အသားကိုျပဳ၍ ဆုေတာင္းသည္။
တရားသူၾကီးက “မႏွစ္က ဒီေနရာမွာ ရထားေမွာက္တယ္။ အဲဒါဘာေၾကာင္႔လည္း ဆိုတာ အခုမွပဲ ထင္ရွားေတာ႔တယ္” ဟုဆိုေလသည္။
“မွန္ပါ အရွင္၊ နားမလည္လုိက္ပါဘူး”
“မႏွစ္က ဒီေနရာမွာ မီးရထားေမွာက္တာဟာ ဘာျဖစ္လို႔ေမွာက္ရတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားတယ္။ အဲဒါကို ငါေျပာေနတာပဲ။ ခုမွရွင္းသြားေတာ႔တယ္”
“အရွင္ဘုရားတို႔ ပညာရွိမ်ားကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ကို ထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ဖို႔ရာ အဲဒါေလာက္ပဲ နားလည္ၾကမွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္သင္းကိုဘယ္သူက ဘယ္လို နားလည္ရမယ္ဆိုတာကိုေတာ႔ ဘုရားသခင္မွတပါး ဘယ္သူမွ သိၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတာ္ကေတာ႔ အက်ိူးဘယ္လို အေၾကာင္းဘယ္လို ဆိုတာ အခုစဥ္းစားလို႔ရျပီေပါ႔။ ႏို႔ေပမယ္႔ ေဟာဟို အေစာင္႔ၾကီးကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔လို ေတာင္သူလယ္သမားဆိုေတာ႔ ဘာမွစဥ္းစားတတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကို အတင္းဆြဲျပီးေခၚလာတာပဲ။ အမွန္မွာေတာ႔ လူေတြဟာ ဖမ္းဟယ္ ဆီးဟယ္ မလုပ္ခင္ အက်ိဳးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ ဆင္ျခင္သင္႔ပါတယ္။ ႏို႔ေပမယ္႔ ဖမ္းသူကလည္း ေတာသူေတာင္သား လယ္သမားဆိုေတာ႔ ေတာသူေတာင္သားလယ္သမားေလာက္ပဲ အစဥ္းစားဥာဏ္ ရွိမွာေပါ႔။ အရွင္႔ကို ေလွ်ာက္ထားခ်င္တာကေတာ႔ မီးရထားလမ္းေစာင္႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးေမးရုိးကို လက္သီးနဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ထိုးပါတယ္။ ရင္ဘတ္ကိုလည္း ထိုးပါတယ္။ အဲဒါကိုတဆိတ္ကေလး မွတ္တမ္းတင္ေပးေတာ္မူပါ”
“ေမာင္မင္းအိမ္ကိုရွာတုန္းက ဇာဝီေခါင္းတစ္ခုထပ္ျပီးေတြ႔တယ္ဆိုပါကလား။ အဲဒီဇာဝီကို ေမာင္မင္း ဘယ္တုန္းက ဘယ္ေနရာမွာ ျဖဳတ္ခဲ႔တာလဲ”
“ခု အရွင္ဘုရားေမးတာက ေသတၱာနီနီကေလး ေအာက္မွာထားတဲ႔ ဇာဝီမဟုတ္လား”
“ေမာင္မင္းဇာဝီဘယ္မွာထားတယ္ဆိုတာ ငါဘယ္သိႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ေမာင္မင္းဆီမွာ ေတြ႔တယ္လို႔သာ ငါနားလည္တယ္။ ေမာင္မင္း အဲဒီဇာဝီကိုဘယ္က ျဖဳတ္ခဲ႔သလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး မျဖဳတ္ရပါကလား။ ဒီဇာဝီကို မ်က္စိတဖက္လပ္ နဲ႔ ဆီျမြန္ရဲ႕သားက ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကိုေပးတာပါ။ အဲဟိုေသတၱာေအာက္က ဇာဝီကိုေျပာတာပါ။ ျခံထဲက လွည္းေအာက္မွာေတြ႔တဲ႔ ဇာဝီကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးနဲ႔ ပီထေရာ႔တို႔ ႏွစ္ဦးသား ျဖဳတ္တဲ႔ဇာဝီျဖစ္ပါတယ္”
“ပီထေရာ႔ဆိုတာက ဘယ္ကလဲ”
“ကိုယ္ေတာ္ ပီထေရာ႔ဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလား…။ သူက ပိုက္ရက္တဲ႔လူပဲ။ ပိုက္ရက္ျပီး ေၾကးရတတ္ေတြကို ေရာင္းတာသူေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔သူ႔မွာ ဇာဝီေခါင္းအမ်ားၾကီး လိုတယ္…။ ပိုက္တလုံးကိုရက္ျပီဆိုရင္ အနည္းဆုံး ဇာဝီေခါင္း ၁၀ေခါင္း တပ္ရတယ္။”
“ကိုင္း….နားေထာင္စမ္းေဟ႔။ ရာဇသတ္ ဥပေသပုဒ္မ ၁၀၈၁ အရဆိုရင္ မီးရထားလမ္းကို တမင္တကာဖ်က္ဆီးတာ၊ မီးရထားပ်က္ဆီးေအာင္ တမင္တကာ ၾကံရြယ္တာ၊ ရထားလမ္းကိုဖ်က္တဲ႔ဟာမွာ ရထားေမွာက္လိမ္႔မယ္လို႔ သိလ်က္နဲ႔ဖ်က္တာ။ အဲဒါ နားလည္ရဲ႕လား။ သိလ်က္နဲ႔ဖ်က္တာဆိုတာသိရဲ႕လား။ အခုေမာင္မင္း ဇာဝီေခါင္းေတြ ျဖဳတ္တယ္ဆိုေတာ႔ မေတာ္တဆရထားေမွာက္မယ္ဆိုတာ သိလ်က္နဲ႔ ျဖဳတ္တာေပါ့။ အဲဒီလိုသိလ်က္နဲ့ လုပ္တာမ်ိုးကို အလုပ္ၾကမ္းနဲ့ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပးႏိုင္တယ္။”
“ဒါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးေတာသားေတြ ဘယ္နားလည္မလဲ။ ကိုယ္ေတာ္ အရွင္ဘုရားသာ သိမွာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ဘယ္သိႏိုင္ပါ႔မလဲ”
“ေမာင္မင္းညာမေနစမ္းပါနဲ႔။ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုအားလုံးသိျပီးသားပါ”
“ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ဘာေၾကာင္႔ညာရမွာလဲ။ မယုံရင္ တစ္ရြာလုံးကို ေမးၾကည္႔စမ္းပါ။ ခဲမဆြဲဘဲနဲ႔ မွ်ားရင္ ငါးစင္ရုိင္းကိုသာမိမွာေပါ႔။ တခါတေလ အဆင္သင္႔ရင္ ငါးတန္ကိုလည္း မိခ်င္မိမယ္။ ႏို႔ေပမယ္႔ ငါးတန္ေတာင္မွ ေရတိမ္တိမ္မွာ ငါးစာကိုဟပ္ခ်င္မွ ဟပ္လိမ္႔မယ္”
လယ္သမားက ဤသို႔ေျပာလိုက္ေသာအခါ တရားသူၾကီးသည္ျပဳံး၍ “ငါးေျပမကေလးမ်ား အေၾကာင္းလည္း ေျပာစမ္းပါဦးကြဲ႔” ဟုဆိုေလသည္။
“ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ဆီမွာ ငါးေျပမ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔တခါတေလ ငါးမွ်ားၾကိဳးမွာခဲမဆြဲဘဲ ပိုးေကာင္မွြားေကာင္ကို ငါးစာလုပ္ျပီးမွ်ားရင္ ငါးကုလားတို႔ ဘာတို႔ ရတတ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ မ်ားမ်ားစားစားမရပါဘူး”
“ကိုင္း ေတာ္ပါေတာ႔ ေမာင္မင္းၾကီးသားရယ္”
ထိုအခါ အားလုံးတိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ ဒဲနစၥသည္ ရပ္ေနေသာ ေျခေထာက္အေနအထားကို ျပင္ျပီးလွ်င္ တရားခြင္ရွိ စားပြဲခင္းစိမ္းစိမ္းၾကီးကို စူးစိုက္ၾကည္႔ေနပါေသာ္လည္း စားပြဲခင္းကိုမျမင္ဘဲ ေနကိုသာျမင္ေသာေၾကာင္႔၊ မ်က္စိက်ိန္း သလိုလိုရွိကာ မ်က္ေတာင္တလွပ္လွပ္ ခတ္ေနသည္။ တရားသူၾကီးကား စီရင္ခ်က္ကို အေသာ႔ေရးလွ်က္ ရွိသတည္း။
အတန္ၾကာမွ်တိတ္ဆိတ္ေနျပီးေနာက္ ဒဲနစၥက “ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ျပန္ႏိုင္ပါျပီလား” ဟုေမးေလ၏။
“ဟင္႔အင္း၊ ဟင္႔အင္း။ မျပန္ရေသးဘူး။ ေမာင္မင္းကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲသြင္းျပီးေနာက္ ေထာင္ကိုပို႔ရလိမ္႔မယ္”
ဒဲနစၥသည္ မ်က္ေတာင္ တလွပ္လွပ္ခတ္ေနရာမွ ရပ္လိုက္ျပီးလွ်င္။ သူ၏မ်က္ခုံးကို နဖူးေပၚသို့ျမွင္႔တင္၍ တရားသူၾကီးအား စုံစမ္းေမးျမန္းလိုေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင္႔ ၾကည္႔လိုက္ေလသည္။
“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ အရွင္ဘုရားရယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကို ေဘာက္မယ္႔ေၾကာင္႔ ေထာင္ခ်ရမွာတုံး။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမွာ ေထာင္က်ေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူး ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ေစ်းသြားစရာရွိတယ္။ ျပီးေတာ႔လည္းဆီဝယ္ဖို႔အတြက္ အိမ္နီးနားခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ေငြသုံးက်ပ္ ေခ်းစရာလည္းရွိေသးတယ္”
“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ အရွင္ဘုရားရယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကို ေဘာက္မယ္႔ေၾကာင္႔ ေထာင္ခ်ရမွာတုံး။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမွာ ေထာင္က်ေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူး ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ေစ်းသြားစရာရွိတယ္။ ျပီးေတာ႔လည္းဆီဝယ္ဖို႔အတြက္ အိမ္နီးနားခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ေငြသုံးက်ပ္ ေခ်းစရာလည္းရွိေသးတယ္”
“ေတာ္စမ္းေဟ႔…တိတ္စမ္း။ ငါ႔ကို မေႏွာင္႔ယွက္စမ္းနဲ႔ကြယ္”
“ေထာင္က်ရမွာလား ကုိယ္ေတာ္အရွင္ရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးသာျပစ္မွုက်ဴးလြန္မိရင္ေတာ႔ ေထာင္က်ခံဖို႔ ဝန္မေလးပါဘူး။ ႏို႔ေပမယ္႔ ဘာမဟုတ္တာကေလးနဲ႔ေထာင္က်မယ္ဆိုေတာ႔ ဘယ္လိုဟာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးသိသေလာက္ေတာ႔ ခိုးလည္းမခိုးမိပါဘူး။ ရန္လည္း မျဖစ္မိပါဘူး။ ဒီမွာ အရွင္ဘုရားရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးဆီမွာ အခြန္ေတာ္မ်ားေၾကြးက်န္ရင္ သူၾကီးေျပာတိုင္းလည္း မယုံပါနဲ႔ ဘုရား။ သမာဓိလူၾကီး ေတြကိုလည္းစစ္ေဆးၾကည္႔ပါဦး။ သူၾကီးဆိုတဲ႔လူကေတာ႔ ခရစ္ယာန္မဟုတ္ဘူး ဘုရာ့။ သူတို႔ ဒိဌိေတြဟာ…..”
“တိတ္စမ္းေလ….တိတ္စမ္း”
“ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးက တိတ္ေနတာပဲ။ ဒီသူၾကီးဆိုတဲ႔ အေကာင္ကေတာ႔ အခြန္ေတာ္နဲ႔ပါတ္သတ္ျပီး ညာေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး က်မ္းက်ိန္အစစ္ခံရဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔မွာ ညီအစ္ကိုသုံးေယာက္ရွိပါတယ္…”
“ေမာင္မင္းတယ္ျပီး အေႏွာင္႔အယွက္ေပးတာပဲ။ ေဟ႔၊ အမွဳထမ္းေတြ…လာစမ္းကြယ္။ ဒီတရားခံကိုေခၚသြားစမ္းပါ။”
ယင္းသို႔တရားသူၾကီးကေျပာလိုက္ေသာအခါအမွဳထမ္းႏွစ္ေယာက္သည္ ဒဲနစၥအား ရုံးခန္းမွ ဆြဲထုတ္သြားသည္။ ဒဲနစၥကား “တို႔မွာ ညီအစ္ကို သုံးေယာက္ရွိတယ္။ အစ္ကိုလုပ္တဲ့အလုပ္အတြက္ ညီမွာခံရတယ္လို႔မရွိေကာင္းပါဘူး။ ဥပမာ ငါ႔အစ္ကိုအခြန္မေဆာင္ႏိုင္တာ ငါနဲ႔ဘာဆိုင္သလဲ။ တရားသူၾကီးဆိုတာ အံ႔ပါ႔ကြယ္။ ငါတို႔ အရွင္သခင္နဲ႔တူတဲ႔ ဗိုလ္မွူးခ်ုပ္ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္ဆိုရင္ပဲ တစ္မ်ိုးျဖစ္ကုန္တာပဲ။ ဗိုလ္မွူးခ်ုပ္ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။ ဗိုလ္မွူးခ်ဳပ္သာရွိရင္ ဒီတရားသူၾကီးေတြကို အေၾကာင္းျပလိုက္မွာေပါ႔။ တရားကိုဆုံးျဖတ္တယ္ဆိုတာ နားလည္မွေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ဆုံးျဖတ္ခ်င္သလို ဆုံးျဖတ္လို႔ေနရာက်တာမ်ိုးမဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကိုၾကိမ္ဒါဏ္ ရုိက္စရာရွိရင္ေတာင္မွ တရားသျဖင္႔သာရုိက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။”ဟူ၍ ပါးစပ္မွ တဖြဖြရြတ္ရင္း လိုုက္ပါသြားရရွာေလသတည္း။
ယင္းသို႔တရားသူၾကီးကေျပာလိုက္ေသာအခါအမွဳထမ္းႏွစ္ေယာက္သည္ ဒဲနစၥအား ရုံးခန္းမွ ဆြဲထုတ္သြားသည္။ ဒဲနစၥကား “တို႔မွာ ညီအစ္ကို သုံးေယာက္ရွိတယ္။ အစ္ကိုလုပ္တဲ့အလုပ္အတြက္ ညီမွာခံရတယ္လို႔မရွိေကာင္းပါဘူး။ ဥပမာ ငါ႔အစ္ကိုအခြန္မေဆာင္ႏိုင္တာ ငါနဲ႔ဘာဆိုင္သလဲ။ တရားသူၾကီးဆိုတာ အံ႔ပါ႔ကြယ္။ ငါတို႔ အရွင္သခင္နဲ႔တူတဲ႔ ဗိုလ္မွူးခ်ုပ္ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္ဆိုရင္ပဲ တစ္မ်ိုးျဖစ္ကုန္တာပဲ။ ဗိုလ္မွူးခ်ုပ္ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။ ဗိုလ္မွူးခ်ဳပ္သာရွိရင္ ဒီတရားသူၾကီးေတြကို အေၾကာင္းျပလိုက္မွာေပါ႔။ တရားကိုဆုံးျဖတ္တယ္ဆိုတာ နားလည္မွေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ဆုံးျဖတ္ခ်င္သလို ဆုံးျဖတ္လို႔ေနရာက်တာမ်ိုးမဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကိုၾကိမ္ဒါဏ္ ရုိက္စရာရွိရင္ေတာင္မွ တရားသျဖင္႔သာရုိက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။”ဟူ၍ ပါးစပ္မွ တဖြဖြရြတ္ရင္း လိုုက္ပါသြားရရွာေလသတည္း။
(The Cul Prit by Anton Chekhov)
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၄၅။ မတ္ ၁၉၆၄)
ေမာင္ထင္။ကမၻာ႔ဝတၱဳတိုမ်ား
ဒုတိယအၾကိမ္
၂၀၀၀၊ရာျပည္႔စာအုပ္တိုက္
(ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၄၅။ မတ္ ၁၉၆၄)
ေမာင္ထင္။ကမၻာ႔ဝတၱဳတိုမ်ား
ဒုတိယအၾကိမ္
၂၀၀၀၊ရာျပည္႔စာအုပ္တိုက္
Friday, May 7, 2010
ဝဇီကိုင္(ကုသ)
အခါကားလြန္ခဲ႔ေသာ ေႏြဥတုေက်ာင္းပိတ္ခိ်န္။ ေန႔ကား စေနေန႔တည္း။ ေနမင္းကအလြန္ပူ ညည္းညဴရနဘန္း စိတ္ဝမ္းမခ်မ္းသာစရာပင္တည္း။ ကၽြန္ေတာ္၏ရြာအနီး မန္က်ည္းပင္ရြာေန မိတ္ေဆြ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေမာင္ဖိုးဘသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ထံသို႔အေရးတၾကီး ေရာက္လာခဲ႔ေလ၏။ လာရျခင္း အေၾကာင္းမွာကား အျခားမဟုတ္၊ ေဘာလုံးပြဲတြင္ “ဝဇီကိုင္”လုပ္ရန္ ေျပာၾကား လိုေသာေၾကာင္႔တည္း။ (ဝဇီကိုင္ ဆိုသည္မွာ မန္က်ည္းပင္ရြာသုံးစကား။ ဝီစီေခၚ ပီပီကို ကိုင္မွဳတ္ကာ ေဘာလုံးပြဲတြင္ ဒိုင္ျပဳလုပ္သူပင္တည္း။ ဤကားအမွာ)
မၾကာမီကၽြန္ေတာ္သည္ေက်ာင္းတြင္ဝတ္ေလ႔ရွိေသာ ေဘာလုံးကန္ အက်ီီၤၾကား၊ ေျခအိတ္ၾကားႏွင္႔ ေဘာင္းဘီကိုဝတ္ျပီးေသာ္ ေလွေလွာ္အသင္းကုတ္ အက်ီၤစိမ္းကိုအေပၚရုံ၍ အရန္သင္႔ေစာင္႔လွ်က္ရွိေသာ လွည္းေပၚသို႔ တက္ခဲ့ေလ၏။ ဖိုးဘသည္ ဂီယာနံပါတ္ ၁ တည္းဟူေသာ တံဖ်ာကို ကိုင္၍ဝင္႔ရာ ႏြားတို႔သည္ ရုန္းစျပဳေလ၏။ ထို႔ေနာက္ၾကိမ္တံဖ်ာႏွင္႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ရုိက္၍ေငါက္ရာ လွည္းသည္ အလြန္လ်င္ျမန္ေလ၏။ ဤကား ဂီယာ နံပါတ္ ၂ ႏွင္႔ ၃ တည္း။ လွည္းသြားစဥ္ ဖိုးဘက “ဟဲ႔ ဝိုင္းၾကီး၊ ဘာေနွးကန္ေနရတာလဲ။ ဝိုင္းေတာ္သူလို လုပ္မေနနဲ႔။ အခုထိသြားမယ္။ ေအာင္မယ္ ဟိုဘက္က ႏြားက်ားၾကီးကေရာ၊ ဘာဟန္လုပ္ေနရတာလဲ။ လမ္းေဘးက ႏြားျဖူမေလးျမင္လို႔လား။ ဒီလိုေတာ႔မလုပ္နဲ႔။ ၾကိုက္ရင္ၾကိုက္တယ္ေျပာ။ အခုဝယ္ျပီး အိမ္ေခၚသြားေပးမယ္။” ဟုဆိုကာ တံဖ်ာကို အထက္ေျမွာက္၍ အခ်က္က်က် ေငါက္ရာတြင္ အလိုက္သိေသာႏြားတို႕သည္ ေျခကုန္သုတ္ၾကေလ၏။ ရန္ကုန္ျမို႔တြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမွထြက္ေသာ ဓါတ္ဆီအခုိးအနံ႔ကိုရွဴရွဳိက္ေနၾကျဖစ္ေပမဲ႔ ထိုစဥ္အခါဝယ္ ႏြားေခ်းအနံ႔ျဖင္႔သာ တင္းတိမ္ရေတာ႔၏။ ေတာရြာတြင္ အဘယ္မွာလွ်င္ ဓါတ္ဆီရႏိုင္ပါအံ႔နည္း။ သူ႔အထိုက္အေလွ်ာက္ႏွင္႔သာ ေက်နပ္ၾကရသည္သာတည္း။
မၾကာမီ ေဂါဏေမာ္ေတာ္ကားသည္ ရပ္တန္႔သျဖင္႔ေမးၾကည္႔ရာ မန္က်ည္းပင္ရြာသို႔ ေရာက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္းသိရ၏။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမွဝဇီကိုင္ေရာက္မည္ဟု ၾကားသိရ၍ ဘယ္လို အေကာင္မ်ိုးလဲဟုသိရွိရန္ လာ၍ေစာင္႔ေနၾကသည္မွာ မနည္းလွေပ။ တကၠသိုလ္ကဆို၍ မင္းသားျဖစ္မည္ဟု အထင္ရွိေနၾကေသးေသာ လူအခ်ို႔တို့မွာ မ်က္လႊာကို ေအာက္ခ်၍ မနီးမေဝးမွ ဒူးတုပ္ကာ ခစားေနၾက၏။ ထိုစဥ္ပင္ ရြာသူၾကီးႏွင္႔ ေက်းရြာလူၾကီးေလးဦးတို႔သည္ အနီးသိုခ်ဥ္းကာ “အရွင္၊ ဒီကိုၾကြပါ။ အရန္သင္႔ ပြဲေတာ္မ်ားျပင္ဆင္ထားႏွင္႔ပါတယ္” ဟု မရဲတရဲၾကည္႔ကာ နားေတာ္ ေလွ်ာက္ၾကေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ကား မ်က္ႏွာထားခပ္တည္တည္ႏွင္႔ ေဂါဏယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းသက္ခဲ႔ေတာ႔၏။
ထမင္းပြဲမွာ အရန္သင္႔ရွိႏွင္႔ေနျပီ။ ငါးေျခာက္ႏွင္႔ခရမ္းသီးဟင္း၊ သစ္တိုသီးအိုးစိမ္၊ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္၊ ငါးေသတၱာႏွင္႔ ဘူးသီးဟင္းခ်ို တို႔သည္ မင္းသားပြဲေတာ္တည္ရန္ငံ႔လင္႔၍ ေနၾကဘိ၏။ ရာဇကုမာရလည္း ရာဇိေျႏၵမွ မငဲ႔ကြက္ႏိုင္ေတာ႔ဘဲ ခပ္ဆာဆာႏွင္႔ အတြင္သားဟပ္ရာ ဗိုက္ကားမွ ေတာ္ေတာ႔၏။ မၾကာမၾကာ နန္းေတာ္သူထက္မသာေသာ္လည္း နန္းေတာ္သူထက္ပင္ ႏုပ်ိုေသာ အဆင္းအရြယ္ႏွင္႔ျပည္႔စုံေသာ မန္က်ည္းပင္သူကေလးမ်ားကို ေစာင္းငဲ႔ၾကည္႔ရွဳမိ၏။ ပြဲေတာ္တည္၍ ဝျပီ။ ဗိုက္ကားျပီျဖစ္၍ ေဘာလုံးကြင္းသို႔သြားရန္သာ လိုေတာ႔သည္။ သူ႔ဆန္စား ရဲမွ ျဖစ္ေတာ႔မည္။
ရန္ကုန္ျမို႕ ျမင္းျပိုင္ကြင္းမွ ဝင္းသန္း၊ ဝင္းစိန္တို႔ထက္ပင္ နာမည္ မေက်ာ္ၾကားေသာ္လည္း မန္က်ည္းပင္ရြာတြင္ အေကာင္းဆုံးပင္ဟု သမုတ္ျခင္းကိုခံရေသာ ကြတ္နီနာမ အႆလိမၼာသည္ ေရာက္ႏွင္႔ေနျပီ။ မင္းသားလည္းေလးလံေသာ ခႏၶာကိုယ္ကိုအနိုင္နိုင္ပင္႔ထူကာ အႆထိုရ္ေပၚသို႔ တက္ျပီးလွ်င္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါတို႔ျဖင္႔ထြက္ရာ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီခန္႔တြင္ ေဘာလုံးကြင္းသို႔ ေရာက္ေခ်၏။ ေနကလည္းပူျပင္းပါဘိ။
ဘယ္ကသတင္းၾကားမွန္းမသိ။ ေဘာလုံးကြင္းတြင္လာေရာက္ေစာင္႔ဆိုင္းေနသူတို႔မွာ ၅၀၀ ခန္႔ေလာက္ရွိ၏။ လူပ်ို၊ အပ်ိဳ၊ လူအိုႏွင္႔ သားသည္အေမတို႔မွာ အမ်ားပင္ျဖစ္၏။ ေဘာလုံးကြင္းမွာ ဘီေအေအကလိုမဟုတ္။ ထူဆန္းသျဖင္႔ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ အလ်ားႏွင္႔အနံမွာ ထပ္တူျဖစ္ရကား ေလးေထာင္႔ပုံသ႑ာန္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ အထူးက်ဥ္းေလသည္။ မ်ဥ္းေၾကာင္းဟူ၍မရွိ။ ေဘးႏွစ္ဘက္တို႔တြင္ ရုိးငယ္ႏွစ္ခုသာ ရွိေလေတာ႔သည္။ ေဘာလုံးရုိးထဲသို႔က်မွ ယူ၍ေျမွာက္ရ ေလသည္။ ၾကဳံမွ ၾကဳံေတြ႔ရတတ္သည္တကား။
မၾကာမီ ေဘာလုံးကစားသူမ်ားေရာက္ျပီျဖစ္၍ ဝီစီမွဳတ္ရန္သာလိုေတာ႔သည္။ ဝီစီ ဘယ္မွာနည္း။ ရွာ၍မရေခ်။ သို႔ေသာ္ ဝီစီအစား ဝါးကုလားတက္ငယ္ႏွင္႔ေခါက္ရန္ တုတ္တိုတစ္ေခ်ာင္းကို လာေရာက္ေပးအပ္ေလ၏။ တဖက္အသင္းမွာ အက်ီၤဗလာ။ က်န္တဖက္မွာကားနတၱိ။ သို႔ရွိဘိလည္း တဖက္အသင္းက ထုံးကိုအရည္ေဖ်ာ္၍ ကိုယ္တြင္ သုတ္ထားဘိ၏။ ဤကား ေခၽြတာေရး အစစ္တည္း။ ျမိဳ႔သားမ်ားကဲ႔သို႔ အက်ီ၊ ဖိနပ္၊ ေျခအိတ္ဝယ္ရ၍ စရိတ္ေငြ မကုန္က်ေခ်။
ထိုစဥ္ပင္လ်င္ အေပါက္ေစာင့္၊ ၂ တန္းလူ၊ ၃ တန္းလူ၊ ၅ တန္းလူ၊ လက္ေဘာ္၊ ရမ္းကား၊ ေရွ႕လြန္၊ ပိႏၵဲသီး စေသာ စကားထူး စကားဆန္းမ်ားကိုၾကားရ၍ ေမးၾကည္႔ရာ “၅တန္းလူ” မွာေဖာ္ဝါဒ္၊ “အေပါက္ေစာင္႔” မွာဂိုးသမား၊ “၂ တန္းလူ”မွာ ဖူးလ္ဘက္၊ “၃တန္းလူ”မွာ ဟက္ဘက္၊ “လက္ေဘာ္” မွာသိသာျပီ။ “ရမ္းကား”မွာ ေဖာင္းလ္၊ “ေရွ႕လြန္”မွာ ေအာက္ဆိုက္၊ “ပိႏၵဲသီး”မွာပီနယ္လတီတို႔ႏွင္႔ ညီေၾကာင္းမ်ားကို အံ႔ၾသဝမ္းေျမာက္စြာ သိရ၏။ အံ႔ၾသျခင္းမွာကား သင္႔ေလ်ာ္စြာ ဘာသာျပန္ဆိုႏိုင္ျခင္းေၾကာင္႔ျဖစ္၏။ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၌ ႏိုင္ငံျခားစကား အေခၚအေဝၚတို႔ကို ျမန္မာစာသက္သက္ျဖင္႔ မွန္ကန္က်နစြာ ျပန္ဆိုႏိုင္ေၾကာင္းကို ထင္ရွားသိသာေသာေၾကာင္႔တည္း။ ေဘာလုံးကြင္းနံေဘး နွစ္ဖက္ႏွစ္ခ်က္တြင္ ရုိးငယ္ကေလးရွိေနရာ “ေကာ္နာ” ကန္၍ မရသျဖင္႔ယင္းစကားကို မည္သို႔ေခၚေၾကာင္း မသိရ။ သို႔ေသာ္ “ေထာင္႔ကန္” ဟူေသာစကားသည္ အလြန္သင္႔ေလ်ာ္ေပမည္။ “ပိႏၵဲသီး” မွာကား ပီနယ္လတီပင္တည္း။ ဂိုးအနီးတြင္ရမ္းကားသည္ ျဖစ္ေစ၊ ေဘာလုံးကို လက္ျဖင္႔ကိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဝဇီကိုင္က ပိႏၵဲသီး ၁၈ လုံးအကြာေနရာမွ ဂိုးေပါက္သို႕သြင္းရန္ အခြင္႔ေပးႏိုင္ေလသည္။ ဤကား မန္က်ည္းပင္သားတို႔ ဥပေဒတည္း။ ပီနယ္လတီကို “ဂိုးနီးကန္” ဟုေခၚဆိုက သင္႔ေပမည္။ ဤကား ကၽြန္ေတာ္႔ထင္ျမင္ခ်က္တည္း။ သင္႔ေလ်ာ္ရာကိုၾကံဆၾကပါကုန္။
ေလာင္းကစားေသာပြဲျဖစ္ရကား ေငြသံတခ်ြင္ခ်ြင္ၾကားရ၏။ ေနမြန္းတည္႔ခ်ိန္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကည္႔ရွဳသူေတြ ပမာနမျပုၾက၊ ေရႊလသာ ဝါဝင္းစဥ္ ဖ်ာခင္း၍ထိုင္သလို ထင္မွတ္ၾကသလားမသိ။ အခ်ိန္က်ျပီျဖစ္၍ ကုလားတက္ကိုေခါက္ရာ ေဘာလုံးကန္သူေတြ ထြက္လာၾက၏။ ပရိတ္သတ္ထဲမွ “ဝါးရင္းတုတ္ကြဲ႔ေနာ္”၊ “ဓညင္းက်ား”၊ “ေခြးဘီလူး”၊ “ရွားႏွစ္”၊ “သံေခ်ာင္း”၊ “ပုဏၰက”၊ “ေက်ာ္ဟိုး”၊ “အယ္ဒီပိုလို”၊ “ေတာက္တဲ႔”၊ “ဗႏၶဳလ”၊ “ေျမြနဂါး”၊ “ဂဠဳန္” စေသာ ေခၚသံ ေအာ္သံတို႔ကို ၾကားသိရမွ ေဘာလုံးကန္သမားမ်ား၏ နာမည္ရင္းကိုမေခၚ၊ နာမည္သစ္မွည္႔၍ေခၚေၾကာင္း သိရ၍ အလြန္အမင္း ရယ္ခ်င္၏။
ဝါးကုလားတက္ တစ္ခ်က္ေခါက္သည္တြင္ ေရႊဖရုံသီးႏွင္႔အသြင္တူေသာ ႏွစ္က်ပ္ရွစ္ပဲတန္ ဘာဘူူခ်ဳပ္ ေဘာလုံးသည္ ထိုမွ ဤမွလူးလာတုံံ႔ျပန္၍ ေနေလ၏။ ေဘာလုံးကန္စဥ္ အခ်ို႕မွာေခၽြးမ်ားထြက္သျဖင္႔ မိမိတို႔ကိုယ္တြင္ သုတ္ထားေသာထုံးမ်ားသည္ ပ်က္ေလရကား ခဏခဏ အျပင္ထြက္၍ ထုံးသုတ္ရျပန္ေလ၏။ မၾကာမၾကာလည္း ေဘာလုံးနွင္႔ လူႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ ရုိးထဲသို႔က်ေလဘိ၏။ ဤအခါတြင္ ရယ္သံၾကီးကိုၾကားလိုက္ရ၏။ မၾကာမီ “ေတာက္တဲ႔” သည္ “ေျမြနဂါး” ယူလာေသာ ေဘာလုံးကို ေျပး၍ဖ်က္ရာ ပ်က္ေလသျဖင္႔ ပရိသတ္ထဲမွ “ေတာက္တဲ႔ကြဲ႔ေနာ္” ဟူေသာခ်ီးမြမ္းသံသည္ ဟိန္းသြားေလ၏။ မၾကာခဏလည္း ကၽြန္ေတာ္႔အား လက္ညွိဳးထိုးကာ “ဆရာၾကီးနဲ႔ျမင္းက်ား၊ မတရားေတာ႔မလုပ္ပါနဲ႔။ ကာေမသု မုတ္စား ဆာလားကံ ထိုက္ပါ႔မယ္” ဟု ေအာ္သူေတြကမရွား။ “သံခရာေဘးကိုေၾကာက္ပါေနာ္”ဟု ဟစ္သူေတြက အဖုံဖုံ။ အလုံးစုံ တစ္ခဲနက္ေသာ အသံဆိုးၾကီးတို႔သည္ အထက္မိုးသို႔ပ်ံ႕ႏွံ႕၍ သြားေလေတာ႔၏။
ထိုအတြင္းဝယ္ “ေျမြနဂါး” ေဘာလုံးယူလာရာ “ေပါက္ဆိန္ေပါက္”သည္ ရုတ္တရက္ေျပး၍ ညွိဳ႔သက်ည္းကိုကန္သျဖင္႔ “ေျမြနဂါး” လဲေလ၏။ ပရိသတ္ထဲမွ “ရမ္းကား” ဟူေသာအသံၾကီးကို ၾကားလိုက္ရကာ “ရမ္းကား”ကို ေျမြနဂါးဘက္သို႔ေပးလိုက္ရန္ ကုလားတက္ေခါက္မွ အသံတိတ္ေတာ႔၏။ ၾကည္႔သူေတြထဲမွ “ေဟ႔ ရွားနွစ္၊ ပုဏၰက။ ဘာလုပ္ေနသလဲ၊ ခ်ပါေတာ႔လား။ ေဆာ္ေလ။ တို႔ဆီမွာ ဓါးေျမွာင္ပါတယ္။ မေၾကာက္နဲ႔၊ ဘာခံေနသလဲ” စသည္ျဖင္႔ေအာ္စျပဳလာေလ၏။ ေဘာလုံးကစားသူတို႔မွာလည္း တေျဖးေျဖးၾကမ္းစျပုလာေလ၏။ ကုလားတက္ကို ခဏခဏေခါက္ရလြန္း၍ တုတ္မွာက်ိုးလုမတတ္ျဖစ္ခဲ႔၏။ “ေပါက္ဆိန္ေပါက္”၊ “ေက်ာ္ဟိုး”၊ “ေခြးဘီလူး” တို႔သည္ အထူးၾကမ္းတမ္းၾကေလျပီ။ “ဝါးရင္းတုတ္” ႏွင္႔ “ဂဠဳန္”တို႔သည္လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ လူမထင္ေတာ႔ေခ်။ ထိုစဥ္ပင္ ကုလားတက္ေခါက္ရန္တုတ္မွာ က်ိဳးသြားေလျပီျဖစ္၍ က်န္တစ္ပိုင္းႏွင္႔သာ အႏိုင္ႏိုင္ ေခါက္ေနရေခ်သည္။ ထိုခဏ၌ပင္လွ်င္ “ေခြးဘီလူး” ေဘာလုံးယူသြားသည္မွာ အျခားဘက္ ဂိုးေပါက္သို႔ ေရာက္လုနီး၏။ သြင္းမည္အျပဳတြင္ “အယ္ဒီပိုလို” ေျပး၍လက္သီးျဖင္႔ထိုးရာ “ေခြးဘီလူး” ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ေလ၏။ ပရိသတ္ထဲမွ “ပိႏၵဲသီး” ဟူေသာ တစ္ခဲနက္ေသာ အသံၾကီးကိုၾကားလိုက္ရ၏။ ထိုစဥ္အခါ ကၽြန္ေတာ္႔ထံ၌ တုတ္မရွိေတာ႔။ ဘယ္မွာခ်ထားသည္မသိရ။ ကုလားတက္လည္း မေခါက္ႏိုင္ေတာ႔ေခ်။ “ဝဇီကိုင္မတရားဘူး”ဟု ၾကိမ္းေမာင္းသံၾကီးကို ၾကားရဘိ၏။ ခက္ေခ်ျပီ။ မည္သို႔ၾကံရအံ႔နည္းဟု ေအာက္ေမ႔မိ၏။
တစ္ျပိုင္နက္ပင္လွ်င္ ထိုႏွစ္ဖက္ေသာလူစုတို႔သည္ တုတ္ကိုင္သူကိုင္၊ လက္သီးဆုပ္သူဆုပ္၍ ရုိက္ႏွက္ထိုးၾကိတ္ကာ ရန္ပြဲၾကီးစေလ၏။ ပရိသတ္ထဲမွအမ်ားဝင္ေရာက္ရုိက္ႏွက္ၾကေလ၏။ “ေျမြနဂါး”မွာ ထိပ္ျပဲသြားေလ၏။ “ဓညင္းက်ား” မွာႏွာေခါင္းေသြးထြက္ဘိ၏။ “အယ္ဒီပိုလို”ကား အတြင္သာထိုးေနေတာ႔၏။ “ေတာက္တဲ႔”မွာ သြားတစ္ေခ်ာင္းကၽြတ္သြား၏။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အခက္အခဲၾကဳံရျပီျဖစ္၍ အလ်င္အျမန္ေဘာလုံးကြင္းမွ ထြက္ခဲ႔ျပီးေသာ္ ကြတ္နီအႆထိုရ္ေပၚသို႔ လႊားကာ တက္ေလ၏။ လ်င္ျမန္ျခင္းျဖင္႔ အတြင္သားႏွင္ရာ ေနအိမ္သို႔ ညေနတြင္ေရာက္ေလ၏။ သို႔မွ စိတ္ေအးသြားေတာ႔သည္။ အပူလုံးၾကီး က်သြားျပီတကား။ ။
ကုသ (ဂႏၱေလာက၊၁၉၃၁)
၂၀ရာစု ျမန္မာဝတၱဳတို ၁၀၀၊ စာေရးဆရာ ၁၀၀
သီဟရတနာ
ေမ၊ ၂၀၀၅
Monday, March 1, 2010
ရန္ကုန္လိုင္းကားေတြ
ရန္ကုန္မွာ ….လိုင္းကားေတြ ပုံစံမ်ိဳးစုံရွိတယ္။ လိုင္းနာမည္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း
ဘာနံပါတ္တပ္တပ္…ပုံစံကေတာ႔ ထူးမျခားနားေတြခ်ည္းပဲ…
လိပ္လိုေႏွးတဲ႔ကား
ေဗြဆိုးရွိတဲ႔ျမင္းကိုၾကိမ္နဲ႔တအားႏွက္လိုက္သလို ကဆုန္ဆိုင္းတဲ႔ကားေတြ
တစီးနဲ႔တစီးလည္း သူမသြားသ၍ ကိုယ္မသြား ….
သူေမာင္းသေလာက္ကိုယ္အျပိဳင္လိုက္ေမာင္းမယ္ ဆိုတဲ႔ကားေတြ ခ်ည္းပဲ
ကားေပၚပါတဲ႔ခရီးသည္ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ..မေက်နပ္ရင္ ေနာက္ကားေျပာင္းစီးပဲ
ေတာ္ေတာ္မေက်နပ္ဘူးလား…ကားငွားစီးဖို႔တတ္ႏိုင္ရင္….ငွားသာစီးလိုက္ေတာ႔။
သူတို႔ကေတာ႔ မွတ္တိုင္က ကြမ္းယာသည္ေလးေတြနဲ႔ က်ီစယ္ က်ီစားမပ်က္….
ႏွစ္ေယာက္ထဲကမၻာ မွတ္ထင္ေနၾကတာ။
ခုေတာ႔ျဖင္႔ လိုင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အထူးကားေတြေပၚလာတယ္
ဘယ္လမ္း ဘယ္ခရီး ဘယ္အထိစီးစီး
ပုံေသ ပိုက္ဆံေကာက္တာကသာ အထူးျဖစ္ျပီး
ထိုင္ခုံအျပည္႔အျပင္ အလယ္လမ္းမွာ ၂တန္းေလာက္မတ္တပ္တင္ခ်င္ၾကတာေတာ႔ ရုိးရုိးကားနဲ႔ တူေနေသးတယ္။
ထိုင္ခုံအျပည္႔သာခရီးသည္တင္ပါသည္ဆိုတဲ႔ စာတန္း ကိုလစ္လွ်ဴရွဳလို႔
ကိုယ္ခ်င္းစာၾကပါ အားလုံးအိမ္ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ၾကတာပဲ ဆိုတာတြင္တြင္ေျပာျပီး……….
မေက်နပ္လို႔ေျပာမိသူဆိုရင္္ပဲ
ကိုယ္ခ်င္းမစာနာတတ္သူ အတၱသမားျဖစ္ရျပန္ေတာ႔မယ္…
ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေလးေတြလည္း တခ်ဳိ႕ကယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း
တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ဘယ္သူမွလူမထင္ဆိုတဲ႔ ခပ္မိုက္မိုက္ေလးေတြ
ဟိန္းမယ္ ေဟာက္မယ္ ျခိမ္းမယ္ ေျခာက္မယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ
မိုက္တယ္ဆိုေပမယ္႔လည္း တခ်ိဳ႕ခရီးသည္ လွလွေတြ ကိုေတာ႔
လက္ဆြဲ ခါးဖက္ လို႕….ၾကင္ၾကင္နာနာ ေဖးေဖးမမ ရွိတတ္ပါေသးတယ္….
ပိုက္ဆံေပးျပီး အေဟာက္ခံရတာ
ဘယ္လိုမွသည္းခံခ်င္စရာမေကာင္းေပမယ္႔
အေကာင္းျမင္တတ္သူဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ခႏၱီစြမ္းအင္ေတြ ျမင္႔လာဖို႔ ပါရမီျဖည္္႔တယ္ပဲမွတ္ယူရမလို……….
ဒိုင္နာ (အထူးသျဖင္႔ လွိဳင္သာယာဘက္ကိုသြားတဲ႔) ကားေတြကေတာ႔
ဘာကိုမွမမွဳဆိုတဲ႔ပုံေတြခ်ည္းပါပဲ ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းတဲ႔လမ္းျဖစ္ပေစ မိုးဘယ္ေလာက္သည္းသည္း ခရီးသည္ေတြဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ယာဥ္ေမာင္းေတြက ယာဥ္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ ဝူး…..ဝဲ…..ဆိုျပီး အျပင္းေမာင္းဖို႕စိတ္တစ္ခု
အာရုံတစ္ခုပဲရွိတယ္လို႔ထင္ရတယ္။
ဘယ္ကားကိုဘယ္လိုလုပ္…. ဘယ္လမ္းမွာဘယ္လိုေရွာင္…
ဟိုဘက္လမ္းေၾကာရွင္းတယ္ အေပၚသာတင္ထား လို႔ ယာဥ္ေမာင္းေတြကို အေနာက္ခန္းကေန အင္တာကြန္းသုံးျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ပါဝါေတြျပေနတဲ႔
လူေတြကိုၾကည္႔ျပန္ေတာ႔ ၁၃-၄ ႏွစ္ခ်ာတိတ္ေတြ ….
က်မကေတာ႔ ေၾကာက္တတ္လို႔ရယ္မဟုတ္ပဲ
စီးဖို႔မဝံ႔တာမို႕ ေတာ္ရုံတန္ရုံေတာ႔ ဒိုင္နာဆိုေဝးေဝးေရွာင္တာ
ေတာ္ေတာ္ကိုမလႊဲမေရွာင္သာပါမွ
ေတာ္ၾကာဘယ္နား ပက္လက္လန္ျပန္ျပီ ၊ ေဘးေစာင္းလဲျပန္ျပီ
ေနာက္ျပန္က်ျပန္ျပီဆို..ၾကားရသမွ်…..
မ်ားေသာအားျဖင္႔ေတာ႔ ဒိုင္နာေတြခ်ည္းမဟုတ္လား
ေၾကာက္တတ္လို႔ရယ္မဟုတ္ပဲလို႔ကိုယ္႔ဘာသာ သက္သက္ညွာညွာ ေျပာေပမယ္႔
ကၽြန္မေၾကာက္တတ္တယ္……………….တကယ္ေျပာတာ
ခုေတာ႔ ရန္ကုန္မွာ ျမိဳ႕ေတာ္ (ခုထိေတာ႔ ကိုယ္႕ဘာသာ ျမိဳ႔ေတာ္ လို႔ထင္မိေနေသးတယ္)..ရဲ႕ အဆင္႔နဲ႔ ညီေအာင္… ဒိုင္နာေတြ..ဟိုင္းလပ္စ္ ကားေသးေလးေတြ ျမိဳ႕ထဲေပးမဝင္ေတာ႔ဘူးဆိုလို႔…ကားလမ္းေၾကာင္း အေျပာင္းအလဲေတြရွိတယ္တဲ႔….ကားလမ္းေၾကာင္းတင္မဟုတ္ပဲ
ကားသမားေတြရဲ႕ဆက္ဆံေရးနဲ႔စရုိက္ေတြပါေျပာင္းေပးႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္မိပါတယ္….
ဘာနံပါတ္တပ္တပ္…ပုံစံကေတာ႔ ထူးမျခားနားေတြခ်ည္းပဲ…
လိပ္လိုေႏွးတဲ႔ကား
ေဗြဆိုးရွိတဲ႔ျမင္းကိုၾကိမ္နဲ႔တအားႏွက္လိုက္သလို ကဆုန္ဆိုင္းတဲ႔ကားေတြ
တစီးနဲ႔တစီးလည္း သူမသြားသ၍ ကိုယ္မသြား ….
သူေမာင္းသေလာက္ကိုယ္အျပိဳင္လိုက္ေမာင္းမယ္ ဆိုတဲ႔ကားေတြ ခ်ည္းပဲ
ကားေပၚပါတဲ႔ခရီးသည္ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ..မေက်နပ္ရင္ ေနာက္ကားေျပာင္းစီးပဲ
ေတာ္ေတာ္မေက်နပ္ဘူးလား…ကားငွားစီးဖို႔တတ္ႏိုင္ရင္….ငွားသာစီးလိုက္ေတာ႔။
သူတို႔ကေတာ႔ မွတ္တိုင္က ကြမ္းယာသည္ေလးေတြနဲ႔ က်ီစယ္ က်ီစားမပ်က္….
ႏွစ္ေယာက္ထဲကမၻာ မွတ္ထင္ေနၾကတာ။
ခုေတာ႔ျဖင္႔ လိုင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အထူးကားေတြေပၚလာတယ္
ဘယ္လမ္း ဘယ္ခရီး ဘယ္အထိစီးစီး
ပုံေသ ပိုက္ဆံေကာက္တာကသာ အထူးျဖစ္ျပီး
ထိုင္ခုံအျပည္႔အျပင္ အလယ္လမ္းမွာ ၂တန္းေလာက္မတ္တပ္တင္ခ်င္ၾကတာေတာ႔ ရုိးရုိးကားနဲ႔ တူေနေသးတယ္။
ထိုင္ခုံအျပည္႔သာခရီးသည္တင္ပါသည္ဆိုတဲ႔ စာတန္း ကိုလစ္လွ်ဴရွဳလို႔
ကိုယ္ခ်င္းစာၾကပါ အားလုံးအိမ္ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ၾကတာပဲ ဆိုတာတြင္တြင္ေျပာျပီး……….
မေက်နပ္လို႔ေျပာမိသူဆိုရင္္ပဲ
ကိုယ္ခ်င္းမစာနာတတ္သူ အတၱသမားျဖစ္ရျပန္ေတာ႔မယ္…
ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေလးေတြလည္း တခ်ဳိ႕ကယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း
တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ဘယ္သူမွလူမထင္ဆိုတဲ႔ ခပ္မိုက္မိုက္ေလးေတြ
ဟိန္းမယ္ ေဟာက္မယ္ ျခိမ္းမယ္ ေျခာက္မယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ
မိုက္တယ္ဆိုေပမယ္႔လည္း တခ်ိဳ႕ခရီးသည္ လွလွေတြ ကိုေတာ႔
လက္ဆြဲ ခါးဖက္ လို႕….ၾကင္ၾကင္နာနာ ေဖးေဖးမမ ရွိတတ္ပါေသးတယ္….
ပိုက္ဆံေပးျပီး အေဟာက္ခံရတာ
ဘယ္လိုမွသည္းခံခ်င္စရာမေကာင္းေပမယ္႔
အေကာင္းျမင္တတ္သူဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ခႏၱီစြမ္းအင္ေတြ ျမင္႔လာဖို႔ ပါရမီျဖည္္႔တယ္ပဲမွတ္ယူရမလို……….
ဒိုင္နာ (အထူးသျဖင္႔ လွိဳင္သာယာဘက္ကိုသြားတဲ႔) ကားေတြကေတာ႔
ဘာကိုမွမမွဳဆိုတဲ႔ပုံေတြခ်ည္းပါပဲ ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းတဲ႔လမ္းျဖစ္ပေစ မိုးဘယ္ေလာက္သည္းသည္း ခရီးသည္ေတြဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ယာဥ္ေမာင္းေတြက ယာဥ္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ ဝူး…..ဝဲ…..ဆိုျပီး အျပင္းေမာင္းဖို႕စိတ္တစ္ခု
အာရုံတစ္ခုပဲရွိတယ္လို႔ထင္ရတယ္။
ဘယ္ကားကိုဘယ္လိုလုပ္…. ဘယ္လမ္းမွာဘယ္လိုေရွာင္…
ဟိုဘက္လမ္းေၾကာရွင္းတယ္ အေပၚသာတင္ထား လို႔ ယာဥ္ေမာင္းေတြကို အေနာက္ခန္းကေန အင္တာကြန္းသုံးျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ပါဝါေတြျပေနတဲ႔
လူေတြကိုၾကည္႔ျပန္ေတာ႔ ၁၃-၄ ႏွစ္ခ်ာတိတ္ေတြ ….
က်မကေတာ႔ ေၾကာက္တတ္လို႔ရယ္မဟုတ္ပဲ
စီးဖို႔မဝံ႔တာမို႕ ေတာ္ရုံတန္ရုံေတာ႔ ဒိုင္နာဆိုေဝးေဝးေရွာင္တာ
ေတာ္ေတာ္ကိုမလႊဲမေရွာင္သာပါမွ
ေတာ္ၾကာဘယ္နား ပက္လက္လန္ျပန္ျပီ ၊ ေဘးေစာင္းလဲျပန္ျပီ
ေနာက္ျပန္က်ျပန္ျပီဆို..ၾကားရသမွ်…..
မ်ားေသာအားျဖင္႔ေတာ႔ ဒိုင္နာေတြခ်ည္းမဟုတ္လား
ေၾကာက္တတ္လို႔ရယ္မဟုတ္ပဲလို႔ကိုယ္႔ဘာသာ သက္သက္ညွာညွာ ေျပာေပမယ္႔
ကၽြန္မေၾကာက္တတ္တယ္……………….တကယ္ေျပာတာ
ခုေတာ႔ ရန္ကုန္မွာ ျမိဳ႕ေတာ္ (ခုထိေတာ႔ ကိုယ္႕ဘာသာ ျမိဳ႔ေတာ္ လို႔ထင္မိေနေသးတယ္)..ရဲ႕ အဆင္႔နဲ႔ ညီေအာင္… ဒိုင္နာေတြ..ဟိုင္းလပ္စ္ ကားေသးေလးေတြ ျမိဳ႕ထဲေပးမဝင္ေတာ႔ဘူးဆိုလို႔…ကားလမ္းေၾကာင္း အေျပာင္းအလဲေတြရွိတယ္တဲ႔….ကားလမ္းေၾကာင္းတင္မဟုတ္ပဲ
ကားသမားေတြရဲ႕ဆက္ဆံေရးနဲ႔စရုိက္ေတြပါေျပာင္းေပးႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္မိပါတယ္….
သစၥာေဖာက္
သစၥာေဖာက္
မကၠဇင္ေဂါ္ကီ
မိခင္မ်ား အေၾကာင္းသာ ေျပာရလွ်င္ဆုံးႏိုင္မည္မထင္။
ရန္သူတပ္မ်ားသည္ ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ သံမဏိကြင္းၾကီးပမာ ျမို႔ကို ဝိုင္းပတ္ပိတ္ဆို႔ထားေလသည္။ ညအခ်ိန္မ်ားတြင္ ရန္သူတပ္မ်ားဆီိမွ မီးေရာင္မ်ားသည္ မည္းေမွာင္ နတ္ျကုတ္ေနေသာ ျမို႕ရုိးကို မ်က္လုံးနီနီရဲရဲ အေထာင္အေသာင္းျဖင္႔ စူးစိုက္ၾကည္႔ေနသည္လား ထင္မွတ္ရသည္။ မ်က္လုံးနီနီရဲရဲျကီးမ်ားက အျငိဳးျကီးစြာ ျကည္႔ေနသည္ဟု ထင္ရေလေလ၊ အဝိုင္းခံ ျမိဳ႔တြင္းရွိ ျမိဳ႔သူျမို႕သားအဖို႔ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းေလေလ ျဖစ္ရသည္။
ျမို႕ရုိး၏ သူရဲေျပးလမ္းမွျကည္႔လွ်င္ ရန္သူဝိုင္းပတ္မွုကြင္းသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းသည္ထက္ က်ဥ္းလာသည္ကို ျမင္ေနရ၏။ ရန္သူတပ္သားမ်ား၏ အရိပ္မ်ားကိုလည္း မီးေရာင္ေျကာင္႔ ကြဲျပားစြာ ျမင္ႏိုင္၏။ ဝဝလင္လင္ ေကၽြးေမြးထားေသာ စစ္ျမင္းျကီးမ်ား၏ဟီသံမ်ား၊ လက္နက္မ်ားထိခတ္၍ တခၽြင္ခၽြင္ျမည္သံမ်ား၊ ေအာင္ပြဲမုခ်ခံရေတာ႔မည္ဟု ယုံျကည္စိတ္ခ်ေနေသာ စစ္သူရဲမ်ား၏ က်ယ္ေလာင္ေသာ ရယ္ေမာသံ၊ သီခ်င္းေအာ္ဟစ္ဆိုသံတို႔ကို လည္းၾကားရသည္။ ရန္သူ၏ သီခ်င္းသံ၊ ရယ္ေမာသံမ်ားထက္ နားမခံသာေကာင္းေသာ အသံသည္ အဘယ္မွာ ရွိပါအံ႔နည္း။
ရန္သူမ်ားသည္ ျမို႕သူျမို႕သားမ်ား ေသာက္သုံးေသာ၊ ျမို႕ထဲသို႔ စီးဝင္ေသာ စမ္းေခ်ာင္းမ်ားတြင္ အေလာင္းမ်ားကို ေမ်ာခ်၏။ ျမို႕ရုိးပတ္လည္ရွိ စပ်စ္ခင္းမ်ားကို မီးရွိဳ႕ ပစ္လိုက္ျက၏။ လယ္ခင္း ယာခင္းမ်ားကိုလည္း စိစိညက္ညက္ ဖ်က္ေခ်ပစ္ၾက၏။ စားသုံးပင္မ်ားကို ခုတ္လွဲပစ္ၾက၏။ ယခုေသာ္ ျမို႕ၾကီးတစ္ခုလုံးသည္ ေျမျပင္ေပါ္တြင္ အကာကြယ္မဲ႔ ဟာလာဟင္းလင္း အထင္းသား ေပါ္ေနရကား ရန္သူ အေျမွာက္ က်ည္ဆံမ်ားသည္ ျမို႕တြင္းသို႔ အဆီးအတားမရွိ ဝင္ေရာက္လာ၏။
စစ္ပန္းေနျပီး အစာေရစာ မဝတဝ ျဖစ္ေနရွာေသာ စစ္သားတပ္စုမ်ားသည္ ျမို႕တြင္းလမ္းမ်ားတြင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ လွဳပ္ရွားသြားလာလွ်က္ ရွိ၏။ အိမ္ျပတင္းဝမ်ားဆီမွ ဒဏ္ရာရသူတို႔၏ ညည္းညူသံမ်ား၊ ေဆာက္တည္ရာမရ ေသြးပ်က္လုခမန္း ေအာ္ဟစ္လိုက္သံမ်ား၊ မိန္းမမ်ား၏ ဆုေတာင္းဝတ္ျပုသံမ်ား၊ ကေလးမ်ား အစာေတာင္း ငိုဟစ္သံမ်ား ထြက္ေပါ္ပ်ံ႕လြွမ္းေန၏။ ျမို႔တြင္းက လူမ်ားသည္ စကားကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ မေျပာဝ႔ံပဲ ေလသံျဖင္႔သာ ေျပာျက၏။ ေျပာေသာအခါတြင္လည္း ဝါက်တခုကိုပင္ ျပည္႔စုံေအာင္ မေျပာၾက။ ရန္သူေတြ ေရွ႕တိုးလာေနျပီလား ဟူေသာ စိုးရိမ္မွုသည္ သူတို႔တကိုယ္လုံးကို ေတာင္႔တင္းခက္မာေစသည္။ အေျကာအျခင္မ်ားကို ဆိုင္းတြေစသည္။
ညမ်ားကားေခ်ာက္ခ်ားစရာတည္း။ ညည္းတြားသံမ်ား၊ ငိုေၾကြးသံမ်ားသည္ ပုိ၍ က်ယ္ေလာင္လာသည္။ တပိုင္းတစျပိုပ်က္ေနေသာ ျမို႕ရုိးဆီသို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေတာင္ရိပ္သည္ တအိအိ ဝင္ေရာက္လာခဲ႔ရာ ရန္သူ႕စခန္းကိုပင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ႔ေပ။ အတန္ျကာမွ မည္းေမွာင္ေနေသာ ေတာင္စြယ္တန္း၏ ေနာက္ကြယ္မွ လမင္း ျပူထြက္လာသည္။ လမင္းျကီးသည္ တိုက္ပြဲတြင္ ဓားခ်က္မ်ားစြာ ထိုးခုတ္ျခင္းကို ခံရသည္႔ ဒိုင္းျကီးႏွင္႔ပင္ တူလွေခ်၏။
ျမို႔တြင္းရွိ လူအေပါင္းတို႔သည္ ရွဳံးနိမ္႔မွုေၾကာင္႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနသည္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမွုေၾကာင္႔ ပင္ပန္းႏြမ္းရိေနသည္။ ေဘးဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ထြက္ရန္ အခြင္႔အလမ္းသည္လည္း တေန႔တျခား ေမွးမွိန္လာသည္။ သူတို႔သည္ လမင္းၾကီးကို လည္းေကာင္း၊ လြွသြားမ်ားလို ခၽြန္ထက္ေနသည္႔ ေတာင္ထြတ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ေတာင္ရိပ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း ေျကာက္လန္႔စိုးထိတ္ျခင္း အတိျပီးေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင္႔ ျကည္႔ေနျကရသည္။ သူတို႔ေျပာဆိုေနေသာအေျကာင္းအရာကား ေသေရးအျပင္ အျခားမရွိ။ သူတို႔၏ ႏွလုံးသားကိုေျဖသိမ္႔နိုင္မည္႔ ျကယ္ကေလးတပြင္႔သည္ပင္ အေျပာက်ယ္ေသာ ေကာင္းကင္ျပင္၌ မလင္း။ မလက္။ မရွိ။
ညည္႔ေမွာင္ေသာ္လည္း အိမ္မ်ားတြင္ မီးမထြန္းရဲ။ ထို႔ေျကာင္႔ ျမို႕တြင္းလမ္းမမ်ား အေပါ္တြင္ အေမွာင္ထုသည္ သိပ္သည္းစြာ က်ေရာက္ေနသည္။ ဤအေမွာင္ သည္းသည္းမွာပင္ မိန္းမအိုျကီး တစ္ေယာက္သည္ အဝတ္နက္ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးဝတ္ကာ အသံမျမည္ေအာင္ ညင္သာစြာ ေလွ်ာက္လာသည္။ လူမ်ားက သူ႔ကိုေတြ႔ေသာအခါ အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးစကားဆိုၾကသည္။
“သူ………မဟုတ္လား”
“သူေပါ႔………….သူေပါ႔….”
တခ်ို႕လူမ်ားက သူ႔ကိုေတြ႔ေသာအခါ အိမ္တြင္းသို႔ဝင္သြားသည္။ တခ်ိဳ႕ကမူ ေခါင္းကိုငုံ႔ကာ သူ႔ကိုေက်ာ္ျဖတ္သြားျကသည္။
ကင္းလွည္႔ေနေသာ တပ္စုေခါင္းေဆာင္ ကမူ-
“ေမာ္နည မာရီယားနားပါလား၊ အျပင္ထြက္လာျပန္ျပီ၊ သတိနဲ႔သြားေနာ္၊ အခုေန ခင္ဗ်ား အသတ္ခံရရင္ ဘယ္သူကမွ တရားခံကို လိုက္ရွာေပးမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု သတိေပးစကားေျပာသည္။
သို႔ေသာ္ မိန္းမအိုျကီး မာရီးယားနားသည္ သူ႔ကို ကင္းလွည္႔တပ္စုက ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္အထိ ရပ္ေစာင္႔ေနသည္။ ကင္းလွည္႔စစ္သားမ်ားသည္ မာရီယားနားကို မည္သို႔မွ်အႏၱရာယ္ မေပးျက။ လူေသေကာင္ တေကာင္လို ေရွာင္ကြင္း၍သာ သြားျကသျဖင္႔ အေမွာင္ထုထဲတြင္ သူတေယာက္တည္း ထီးထီးမားမား ျဖစ္ေနသည္။ မာရီယားနားသည္ တကိုယ္တည္းပင္ တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ သြားလာေနသည္။ သူ အသံမမည္ပဲ လွုပ္ရွားသြားလာပုံ၊ အေမွာင္ထဲတြင္ အဝတ္နက္ဝတ္ထားပုံတို႔မွာ ျမို႕ေတာ္၏ျဂိုဟ္ဆိုး၊ ျကမၼာဆိုး လွုပ္ရွားသြားလာေနသည္ႏွင္႔ပင္ တူေန၏။ ညည္းတြားသံ၊ ငိုဟစ္သံ၊ ရွဳံးနိမ္႔၍ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင္႔ ညည္းညူသံတို႔သည္ ျဂိုဟ္ဆိုး၊ ၾကမၼာဆိုးႏွင္႔တူေသာ မာရီယားနား၏ ေနာက္ပါးမွ တပါတည္း ကပ္၍ လိုက္ေနသည္လား ထင္မွတ္ရ၏။
ေမာ္နာမာရီယားနားသည္ ဤျမို႕သူ ျဖစ္သည္႔အျပင္ မိခင္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေျကာင္႔ မာရီယားနား၏ ေခါင္းထဲ၌ သူ႔ျမို႕ေတာ္အေျကာင္းႏွင္႔ သူ႔သားအေျကာင္းတို႔မွာ တြဲ၍ ေပါ္ေနသည္။ သူ႔ျမို႕ေတာ္ကို ေခ်မွုန္း ဖ်က္ဆီး ပစ္မည္ တကဲကဲ ဟန္ျပင္ေနေသာ လူစုလူေဝးျကီး၏ ေခါင္းေဆာင္မွာ သူ႔သား။ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာေသာ၊ အသည္းႏွလုံးမရွိေသာ သူ႔သား။ ႏွစ္မ်ားစြာ မျကာေသးခင္က ဤသားကို ေမြးရသည္႔အတြက္ ဂုဏ္ယူမိသည္။ သူသည္ သားကိုေမြး၍ သူ႔နိုင္ငံ၏ ေက်းဇူးကို ဆပ္ရသည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ႔သည္။ သူ႔သားသည္ မာရီယားနား ေမြးဖြားျကီးျပင္းခဲ႔ေသာ ျမို႕ေတာ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေမြးဖြားျကီးျပင္းခဲ႔ေသာ ထိုျမို႕ေတာ္ႏွင္႔ ျမို႕ေတာ္သူ ျမို႕ေတာ္သားမ်ားအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္မည္ဟုလည္း မွတ္ယူခဲ႕သည္။ မာရီယားနား အဖို႔ ဤျမို႕သည္ သူ႔ အဘိုး အဘြား၊ အေဘးအဘီတို႔ ေခၽြးႏွင္႔ေသြးႏွင္႔ရင္းကာ ေဆာက္တည္ခဲ႔ေသာျမိဳ႕။
ဤျမို႕ေတာ္တဝိုက္မွ ေျမၾကီးသည္ သူ႔ေသြး၊ သူ႔သား အရင္းအခ်ာမ်ား ျမွဳပ္ႏွံထားရာေျမျကီး။ ဤေဒသရွိ ပုံျပင္မ်ား၊ ေတးသီခ်င္းမ်ား၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားသည္ သူ႔ေဆြ သူ႔မ်ိဳးမ်ား၏ ပုံျပင္၊ သီခ်င္း၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္ရကား၊ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ ထိုထိုေသာ အရာတို႔ႏွင္႔ သံေယာဇဥ္ အမွ်င္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက သြယ္တန္းယွက္ႏြယ္ ပူးစပ္ေနသည္သာ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔သံေယာဇဥ္ အမွ်င္မ်ား သြယ္တန္းေနေသာ အသည္းႏွလုံးသည္ ခ်စ္ရေသာသူတစ္ဦး ဆုံးရွဳံးသြားခဲ႔ရျပီ ျဖစ္၏။ ထို႔ေျကာင္႔ အသည္းႏွလုံးသည္ ပူဆာ ငိုေျကြးေနေတာ႔၏။ မာရီယားနားသည္ သူ႔အသည္းေပါ္တြင္ သူခ်စ္ရေသာ သားႏွင္႔ သူခ်စ္ရေသာ ဇာတိေျမကို တင္ကာခ်ိန္စက္ေနမိ၏။ ဘယ္သင္းက အေလးသာသည္ကိုမူ သူမေျပာႏိုင္။
ဒြိဟ သံသယေတြ ဝင္ေလေလ၊ မာရီယားနားသည္ ညစဥ္လိုလို လမ္းတကာ ေလွ်ာက္မိေလေလျဖစ္ေန၏။ သူ႔ကိုမမွတ္မိေသာ သူမ်ားက ညအခါ မာရီယားနားကို ေတြ႔ရလွ်င္ ရုတ္တရက္ ေျကာက္လန္႔တျကီး ထြက္ေျပးျက၏။ ညအေမွာင္ မည္းမည္းတြင္ အဝတ္နက္ႏွင္႔ မိန္းမအိုျကီးသည္ကား သူတို႔ဆီသို႔ တိုးသထက္ တိုးဝင္လာေသာ ေသမင္း၏ တမန္ပင္လားဟု ထင္မွတ္မိေသာ ေျကာင္႔ျဖစ္သည္။ မာရီယားနားကိုမွတ္မိသူတို႔ကလည္း မာရီးယားနားသည္ သစၥာေဖာက္တစ္ဦး၏အေမ ျဖစ္ေနသျဖင္႔ ေဝးေဝးကေရွာင္ျက၏။
တစ္ရက္တြင္ မာရီယားနားသည္ ျမိဳ႕စြန္ တစ္ေနရာရွိ ျမို႕ရုိးအနား၌ မိန္းမတစ္ဦးကို ေတြ႔ရ၏။ ထိုမိန္းမသည္ အေလာင္းတေလာင္း၏ေဘးတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ ဝမ္းနည္းေျကကြဲရိပ္မ်ား သမ္းေနသည္႔မ်က္ႏွာကို ျကယ္မ်ားဆီသို႔ ေမာ႔လွ်က္ ဆုေတာင္း သမွုျပုေန၏။ ျမို႔ရုိးေပါ္က စစ္သားမ်ားသည္ အေနွာင္႔အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ စကားကို တိုးညင္းစြာ ေျပာ၏။
သစၥာေဖာက္၏ အေမကေမးသည္။
“ရွင္႔ ခင္ပြန္းလား”
“မဟုတ္ပါဘူး”
“ရွင္႔ ေမာင္လား”
“ကၽြန္မ သားပါ၊ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းက လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၃ ရက္က က်ဆုံးသြားျပီ၊ ဒီကေန႔ ကၽြန္မသား….”
က်ဆုံးသြားသူ၏ မိခင္ မိန္းမသည္ ဒူးေထာက္ရာမွ ျဖည္းညင္းစြာ မတ္တတ္ ရပ္လိုက္ျပီး-
“ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေမြးမယ္မယ္ဟာ ကၽြန္မသား ေသတာကို ျမင္မွာပါပဲ၊ သိလည္း သိမွာပါပဲ၊ ဘုရားမယ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ရွင္”
“မာဒိုနာ မယ္ေတာ္က ဘာကိုျမင္ရသလဲ၊ ဘာကို သိရသလဲ”
“ကၽြန္မသားေလးဟာ သူ႔ႏိုင္ငံအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ရင္း က်ဆုံးသြားတယ္ဆိုတာ မယ္ေတာ္ သိမွာေပါ႔ရွင္၊ သူ႔အတြက္ေလ..ကၽြန္မ စိုးရိမ္လိုက္ရတာ။ သူက ေပါ္ေျကာ႔၊ အေပ်ာ္အပါး ျကိုက္တတ္တယ္၊ ေပါ႔ေပါ႔ေန ေပါ႔ေပါ႔စားတတ္တယ္၊ သူ႔ျမို႕ကို ဟို…မာရီယားနားရဲ႕ သားလို သစၥာေဖာက္ လိုက္ေလမလားလို႔ ကၽြန္မ စိုးရိမ္မိတာေပါ႔။ မာရီယားနားရဲ႕ သားကေတာ႔ ဘုရားသခင္နဲ႔ လူသားတြရဲ႕ ရန္သူ၊ ကၽြန္မတို႔ ရန္သူရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္၊ က်ိန္စာသင္႔ပါေစေတာ္၊ သူ႔ကို ေမြးတဲ႔ ဝမ္းဗိုက္လည္းက်ိန္စာသင္႔ပါေစ”
မာရီယားနားသည္ ညဥ္႔အေမွာင္ထဲမွာပင္ ျဖစ္လင္႔ကစား မ်က္ႏွာကို ဝွက္ကြယ္မိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ မာရီယားနားသည္ ျမို႕ေတာ္ကာကြယ္ေရး တပ္သားမ်ား ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ဝင္ကာ-
“ငါ႔သားဟာ မင္းတို႔ရဲ႕ ရန္သူျဖစ္ေနျပီ၊ ဒီေတာ႔ ငါ႔ကို သတ္ပစ္ၾကပါ၊ မသတ္ရင္လည္း ငါ႔ကို ငါ႔သားဆီ သြားခြင္႔ျပုပါ” ဟု တည္ျကည္စြာ ေျကျငာလိုက္၏။
“ခင္ဗ်ားဟာ လူသားတစ္ေယာက္ပါ၊ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ႏိုင္ငံကို ျမတ္နိုးမွာ အမွန္ပဲ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕သားဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြရဲ႕ရန္သူျဖစ္သလို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရန္သူပါပဲ”
“ဒါေပမယ္႔ သူဟာ ငါ႔သား၊ ငါ႔သားကို ငါသိပ္ခ်စ္တယ္၊ ငါဟာ သားကို ေမြးခဲ႔႔ပါတယ္၊ ဒီေတာ႔ ရန္သူကို ေမြးျပီး ရန္သူကိုခ်စ္တာဟာ အျပစ္ရွိမွာပါပဲ”
ကာကြယ္ေရးတပ္သားမ်ားသည္ စုေပါင္း တိုင္ပင္ျကျပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားသားရဲ႕ မိုက္ျပစ္အတြက္ ခင္ဗ်ားကိုသတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူဖို႔ မလိုပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားသားကို အင္မတန္ျကီးေလးတဲ႔ ျပစ္မွုေတြက်ူးလြန္ေအာင္လို႔ ခင္ဗ်ား ဦးေဆာင္လမ္းျပတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပါတယ္၊ အခု ခင္ဗ်ားရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ျပီး နာက်င္ေနမယ္ ဆိုတာကိုလည္း စာနာမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမို႕ေတာ္ကို မတိုက္ခိုက္ေအာင္လို႔ ခင္ဗ်ားကို ဓားစာခံ လုပ္ထားဖို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္မဝင္စားပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားသားဟာ အခုေလာက္ဆို ခင္ဗ်ားကို ေမ႔ေနပါျပီေလ၊ ခင္ဗ်ားကို ဖုတ္ေလတဲ႔ ငါးပိ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ ေအာက္ေမ႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုသားမ်ိုးေမြးမိတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားသိတာကိုက အျပစ္ဒဏ္ ခတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒီအသိဟာလည္း ေသေလာက္တဲ႔ အထိ ဆိုးရြားတယ္ ဆိုတာ၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိမွာပါပဲ”
“ဟုတ္တယ္၊ ေသဒဏ္ထက္ ဆိုးပါတယ္ကြယ္” ဟု မာရီယားနားက တုန္ယင္စြာ ေျဖလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္-
တပ္သားမ်ားသည္ မာရီယားနား ထြက္ခြာသြားႏိုင္ရန္ ျမို႔တံခါးကို ဟေပး လိုက္ေလသည္။ ျမို႕ေတာ္ကို ခြာရျပီ ဆိုသည္ကပင္ မာရီယားနားတစ္ေယာက္ အသည္းနာေတာ႔မည္ကိုလည္း သူတို႔သိေလသည္။ သူ႔ခ်က္ျမွုပ္ ဇာတိေျမကို မာရီယားနား ခြဲခြာခဲ႔ရျပီ။ သူ႔ဇာတိေျမသည္ သူ႔သားေျကာင္႔ ေသြးအိုင္ထဲတြင္ ေမ်ာေနရေပျပီ။ မာရီယားနားသည္ ျမို႔ျပင္သို႔ ေရာက္သြားသည္႔တိုင္ေအာင္ ေျခလွမ္းမ်ား ေႏွးေကြးဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ဤျမို႕ ဤႏိုင္ငံအေပါ္ အထပ္ထပ္ ရစ္တြယ္ထားေသာ သံေယာဇဥ္ျကိုးမ်ားက တုံ႔ဆြဲထားေသာေျကာင္႔ပင္ ျဖစ္သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေတြ႔ရေသာ အေလာင္းမ်ားကို မာရီယားနားသည္ ဦးညြတ္အေလးျပုခဲ႔သည္။ က်ိုးပဲ႔ေနေသာ လက္နက္မ်ားကို ေတြ႔လွ်င္ ရြံရွာမုန္းတီးစြာ ကန္ထုတ္ပစ္ခဲ႔သည္။
ျမို႕ရုိးေပါ္မွေန၍ မာရီယားနားကို ေစာင္႔ျကည္႔ေနသူမ်ားအဖို႔ မာရီယားနား၏ သ႑ာန္သည္ တျဖည္းျဖည္း ေသးငယ္၍ သြားသည္။ သူတို႔၏ က်ဆင္းေနေသာ စိတ္ဓါတ္မ်ား၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ကင္းမဲ႔မွုမ်ားသည္လည္း မာရီယားနားႏွင္႔အတူ လိုက္ပါသြားသည္ဟု ထင္မွတ္မိသည္။ ေသးငယ္ေသာ သ႑ာန္သည္ ျမို႔ရုိးႏွင္႔ ရန္သူမ်ားအျကားလမ္းခုလတ္တြင္ ရပ္တန္႔လိုက္သည္။ ေနာက္ျမို႔ဘက္ကို လွည္႔ကာ အတန္ျကာ ေငးစိုက္ျကည္႔ေနသည္။ ရန္သူ႔ တပ္နားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေသးငယ္ေသာသ႑ာန္အနားသို႔ အျခားသ႑ာန္မ်ား ဝိုင္းအုံလာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ရန္သူတပ္သားမ်ားက မာရီယားနားကို စစ္ေဆးေမးျမန္းျက၏။
“မင္းတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ငါ႔သားပဲ”
မာရီယားနားကေျပာလိုက္သည္။ မည္သည္႔စစ္သားကမွ မယုံမျကည္ မျဖစ္။ သူတို႔သည္ မာရီယားနား၏ ေဘး၌ စုရုံးလာျကျပီး သူတို႔ေခါင္းေဆာင္၏ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ခ်ီးက်ူးထားေသာ သီခ်င္းမ်ားကို သံျပိဳင္ ဟစ္ေျကြး သီဆိုျက၏။ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ မည္မွ် လိမၼာပါးတပ္ပုံ၊ ရဲရင္႔ သတၱိရွိပုံတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ မာရီယားနားသည္ သူတို႔၏ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္း ဝင္႔ျကြားဂုဏ္ယူသည္႔ အေနျဖင္႔ ေခါင္းေမာ႔လာသည္။ သူ႔သားသည္ လိမၼာပါးနပ္ သတၱိဗ်တၱိရွိသူ အျပင္ အျခားဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကုိ သူသိျပီးသားပင္ျဖစ္သည္။
မာရီယားနားသည္ သူ႔သားေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္ခဲ႔ျပီ။ မေမြးဖြားမီ ကိုးလကပင္ ျကိုတင္ သိထားခဲ႔ရေသာ သူ႔သား။ သူ႔ႏွလုံးသားႏွင္႔ ဘယ္လိုမွ် ခြဲခြါမရႏိုင္ေသာ သူ႔သား။ ယခုမူ သူ႔သားသည္ ပိုးဖဲကတၱီပါဝတ္တို႔ကို လွြမ္းျခုံလ်က္၊ အဖိုးအနဂၣတန္ေသာ ေက်ာက္မ်က္ရြဲတို႔ျဖင္႔ မြမ္းမံျဖယ္သထားေသာ ဓားကိုေဆာင္လွ်က္ သူ႔ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ေရာက္ေနေပျပီ။ သူ႔သားသည္ သူမျကာခဏ ဆိုသလို အိပ္မက္တြင္ေတြ႔ခဲ႔ရသည္ႏွင္႔ ထပ္တူ ခ်မ္းသာျကြယ္ဝသူ၊ ေက်ာ္ျကားထင္ရွားသူ၊ လူအမ်ားခ်ီးက်ူးခံရသူ ျဖစ္ေနေပျပီ။
“အေမ…အေမ”
သူ႔သားသည္ သူ႔လက္ကို အခါခါ နမ္းရွုပ္ရင္း ျမည္တမ္းေလသည္။
“အေမ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ ေရာက္လာျပီေပါ႔၊ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ရွိေနျပီ၊ မနက္ျဖန္ဆို ေဟာဒီ က်ိန္စာသင္႔ေနတဲ႔ျမို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ပိုင္ျကီး ေခ်မွုန္းပစ္လိုက္ေတာ႔မယ္”
“အဲဒီျမို႕ဟာ မင္းရဲ႕ ဇာတိခ်က္ျမွုပ္ျမို႕ေနာ္…..သား”
မာရီယားနားက သတိေပးသလို ေျပာလိုက္သည္။
တန္ခိုးအာဏာတြင္ ယစ္မူးလွ်က္၊ ေနာက္ထပ္ ေက်ာ္ေစာထင္ရွားမွုကို အာသာငမ္းငမ္း တပ္မက္ေနေသာ သားသည္ ငယ္မာန္နွင္႔ အေမ႔ကို ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“အေမေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကမၻာထဲမွာ ေမြးလာတာ၊ ကမၻာျကီးအတြက္ ေမြးလာတာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ကမၻာတစ္ခုလုံးဟာ သိမ္႔သိမ္႔တုန္သြားရမယ္ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီျမို႕ကို မတိုက္ေသးဘဲ ဒီေလာက္အထိ ခ်မ္းသာေပးထားတာ ဘာေျကာင္႔လဲ၊ သိလား….အေမ႔ေျကာင္႔။ ဒီျမို႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အသားထဲ နစ္ဝင္ေနတဲ႔ ဆူးတစ္ဆူးပဲ အေမ၊ တရွိန္ရွိန္တက္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ဟန္႕တားေနတဲ႔ အဟန္႔အတားတစ္ခုပဲ။ ျကည္႔ျကေသးတာေပါ႔၊ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ လူမိုက္ေတြ စုေဝးေနတဲ႔ အသိုက္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ဖ်က္ျပပါ႔မယ္”
“သား…ဖ်က္မယ္ဆိုျပီး ျကိမ္းဝါးေနတဲ႔ ျမို႕က ေက်ာက္တုံးေလးတိုင္းဟာ သားနဲ႔ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ေတြေပါ႔”
မာရီယားနားက ေျပာလိုက္၏။
“ေက်ာက္တုံးေတြဟာ စကားမေျပာတတ္ပါဘူး အေမ၊ လူေတြကသာ စကားေျပာတတ္သလို အလကၤာေတြ သုံးေနတာပါ၊ ေက်ာက္တုံးကို ဖယ္ထားလိုက္ပါ၊ ေတာင္ျကီးေတြက ကၽြန္ေတာ္႔အေျကာင္း ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုလာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ျပပါ႔မယ္”
“သားေျပာသလို ေက်ာက္တုံးေတြဖယ္ထား ဆိုလည္း ထားလိုက္ပါေတာ႔၊ လူေတြကေကာကြယ္”
“အား…ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္လိုတယ္၊ လူေတြရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ ထဲမွာသာ သူရဲေကာင္းေတြဟာ မေသမေပ်ာက္ပဲ အျမဲရွင္သန္ ေနတာကိုး အေမရဲ႕”
“သူရဲေကာင္းဆိုတာ ေသျခင္းကို အာခံျပီး ရွင္သန္ျကီးပြားျခင္းကို ဖန္တီးသူေတြ၊ ေသျခင္းကို ေအာင္ႏိုင္သူေတြ….”
မာရီယားနား၏ စကားမဆုံးမီပင္ သူ႔သားက စကားျဖတ္၍ ဆို၏။
“မဟုတ္ဘူးအေမ၊ မဟုတ္ဘူး၊ ျမို႕တစ္ျမို႕ကို တည္ေဆာက္သူလို ဖ်က္ဆီးသူဟာလည္း ထင္ေပါ္ေက်ာ္ျကားတာပဲ၊ ေရာမျမို႕ျကီးကို ဘယ္သူတည္ခဲ႔သလဲ၊ “ေအအီနီယတ္စ္”လား…..“ရုိျမူလတ္စ္”လား၊ ဘယ္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိတာကေတာ႔ အာလာရစ္နဲ႔ သူရဲေကာင္းေတြဟာ ေရာမျမို႕ကို ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္ဆိုတာပဲ”
“ဒါေပမယ္႔ ေရာမဆိုတဲ႔ နာမည္ကေတာ႔ အာလာရစ္နဲ႔ သူရဲေကာင္းေတြထက္ သမိုင္းမွာ တင္က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္ေနာ္…သား”
သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ ေတာင္စြယ္ ေနကြယ္သည္အထိ စကားေျပာေနျကသည္။ သူ႔သား၏ အားနွင္႔မာန္နွင္႔ ေျပာစကားမ်ားကို အေမသည္ ျကားျဖတ္ေျပာသည္႔ အျကိမ္နည္းလာသည္ႏွင္႔ အမွ် သားအတြက္ဂုဏ္ယူဝင္႔ျကြားစြာ ေမာ္ထားေသာ ဦးေခါင္းသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း နိမ္႔က်လာသည္။
အေမသည္ အသက္ကို ဖန္တီးသူ၊ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္သူျဖစ္သည္။ ဖ်က္ဆီးျခင္း အေျကာင္းကိုေျပာသူသည္ အေမကိုဆန္႔က်င္သူျဖစ္သည္။ သားသည္ အေမကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျပုေနေျကာင္း သားမသိႏိုင္ခဲ႔။ မျမင္ႏိုင္ခဲ႔။ အဘယ္ေျကာင္႔ဆိုေသာ္ ေအးစက္မာေျကာစြာ ေတာက္ပေနေသာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ျကားမွု အရွိန္အဝါသည္ သား၏ႏွလုံးသားကို ခံစားသိျမင္မွုမွ ခ်ုပ္ျငိမ္း ကင္းကြာေစခဲ႔ျပီ ျဖစ္ေသာေျကာင္႔တည္း။
အေမတို႔သည္ သူတို႔ ဖန္တီးထားေသာအသက္မ်ား၊ သူတို႔ျမတ္နိုးတန္ဖိုးထားေသာ အသက္မ်ား၊ အႏၱရာယ္ႏွင္႔ျကုံျပီဆုံျပီဆိုလွ်င္ အတုမရွိေအာင္ အေျကာက္အရြံ႕မဲ႔ တတ္သည္။လိမၼာပါးနပ္စြာ အညွာအတာမဲ႔တတ္သည္။ ထိုအခ်က္ကို အေမ မာရီယားနား၏ သားတစ္ေယာက္ မသိရွာေပ။
အေမ မာရီယားနားသည္ သူ႔သား၏ ျကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ စစ္တဲျကီးထဲတြင္ ေခါင္းကိုငုံ႔လ်က္ ထိုင္ေနသည္။ တဲဝကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ ျကည္႔လိုက္ေသာအခါ မာရီယားနားသည္ သူ႔ျမို႕ရုိးကိုလွမ္းျမင္ရသည္။ ဤျမို႕ကို ျမင္သည္ႏွင္႔ တစ္ျပိုင္နက္ မာရီယားနား၏ ရင္တြင္းသို႔ခ်ိုျမေသာ ပီတိအဟုတ္ဝင္ေရာက္ ရုိက္ခတ္ေလေတာ႔သည္။ ဤျမို႕၌ သူ႔ေရွ႕တြင္ရွိေနေသာ သားကို ေမြးဖြားခဲ႔ရပုံကိုလည္း သတိရေနမိသည္။ ဝင္လုဆဲ ေနမင္း၏ နီျကင္႔ျကင္႔ အေရာင္သည္ ျမို႕ရုိးမ်ား၊ ျပအိုးမ်ားကို ေသြးနီေရာင္ျခယ္ေပးေနရကား ျမို႕ျကီး တစ္ျမို႕လုံးသည္ ေသြးမ်ား ရြွဲေနေသာ ဒဏ္ရာျကီးႏွင္႔တူလွေတာ႔သည္။ မာရီယားနား ေငးစိုက္ ျကည္႔ေနရင္းပင္ ေနဝင္သြားျပီး အေမွာင္က်လာသည္။ ေသြးရြွဲရြွဲလို ရဲရဲနီေသာ ျမို႕သည္ တျဖည္းျဖည္း မည္းေမွာင္ကာ လူေသတစ္ေယာက္လို ျဖစ္လာသည္။ ျမို႔အထက္က ျကယ္ပြင္႔ကေလးမ်ားသည္ ပင္လွ်င္ မသာေခါင္းရင္း၌ ထြန္းညွိထားေသာ ဖေယာင္းတိုင္ကေလးမ်ားလား ေအာက္ေမ႔ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီကေန႔ည ဒီျမို႕ကို တိုက္ရလိမ္႔မယ္ထင္တယ္၊ အေမွာင္သိပ္သည္းရင္ တိုက္ဖို႔လိုတယ္။ မနက္လင္းမွဆိုရင္ ေနေရာင္ရယ္၊ လက္နက္အေရာင္ေတြရယ္ မ်က္စိထဲ စူးဝင္လာျပီး ခုတ္ခ်က္ ထိုးခ်က္ေတြ သိပ္မမွန္တတ္ဘူး”
သားသည္ ဓားျကီးကို တဆဆ လုပ္ရင္းေျပာလိုက္သည္။
“ကဲ..လာ လာ သားကေလးရယ္…အေမ႔ရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာအပ္ျပီး အိပ္လိုက္ပါဦး၊ မင္းငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္သလိုေလ၊ မင္းငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ လူေတြ သိပ္ခ်စ္ျကတာ”
မာရီယားနားက သားကိုေခါ္လိုက္သည္႔အခါ သားသည္ အေမ႔ ရင္ခြင္သို႔ တိုးဝင္လာျပီး မ်က္လုံးကိုမွိတ္ခါ အနားယူ လိုက္ေလသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေက်ာ္ျကားမွုကိုခ်စ္တယ္၊ ေနာက္ျပီး အေမ႔ကိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေမြးေပးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အခုလို အေျခအေန အထိ ျမင္႔တက္ခဲ႔တာပဲ”
“မင္း မိန္းမေတြေကာ မခ်စ္ဘူးလားကြယ္” အေမသည္ သူ႕ကိုယ္ကို သူ႕သားအေပါ္သို႔ ကိုင္းညြတ္ရင္း ေမးလိုက္၏။
“မိန္းမေတြ အမ်ားျကီးရွိေနသားပဲ၊ ဘာဟာ အခ်ိုဆုံးလဲဆိုျပီး လူေတြျမည္းျကည္႔သလို သားလည္း ျမည္းျကည္႔ဖူးပါတယ္”
“ကေလးေတြ ဘာေတြေကာ မင္း မလိုခ်င္ဘူးလား သား”
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ အေမရယ္၊ သူမ်ား အသတ္ခံရဖို႔လား၊ ကၽြန္ေတာ္႔လို စစ္ဘုရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အသတ္ခံရဖို႔လား၊ သူတို႔ တစ္ေတြ အသတ္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ရင္နာမယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ကို သတ္တဲ႔သူကို လက္စားေခ်ဖို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ အိုေနေတာ႔ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“သားဟာ သိပ္ေခ်ာ တာပဲ၊ ခ်စ္စရာလည္း သိပ္ေကာင္းတာပဲ သားရယ္၊ သားရဲ႕ အလွဟာ လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္ တစ္ခုလိုပဲ”
“ဟုတ္တယ္ အေမ၊ လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္ တစ္ခုလိုပဲ” သားက အေမကို ျပုံးျပရင္း အေျဖေပးလိုက္သည္။
မာရီယားနား၏ ရင္ခြင္ထက္ဝယ္ ေခါင္းတင္ရင္းသားသည္ ငိုက္မ်ဥ္းစ ျပုေနသည္။ သားသည္ စစ္ဘုရင္ျကီးတစ္ပါး မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ အေမ႔ရင္ခြင္ထဲ၌ ကေလးငယ္ေလးသာ ျဖစ္ေနေလသည္။
မာရီယားနားသည္ သူ႕သား၏ကိုယ္ကို သူဝတ္ထားေသာ ျခုံထည္အနက္ျဖင္႔ လြွမ္းျခုံလိုက္ျပီး၊ သူဝွက္ယူလာခဲ႔သည္႔ ဓားျဖင္႔ သား၏နွလုံးသားကို ထိုးစိုက္ခ်လိုက္သည္။ သားတစ္ေယာက္၏နွလုံးသားသည္ ဘယ္ေနရာမွာရွိသည္ကို အေမေလာက္ သိနိုင္သူ ေလာက၌ မရွိ။ သူ႔သားသည္ တစ္ခ်က္မွ် တြန္႔လိုက္ျပီး အသက္ေပ်ာက္သြားသည္။
မာရီယားနားသည္ အေသေကာင္ကို အေစာင္႔ေျခရင္း၌ ခ်ထားလိုက္ျပီး သူ႔ဇာတိ ခ်က္ျမွုပ္ ျမို႕ေတာ္ဆီသို႔ မ်က္ႏွာမူကာ-
“ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကၽြန္မဟာ လုပ္ေဆာင္သင္႔တာကို လုပ္ျပီးပါျပီ၊ အေမတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မသားနဲ႔႔ အတူပဲ ေနလိုပါတယ္၊ ကၽြန္မမွာ သားတစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ေမြးဖို႔ အခ်ိန္မရွိေတာ႔ပါဘူး၊ ဒါေျကာင္႔လည္း ကၽြန္မဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အသုံးမဝင္ေတာ႔ပါဘူး”
သူ႔သား၏ေသြး၊ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ သူ႔ေသြး၏ ေသြးႏွင္႔ ပူေႏြးေနေသာ ဓားေျမွာင္ကို တင္းက်ပ္စြာ ကိုင္ျပီး သူ႔အသည္းႏွလုံးရွိရာသို႔ မာရီယားနားသည္ ထိုးစိုက္လိုက္၏။ ဤတစ္ခ်က္လည္းမလြဲေပ။
အဘယ္ေျကာင္႔ဆိုေသာ္ နာက်င္ေနေသာ အသည္းႏွလုံးသည္ အရွာရ အလြယ္ဆုံးမဟုတ္ပါလား။ ။
(“The Mother of Traitor” by M. Gorky; Russia)
[ရွဳမဝ၊ တြဲ (၃၁)၊ မွတ္ (၃၆၁)၊ ဇြန္ ၁၉၇၇]
ညြန္႔ၾကဴး (ျမန္မာျပန္)
ႏွစ္ဆယ္ရာစု ႏိုင္ငံရပ္ျခား ဝတၱုတိုမ်ား
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၀၈ (ဒုတိယအျကိမ္)
ရာျပည္႔စာအုပ္တိုက္
မကၠဇင္ေဂါ္ကီ
မိခင္မ်ား အေၾကာင္းသာ ေျပာရလွ်င္ဆုံးႏိုင္မည္မထင္။
ရန္သူတပ္မ်ားသည္ ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ သံမဏိကြင္းၾကီးပမာ ျမို႔ကို ဝိုင္းပတ္ပိတ္ဆို႔ထားေလသည္။ ညအခ်ိန္မ်ားတြင္ ရန္သူတပ္မ်ားဆီိမွ မီးေရာင္မ်ားသည္ မည္းေမွာင္ နတ္ျကုတ္ေနေသာ ျမို႕ရုိးကို မ်က္လုံးနီနီရဲရဲ အေထာင္အေသာင္းျဖင္႔ စူးစိုက္ၾကည္႔ေနသည္လား ထင္မွတ္ရသည္။ မ်က္လုံးနီနီရဲရဲျကီးမ်ားက အျငိဳးျကီးစြာ ျကည္႔ေနသည္ဟု ထင္ရေလေလ၊ အဝိုင္းခံ ျမိဳ႔တြင္းရွိ ျမိဳ႔သူျမို႕သားအဖို႔ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းေလေလ ျဖစ္ရသည္။
ျမို႕ရုိး၏ သူရဲေျပးလမ္းမွျကည္႔လွ်င္ ရန္သူဝိုင္းပတ္မွုကြင္းသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းသည္ထက္ က်ဥ္းလာသည္ကို ျမင္ေနရ၏။ ရန္သူတပ္သားမ်ား၏ အရိပ္မ်ားကိုလည္း မီးေရာင္ေျကာင္႔ ကြဲျပားစြာ ျမင္ႏိုင္၏။ ဝဝလင္လင္ ေကၽြးေမြးထားေသာ စစ္ျမင္းျကီးမ်ား၏ဟီသံမ်ား၊ လက္နက္မ်ားထိခတ္၍ တခၽြင္ခၽြင္ျမည္သံမ်ား၊ ေအာင္ပြဲမုခ်ခံရေတာ႔မည္ဟု ယုံျကည္စိတ္ခ်ေနေသာ စစ္သူရဲမ်ား၏ က်ယ္ေလာင္ေသာ ရယ္ေမာသံ၊ သီခ်င္းေအာ္ဟစ္ဆိုသံတို႔ကို လည္းၾကားရသည္။ ရန္သူ၏ သီခ်င္းသံ၊ ရယ္ေမာသံမ်ားထက္ နားမခံသာေကာင္းေသာ အသံသည္ အဘယ္မွာ ရွိပါအံ႔နည္း။
ရန္သူမ်ားသည္ ျမို႕သူျမို႕သားမ်ား ေသာက္သုံးေသာ၊ ျမို႕ထဲသို႔ စီးဝင္ေသာ စမ္းေခ်ာင္းမ်ားတြင္ အေလာင္းမ်ားကို ေမ်ာခ်၏။ ျမို႕ရုိးပတ္လည္ရွိ စပ်စ္ခင္းမ်ားကို မီးရွိဳ႕ ပစ္လိုက္ျက၏။ လယ္ခင္း ယာခင္းမ်ားကိုလည္း စိစိညက္ညက္ ဖ်က္ေခ်ပစ္ၾက၏။ စားသုံးပင္မ်ားကို ခုတ္လွဲပစ္ၾက၏။ ယခုေသာ္ ျမို႕ၾကီးတစ္ခုလုံးသည္ ေျမျပင္ေပါ္တြင္ အကာကြယ္မဲ႔ ဟာလာဟင္းလင္း အထင္းသား ေပါ္ေနရကား ရန္သူ အေျမွာက္ က်ည္ဆံမ်ားသည္ ျမို႕တြင္းသို႔ အဆီးအတားမရွိ ဝင္ေရာက္လာ၏။
စစ္ပန္းေနျပီး အစာေရစာ မဝတဝ ျဖစ္ေနရွာေသာ စစ္သားတပ္စုမ်ားသည္ ျမို႕တြင္းလမ္းမ်ားတြင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ လွဳပ္ရွားသြားလာလွ်က္ ရွိ၏။ အိမ္ျပတင္းဝမ်ားဆီမွ ဒဏ္ရာရသူတို႔၏ ညည္းညူသံမ်ား၊ ေဆာက္တည္ရာမရ ေသြးပ်က္လုခမန္း ေအာ္ဟစ္လိုက္သံမ်ား၊ မိန္းမမ်ား၏ ဆုေတာင္းဝတ္ျပုသံမ်ား၊ ကေလးမ်ား အစာေတာင္း ငိုဟစ္သံမ်ား ထြက္ေပါ္ပ်ံ႕လြွမ္းေန၏။ ျမို႔တြင္းက လူမ်ားသည္ စကားကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ မေျပာဝ႔ံပဲ ေလသံျဖင္႔သာ ေျပာျက၏။ ေျပာေသာအခါတြင္လည္း ဝါက်တခုကိုပင္ ျပည္႔စုံေအာင္ မေျပာၾက။ ရန္သူေတြ ေရွ႕တိုးလာေနျပီလား ဟူေသာ စိုးရိမ္မွုသည္ သူတို႔တကိုယ္လုံးကို ေတာင္႔တင္းခက္မာေစသည္။ အေျကာအျခင္မ်ားကို ဆိုင္းတြေစသည္။
ညမ်ားကားေခ်ာက္ခ်ားစရာတည္း။ ညည္းတြားသံမ်ား၊ ငိုေၾကြးသံမ်ားသည္ ပုိ၍ က်ယ္ေလာင္လာသည္။ တပိုင္းတစျပိုပ်က္ေနေသာ ျမို႕ရုိးဆီသို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေတာင္ရိပ္သည္ တအိအိ ဝင္ေရာက္လာခဲ႔ရာ ရန္သူ႕စခန္းကိုပင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ႔ေပ။ အတန္ျကာမွ မည္းေမွာင္ေနေသာ ေတာင္စြယ္တန္း၏ ေနာက္ကြယ္မွ လမင္း ျပူထြက္လာသည္။ လမင္းျကီးသည္ တိုက္ပြဲတြင္ ဓားခ်က္မ်ားစြာ ထိုးခုတ္ျခင္းကို ခံရသည္႔ ဒိုင္းျကီးႏွင္႔ပင္ တူလွေခ်၏။
ျမို႔တြင္းရွိ လူအေပါင္းတို႔သည္ ရွဳံးနိမ္႔မွုေၾကာင္႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနသည္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမွုေၾကာင္႔ ပင္ပန္းႏြမ္းရိေနသည္။ ေဘးဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ထြက္ရန္ အခြင္႔အလမ္းသည္လည္း တေန႔တျခား ေမွးမွိန္လာသည္။ သူတို႔သည္ လမင္းၾကီးကို လည္းေကာင္း၊ လြွသြားမ်ားလို ခၽြန္ထက္ေနသည္႔ ေတာင္ထြတ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ေတာင္ရိပ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း ေျကာက္လန္႔စိုးထိတ္ျခင္း အတိျပီးေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင္႔ ျကည္႔ေနျကရသည္။ သူတို႔ေျပာဆိုေနေသာအေျကာင္းအရာကား ေသေရးအျပင္ အျခားမရွိ။ သူတို႔၏ ႏွလုံးသားကိုေျဖသိမ္႔နိုင္မည္႔ ျကယ္ကေလးတပြင္႔သည္ပင္ အေျပာက်ယ္ေသာ ေကာင္းကင္ျပင္၌ မလင္း။ မလက္။ မရွိ။
ညည္႔ေမွာင္ေသာ္လည္း အိမ္မ်ားတြင္ မီးမထြန္းရဲ။ ထို႔ေျကာင္႔ ျမို႕တြင္းလမ္းမမ်ား အေပါ္တြင္ အေမွာင္ထုသည္ သိပ္သည္းစြာ က်ေရာက္ေနသည္။ ဤအေမွာင္ သည္းသည္းမွာပင္ မိန္းမအိုျကီး တစ္ေယာက္သည္ အဝတ္နက္ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးဝတ္ကာ အသံမျမည္ေအာင္ ညင္သာစြာ ေလွ်ာက္လာသည္။ လူမ်ားက သူ႔ကိုေတြ႔ေသာအခါ အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးစကားဆိုၾကသည္။
“သူ………မဟုတ္လား”
“သူေပါ႔………….သူေပါ႔….”
တခ်ို႕လူမ်ားက သူ႔ကိုေတြ႔ေသာအခါ အိမ္တြင္းသို႔ဝင္သြားသည္။ တခ်ိဳ႕ကမူ ေခါင္းကိုငုံ႔ကာ သူ႔ကိုေက်ာ္ျဖတ္သြားျကသည္။
ကင္းလွည္႔ေနေသာ တပ္စုေခါင္းေဆာင္ ကမူ-
“ေမာ္နည မာရီယားနားပါလား၊ အျပင္ထြက္လာျပန္ျပီ၊ သတိနဲ႔သြားေနာ္၊ အခုေန ခင္ဗ်ား အသတ္ခံရရင္ ဘယ္သူကမွ တရားခံကို လိုက္ရွာေပးမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု သတိေပးစကားေျပာသည္။
သို႔ေသာ္ မိန္းမအိုျကီး မာရီးယားနားသည္ သူ႔ကို ကင္းလွည္႔တပ္စုက ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္အထိ ရပ္ေစာင္႔ေနသည္။ ကင္းလွည္႔စစ္သားမ်ားသည္ မာရီယားနားကို မည္သို႔မွ်အႏၱရာယ္ မေပးျက။ လူေသေကာင္ တေကာင္လို ေရွာင္ကြင္း၍သာ သြားျကသျဖင္႔ အေမွာင္ထုထဲတြင္ သူတေယာက္တည္း ထီးထီးမားမား ျဖစ္ေနသည္။ မာရီယားနားသည္ တကိုယ္တည္းပင္ တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ သြားလာေနသည္။ သူ အသံမမည္ပဲ လွုပ္ရွားသြားလာပုံ၊ အေမွာင္ထဲတြင္ အဝတ္နက္ဝတ္ထားပုံတို႔မွာ ျမို႕ေတာ္၏ျဂိုဟ္ဆိုး၊ ျကမၼာဆိုး လွုပ္ရွားသြားလာေနသည္ႏွင္႔ပင္ တူေန၏။ ညည္းတြားသံ၊ ငိုဟစ္သံ၊ ရွဳံးနိမ္႔၍ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင္႔ ညည္းညူသံတို႔သည္ ျဂိုဟ္ဆိုး၊ ၾကမၼာဆိုးႏွင္႔တူေသာ မာရီယားနား၏ ေနာက္ပါးမွ တပါတည္း ကပ္၍ လိုက္ေနသည္လား ထင္မွတ္ရ၏။
ေမာ္နာမာရီယားနားသည္ ဤျမို႕သူ ျဖစ္သည္႔အျပင္ မိခင္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေျကာင္႔ မာရီယားနား၏ ေခါင္းထဲ၌ သူ႔ျမို႕ေတာ္အေျကာင္းႏွင္႔ သူ႔သားအေျကာင္းတို႔မွာ တြဲ၍ ေပါ္ေနသည္။ သူ႔ျမို႕ေတာ္ကို ေခ်မွုန္း ဖ်က္ဆီး ပစ္မည္ တကဲကဲ ဟန္ျပင္ေနေသာ လူစုလူေဝးျကီး၏ ေခါင္းေဆာင္မွာ သူ႔သား။ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာေသာ၊ အသည္းႏွလုံးမရွိေသာ သူ႔သား။ ႏွစ္မ်ားစြာ မျကာေသးခင္က ဤသားကို ေမြးရသည္႔အတြက္ ဂုဏ္ယူမိသည္။ သူသည္ သားကိုေမြး၍ သူ႔နိုင္ငံ၏ ေက်းဇူးကို ဆပ္ရသည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ႔သည္။ သူ႔သားသည္ မာရီယားနား ေမြးဖြားျကီးျပင္းခဲ႔ေသာ ျမို႕ေတာ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေမြးဖြားျကီးျပင္းခဲ႔ေသာ ထိုျမို႕ေတာ္ႏွင္႔ ျမို႕ေတာ္သူ ျမို႕ေတာ္သားမ်ားအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္မည္ဟုလည္း မွတ္ယူခဲ႕သည္။ မာရီယားနား အဖို႔ ဤျမို႕သည္ သူ႔ အဘိုး အဘြား၊ အေဘးအဘီတို႔ ေခၽြးႏွင္႔ေသြးႏွင္႔ရင္းကာ ေဆာက္တည္ခဲ႔ေသာျမိဳ႕။
ဤျမို႕ေတာ္တဝိုက္မွ ေျမၾကီးသည္ သူ႔ေသြး၊ သူ႔သား အရင္းအခ်ာမ်ား ျမွဳပ္ႏွံထားရာေျမျကီး။ ဤေဒသရွိ ပုံျပင္မ်ား၊ ေတးသီခ်င္းမ်ား၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားသည္ သူ႔ေဆြ သူ႔မ်ိဳးမ်ား၏ ပုံျပင္၊ သီခ်င္း၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္ရကား၊ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ ထိုထိုေသာ အရာတို႔ႏွင္႔ သံေယာဇဥ္ အမွ်င္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက သြယ္တန္းယွက္ႏြယ္ ပူးစပ္ေနသည္သာ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔သံေယာဇဥ္ အမွ်င္မ်ား သြယ္တန္းေနေသာ အသည္းႏွလုံးသည္ ခ်စ္ရေသာသူတစ္ဦး ဆုံးရွဳံးသြားခဲ႔ရျပီ ျဖစ္၏။ ထို႔ေျကာင္႔ အသည္းႏွလုံးသည္ ပူဆာ ငိုေျကြးေနေတာ႔၏။ မာရီယားနားသည္ သူ႔အသည္းေပါ္တြင္ သူခ်စ္ရေသာ သားႏွင္႔ သူခ်စ္ရေသာ ဇာတိေျမကို တင္ကာခ်ိန္စက္ေနမိ၏။ ဘယ္သင္းက အေလးသာသည္ကိုမူ သူမေျပာႏိုင္။
ဒြိဟ သံသယေတြ ဝင္ေလေလ၊ မာရီယားနားသည္ ညစဥ္လိုလို လမ္းတကာ ေလွ်ာက္မိေလေလျဖစ္ေန၏။ သူ႔ကိုမမွတ္မိေသာ သူမ်ားက ညအခါ မာရီယားနားကို ေတြ႔ရလွ်င္ ရုတ္တရက္ ေျကာက္လန္႔တျကီး ထြက္ေျပးျက၏။ ညအေမွာင္ မည္းမည္းတြင္ အဝတ္နက္ႏွင္႔ မိန္းမအိုျကီးသည္ကား သူတို႔ဆီသို႔ တိုးသထက္ တိုးဝင္လာေသာ ေသမင္း၏ တမန္ပင္လားဟု ထင္မွတ္မိေသာ ေျကာင္႔ျဖစ္သည္။ မာရီယားနားကိုမွတ္မိသူတို႔ကလည္း မာရီးယားနားသည္ သစၥာေဖာက္တစ္ဦး၏အေမ ျဖစ္ေနသျဖင္႔ ေဝးေဝးကေရွာင္ျက၏။
တစ္ရက္တြင္ မာရီယားနားသည္ ျမိဳ႕စြန္ တစ္ေနရာရွိ ျမို႕ရုိးအနား၌ မိန္းမတစ္ဦးကို ေတြ႔ရ၏။ ထိုမိန္းမသည္ အေလာင္းတေလာင္း၏ေဘးတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ ဝမ္းနည္းေျကကြဲရိပ္မ်ား သမ္းေနသည္႔မ်က္ႏွာကို ျကယ္မ်ားဆီသို႔ ေမာ႔လွ်က္ ဆုေတာင္း သမွုျပုေန၏။ ျမို႔ရုိးေပါ္က စစ္သားမ်ားသည္ အေနွာင္႔အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ စကားကို တိုးညင္းစြာ ေျပာ၏။
သစၥာေဖာက္၏ အေမကေမးသည္။
“ရွင္႔ ခင္ပြန္းလား”
“မဟုတ္ပါဘူး”
“ရွင္႔ ေမာင္လား”
“ကၽြန္မ သားပါ၊ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းက လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၃ ရက္က က်ဆုံးသြားျပီ၊ ဒီကေန႔ ကၽြန္မသား….”
က်ဆုံးသြားသူ၏ မိခင္ မိန္းမသည္ ဒူးေထာက္ရာမွ ျဖည္းညင္းစြာ မတ္တတ္ ရပ္လိုက္ျပီး-
“ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေမြးမယ္မယ္ဟာ ကၽြန္မသား ေသတာကို ျမင္မွာပါပဲ၊ သိလည္း သိမွာပါပဲ၊ ဘုရားမယ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ရွင္”
“မာဒိုနာ မယ္ေတာ္က ဘာကိုျမင္ရသလဲ၊ ဘာကို သိရသလဲ”
“ကၽြန္မသားေလးဟာ သူ႔ႏိုင္ငံအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ရင္း က်ဆုံးသြားတယ္ဆိုတာ မယ္ေတာ္ သိမွာေပါ႔ရွင္၊ သူ႔အတြက္ေလ..ကၽြန္မ စိုးရိမ္လိုက္ရတာ။ သူက ေပါ္ေျကာ႔၊ အေပ်ာ္အပါး ျကိုက္တတ္တယ္၊ ေပါ႔ေပါ႔ေန ေပါ႔ေပါ႔စားတတ္တယ္၊ သူ႔ျမို႕ကို ဟို…မာရီယားနားရဲ႕ သားလို သစၥာေဖာက္ လိုက္ေလမလားလို႔ ကၽြန္မ စိုးရိမ္မိတာေပါ႔။ မာရီယားနားရဲ႕ သားကေတာ႔ ဘုရားသခင္နဲ႔ လူသားတြရဲ႕ ရန္သူ၊ ကၽြန္မတို႔ ရန္သူရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္၊ က်ိန္စာသင္႔ပါေစေတာ္၊ သူ႔ကို ေမြးတဲ႔ ဝမ္းဗိုက္လည္းက်ိန္စာသင္႔ပါေစ”
မာရီယားနားသည္ ညဥ္႔အေမွာင္ထဲမွာပင္ ျဖစ္လင္႔ကစား မ်က္ႏွာကို ဝွက္ကြယ္မိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ မာရီယားနားသည္ ျမို႕ေတာ္ကာကြယ္ေရး တပ္သားမ်ား ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ဝင္ကာ-
“ငါ႔သားဟာ မင္းတို႔ရဲ႕ ရန္သူျဖစ္ေနျပီ၊ ဒီေတာ႔ ငါ႔ကို သတ္ပစ္ၾကပါ၊ မသတ္ရင္လည္း ငါ႔ကို ငါ႔သားဆီ သြားခြင္႔ျပုပါ” ဟု တည္ျကည္စြာ ေျကျငာလိုက္၏။
“ခင္ဗ်ားဟာ လူသားတစ္ေယာက္ပါ၊ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ႏိုင္ငံကို ျမတ္နိုးမွာ အမွန္ပဲ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕သားဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြရဲ႕ရန္သူျဖစ္သလို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရန္သူပါပဲ”
“ဒါေပမယ္႔ သူဟာ ငါ႔သား၊ ငါ႔သားကို ငါသိပ္ခ်စ္တယ္၊ ငါဟာ သားကို ေမြးခဲ႔႔ပါတယ္၊ ဒီေတာ႔ ရန္သူကို ေမြးျပီး ရန္သူကိုခ်စ္တာဟာ အျပစ္ရွိမွာပါပဲ”
ကာကြယ္ေရးတပ္သားမ်ားသည္ စုေပါင္း တိုင္ပင္ျကျပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားသားရဲ႕ မိုက္ျပစ္အတြက္ ခင္ဗ်ားကိုသတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူဖို႔ မလိုပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားသားကို အင္မတန္ျကီးေလးတဲ႔ ျပစ္မွုေတြက်ူးလြန္ေအာင္လို႔ ခင္ဗ်ား ဦးေဆာင္လမ္းျပတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပါတယ္၊ အခု ခင္ဗ်ားရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ျပီး နာက်င္ေနမယ္ ဆိုတာကိုလည္း စာနာမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမို႕ေတာ္ကို မတိုက္ခိုက္ေအာင္လို႔ ခင္ဗ်ားကို ဓားစာခံ လုပ္ထားဖို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္မဝင္စားပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားသားဟာ အခုေလာက္ဆို ခင္ဗ်ားကို ေမ႔ေနပါျပီေလ၊ ခင္ဗ်ားကို ဖုတ္ေလတဲ႔ ငါးပိ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ ေအာက္ေမ႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုသားမ်ိုးေမြးမိတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားသိတာကိုက အျပစ္ဒဏ္ ခတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒီအသိဟာလည္း ေသေလာက္တဲ႔ အထိ ဆိုးရြားတယ္ ဆိုတာ၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိမွာပါပဲ”
“ဟုတ္တယ္၊ ေသဒဏ္ထက္ ဆိုးပါတယ္ကြယ္” ဟု မာရီယားနားက တုန္ယင္စြာ ေျဖလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္-
တပ္သားမ်ားသည္ မာရီယားနား ထြက္ခြာသြားႏိုင္ရန္ ျမို႔တံခါးကို ဟေပး လိုက္ေလသည္။ ျမို႕ေတာ္ကို ခြာရျပီ ဆိုသည္ကပင္ မာရီယားနားတစ္ေယာက္ အသည္းနာေတာ႔မည္ကိုလည္း သူတို႔သိေလသည္။ သူ႔ခ်က္ျမွုပ္ ဇာတိေျမကို မာရီယားနား ခြဲခြာခဲ႔ရျပီ။ သူ႔ဇာတိေျမသည္ သူ႔သားေျကာင္႔ ေသြးအိုင္ထဲတြင္ ေမ်ာေနရေပျပီ။ မာရီယားနားသည္ ျမို႔ျပင္သို႔ ေရာက္သြားသည္႔တိုင္ေအာင္ ေျခလွမ္းမ်ား ေႏွးေကြးဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ဤျမို႕ ဤႏိုင္ငံအေပါ္ အထပ္ထပ္ ရစ္တြယ္ထားေသာ သံေယာဇဥ္ျကိုးမ်ားက တုံ႔ဆြဲထားေသာေျကာင္႔ပင္ ျဖစ္သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေတြ႔ရေသာ အေလာင္းမ်ားကို မာရီယားနားသည္ ဦးညြတ္အေလးျပုခဲ႔သည္။ က်ိုးပဲ႔ေနေသာ လက္နက္မ်ားကို ေတြ႔လွ်င္ ရြံရွာမုန္းတီးစြာ ကန္ထုတ္ပစ္ခဲ႔သည္။
ျမို႕ရုိးေပါ္မွေန၍ မာရီယားနားကို ေစာင္႔ျကည္႔ေနသူမ်ားအဖို႔ မာရီယားနား၏ သ႑ာန္သည္ တျဖည္းျဖည္း ေသးငယ္၍ သြားသည္။ သူတို႔၏ က်ဆင္းေနေသာ စိတ္ဓါတ္မ်ား၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ကင္းမဲ႔မွုမ်ားသည္လည္း မာရီယားနားႏွင္႔အတူ လိုက္ပါသြားသည္ဟု ထင္မွတ္မိသည္။ ေသးငယ္ေသာ သ႑ာန္သည္ ျမို႔ရုိးႏွင္႔ ရန္သူမ်ားအျကားလမ္းခုလတ္တြင္ ရပ္တန္႔လိုက္သည္။ ေနာက္ျမို႔ဘက္ကို လွည္႔ကာ အတန္ျကာ ေငးစိုက္ျကည္႔ေနသည္။ ရန္သူ႔ တပ္နားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေသးငယ္ေသာသ႑ာန္အနားသို႔ အျခားသ႑ာန္မ်ား ဝိုင္းအုံလာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ရန္သူတပ္သားမ်ားက မာရီယားနားကို စစ္ေဆးေမးျမန္းျက၏။
“မင္းတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ငါ႔သားပဲ”
မာရီယားနားကေျပာလိုက္သည္။ မည္သည္႔စစ္သားကမွ မယုံမျကည္ မျဖစ္။ သူတို႔သည္ မာရီယားနား၏ ေဘး၌ စုရုံးလာျကျပီး သူတို႔ေခါင္းေဆာင္၏ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ခ်ီးက်ူးထားေသာ သီခ်င္းမ်ားကို သံျပိဳင္ ဟစ္ေျကြး သီဆိုျက၏။ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ မည္မွ် လိမၼာပါးတပ္ပုံ၊ ရဲရင္႔ သတၱိရွိပုံတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ မာရီယားနားသည္ သူတို႔၏ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္း ဝင္႔ျကြားဂုဏ္ယူသည္႔ အေနျဖင္႔ ေခါင္းေမာ႔လာသည္။ သူ႔သားသည္ လိမၼာပါးနပ္ သတၱိဗ်တၱိရွိသူ အျပင္ အျခားဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကုိ သူသိျပီးသားပင္ျဖစ္သည္။
မာရီယားနားသည္ သူ႔သားေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္ခဲ႔ျပီ။ မေမြးဖြားမီ ကိုးလကပင္ ျကိုတင္ သိထားခဲ႔ရေသာ သူ႔သား။ သူ႔ႏွလုံးသားႏွင္႔ ဘယ္လိုမွ် ခြဲခြါမရႏိုင္ေသာ သူ႔သား။ ယခုမူ သူ႔သားသည္ ပိုးဖဲကတၱီပါဝတ္တို႔ကို လွြမ္းျခုံလ်က္၊ အဖိုးအနဂၣတန္ေသာ ေက်ာက္မ်က္ရြဲတို႔ျဖင္႔ မြမ္းမံျဖယ္သထားေသာ ဓားကိုေဆာင္လွ်က္ သူ႔ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ေရာက္ေနေပျပီ။ သူ႔သားသည္ သူမျကာခဏ ဆိုသလို အိပ္မက္တြင္ေတြ႔ခဲ႔ရသည္ႏွင္႔ ထပ္တူ ခ်မ္းသာျကြယ္ဝသူ၊ ေက်ာ္ျကားထင္ရွားသူ၊ လူအမ်ားခ်ီးက်ူးခံရသူ ျဖစ္ေနေပျပီ။
“အေမ…အေမ”
သူ႔သားသည္ သူ႔လက္ကို အခါခါ နမ္းရွုပ္ရင္း ျမည္တမ္းေလသည္။
“အေမ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ ေရာက္လာျပီေပါ႔၊ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ရွိေနျပီ၊ မနက္ျဖန္ဆို ေဟာဒီ က်ိန္စာသင္႔ေနတဲ႔ျမို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ပိုင္ျကီး ေခ်မွုန္းပစ္လိုက္ေတာ႔မယ္”
“အဲဒီျမို႕ဟာ မင္းရဲ႕ ဇာတိခ်က္ျမွုပ္ျမို႕ေနာ္…..သား”
မာရီယားနားက သတိေပးသလို ေျပာလိုက္သည္။
တန္ခိုးအာဏာတြင္ ယစ္မူးလွ်က္၊ ေနာက္ထပ္ ေက်ာ္ေစာထင္ရွားမွုကို အာသာငမ္းငမ္း တပ္မက္ေနေသာ သားသည္ ငယ္မာန္နွင္႔ အေမ႔ကို ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“အေမေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကမၻာထဲမွာ ေမြးလာတာ၊ ကမၻာျကီးအတြက္ ေမြးလာတာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ကမၻာတစ္ခုလုံးဟာ သိမ္႔သိမ္႔တုန္သြားရမယ္ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီျမို႕ကို မတိုက္ေသးဘဲ ဒီေလာက္အထိ ခ်မ္းသာေပးထားတာ ဘာေျကာင္႔လဲ၊ သိလား….အေမ႔ေျကာင္႔။ ဒီျမို႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အသားထဲ နစ္ဝင္ေနတဲ႔ ဆူးတစ္ဆူးပဲ အေမ၊ တရွိန္ရွိန္တက္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ဟန္႕တားေနတဲ႔ အဟန္႔အတားတစ္ခုပဲ။ ျကည္႔ျကေသးတာေပါ႔၊ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ လူမိုက္ေတြ စုေဝးေနတဲ႔ အသိုက္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ဖ်က္ျပပါ႔မယ္”
“သား…ဖ်က္မယ္ဆိုျပီး ျကိမ္းဝါးေနတဲ႔ ျမို႕က ေက်ာက္တုံးေလးတိုင္းဟာ သားနဲ႔ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ေတြေပါ႔”
မာရီယားနားက ေျပာလိုက္၏။
“ေက်ာက္တုံးေတြဟာ စကားမေျပာတတ္ပါဘူး အေမ၊ လူေတြကသာ စကားေျပာတတ္သလို အလကၤာေတြ သုံးေနတာပါ၊ ေက်ာက္တုံးကို ဖယ္ထားလိုက္ပါ၊ ေတာင္ျကီးေတြက ကၽြန္ေတာ္႔အေျကာင္း ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုလာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ျပပါ႔မယ္”
“သားေျပာသလို ေက်ာက္တုံးေတြဖယ္ထား ဆိုလည္း ထားလိုက္ပါေတာ႔၊ လူေတြကေကာကြယ္”
“အား…ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္လိုတယ္၊ လူေတြရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ ထဲမွာသာ သူရဲေကာင္းေတြဟာ မေသမေပ်ာက္ပဲ အျမဲရွင္သန္ ေနတာကိုး အေမရဲ႕”
“သူရဲေကာင္းဆိုတာ ေသျခင္းကို အာခံျပီး ရွင္သန္ျကီးပြားျခင္းကို ဖန္တီးသူေတြ၊ ေသျခင္းကို ေအာင္ႏိုင္သူေတြ….”
မာရီယားနား၏ စကားမဆုံးမီပင္ သူ႔သားက စကားျဖတ္၍ ဆို၏။
“မဟုတ္ဘူးအေမ၊ မဟုတ္ဘူး၊ ျမို႕တစ္ျမို႕ကို တည္ေဆာက္သူလို ဖ်က္ဆီးသူဟာလည္း ထင္ေပါ္ေက်ာ္ျကားတာပဲ၊ ေရာမျမို႕ျကီးကို ဘယ္သူတည္ခဲ႔သလဲ၊ “ေအအီနီယတ္စ္”လား…..“ရုိျမူလတ္စ္”လား၊ ဘယ္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိတာကေတာ႔ အာလာရစ္နဲ႔ သူရဲေကာင္းေတြဟာ ေရာမျမို႕ကို ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္ဆိုတာပဲ”
“ဒါေပမယ္႔ ေရာမဆိုတဲ႔ နာမည္ကေတာ႔ အာလာရစ္နဲ႔ သူရဲေကာင္းေတြထက္ သမိုင္းမွာ တင္က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္ေနာ္…သား”
သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ ေတာင္စြယ္ ေနကြယ္သည္အထိ စကားေျပာေနျကသည္။ သူ႔သား၏ အားနွင္႔မာန္နွင္႔ ေျပာစကားမ်ားကို အေမသည္ ျကားျဖတ္ေျပာသည္႔ အျကိမ္နည္းလာသည္ႏွင္႔ အမွ် သားအတြက္ဂုဏ္ယူဝင္႔ျကြားစြာ ေမာ္ထားေသာ ဦးေခါင္းသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း နိမ္႔က်လာသည္။
အေမသည္ အသက္ကို ဖန္တီးသူ၊ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္သူျဖစ္သည္။ ဖ်က္ဆီးျခင္း အေျကာင္းကိုေျပာသူသည္ အေမကိုဆန္႔က်င္သူျဖစ္သည္။ သားသည္ အေမကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျပုေနေျကာင္း သားမသိႏိုင္ခဲ႔။ မျမင္ႏိုင္ခဲ႔။ အဘယ္ေျကာင္႔ဆိုေသာ္ ေအးစက္မာေျကာစြာ ေတာက္ပေနေသာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ျကားမွု အရွိန္အဝါသည္ သား၏ႏွလုံးသားကို ခံစားသိျမင္မွုမွ ခ်ုပ္ျငိမ္း ကင္းကြာေစခဲ႔ျပီ ျဖစ္ေသာေျကာင္႔တည္း။
အေမတို႔သည္ သူတို႔ ဖန္တီးထားေသာအသက္မ်ား၊ သူတို႔ျမတ္နိုးတန္ဖိုးထားေသာ အသက္မ်ား၊ အႏၱရာယ္ႏွင္႔ျကုံျပီဆုံျပီဆိုလွ်င္ အတုမရွိေအာင္ အေျကာက္အရြံ႕မဲ႔ တတ္သည္။လိမၼာပါးနပ္စြာ အညွာအတာမဲ႔တတ္သည္။ ထိုအခ်က္ကို အေမ မာရီယားနား၏ သားတစ္ေယာက္ မသိရွာေပ။
အေမ မာရီယားနားသည္ သူ႔သား၏ ျကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ စစ္တဲျကီးထဲတြင္ ေခါင္းကိုငုံ႔လ်က္ ထိုင္ေနသည္။ တဲဝကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ ျကည္႔လိုက္ေသာအခါ မာရီယားနားသည္ သူ႔ျမို႕ရုိးကိုလွမ္းျမင္ရသည္။ ဤျမို႕ကို ျမင္သည္ႏွင္႔ တစ္ျပိုင္နက္ မာရီယားနား၏ ရင္တြင္းသို႔ခ်ိုျမေသာ ပီတိအဟုတ္ဝင္ေရာက္ ရုိက္ခတ္ေလေတာ႔သည္။ ဤျမို႕၌ သူ႔ေရွ႕တြင္ရွိေနေသာ သားကို ေမြးဖြားခဲ႔ရပုံကိုလည္း သတိရေနမိသည္။ ဝင္လုဆဲ ေနမင္း၏ နီျကင္႔ျကင္႔ အေရာင္သည္ ျမို႕ရုိးမ်ား၊ ျပအိုးမ်ားကို ေသြးနီေရာင္ျခယ္ေပးေနရကား ျမို႕ျကီး တစ္ျမို႕လုံးသည္ ေသြးမ်ား ရြွဲေနေသာ ဒဏ္ရာျကီးႏွင္႔တူလွေတာ႔သည္။ မာရီယားနား ေငးစိုက္ ျကည္႔ေနရင္းပင္ ေနဝင္သြားျပီး အေမွာင္က်လာသည္။ ေသြးရြွဲရြွဲလို ရဲရဲနီေသာ ျမို႕သည္ တျဖည္းျဖည္း မည္းေမွာင္ကာ လူေသတစ္ေယာက္လို ျဖစ္လာသည္။ ျမို႔အထက္က ျကယ္ပြင္႔ကေလးမ်ားသည္ ပင္လွ်င္ မသာေခါင္းရင္း၌ ထြန္းညွိထားေသာ ဖေယာင္းတိုင္ကေလးမ်ားလား ေအာက္ေမ႔ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီကေန႔ည ဒီျမို႕ကို တိုက္ရလိမ္႔မယ္ထင္တယ္၊ အေမွာင္သိပ္သည္းရင္ တိုက္ဖို႔လိုတယ္။ မနက္လင္းမွဆိုရင္ ေနေရာင္ရယ္၊ လက္နက္အေရာင္ေတြရယ္ မ်က္စိထဲ စူးဝင္လာျပီး ခုတ္ခ်က္ ထိုးခ်က္ေတြ သိပ္မမွန္တတ္ဘူး”
သားသည္ ဓားျကီးကို တဆဆ လုပ္ရင္းေျပာလိုက္သည္။
“ကဲ..လာ လာ သားကေလးရယ္…အေမ႔ရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာအပ္ျပီး အိပ္လိုက္ပါဦး၊ မင္းငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္သလိုေလ၊ မင္းငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ လူေတြ သိပ္ခ်စ္ျကတာ”
မာရီယားနားက သားကိုေခါ္လိုက္သည္႔အခါ သားသည္ အေမ႔ ရင္ခြင္သို႔ တိုးဝင္လာျပီး မ်က္လုံးကိုမွိတ္ခါ အနားယူ လိုက္ေလသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေက်ာ္ျကားမွုကိုခ်စ္တယ္၊ ေနာက္ျပီး အေမ႔ကိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေမြးေပးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အခုလို အေျခအေန အထိ ျမင္႔တက္ခဲ႔တာပဲ”
“မင္း မိန္းမေတြေကာ မခ်စ္ဘူးလားကြယ္” အေမသည္ သူ႕ကိုယ္ကို သူ႕သားအေပါ္သို႔ ကိုင္းညြတ္ရင္း ေမးလိုက္၏။
“မိန္းမေတြ အမ်ားျကီးရွိေနသားပဲ၊ ဘာဟာ အခ်ိုဆုံးလဲဆိုျပီး လူေတြျမည္းျကည္႔သလို သားလည္း ျမည္းျကည္႔ဖူးပါတယ္”
“ကေလးေတြ ဘာေတြေကာ မင္း မလိုခ်င္ဘူးလား သား”
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ အေမရယ္၊ သူမ်ား အသတ္ခံရဖို႔လား၊ ကၽြန္ေတာ္႔လို စစ္ဘုရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အသတ္ခံရဖို႔လား၊ သူတို႔ တစ္ေတြ အသတ္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ရင္နာမယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ကို သတ္တဲ႔သူကို လက္စားေခ်ဖို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ အိုေနေတာ႔ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“သားဟာ သိပ္ေခ်ာ တာပဲ၊ ခ်စ္စရာလည္း သိပ္ေကာင္းတာပဲ သားရယ္၊ သားရဲ႕ အလွဟာ လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္ တစ္ခုလိုပဲ”
“ဟုတ္တယ္ အေမ၊ လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္ တစ္ခုလိုပဲ” သားက အေမကို ျပုံးျပရင္း အေျဖေပးလိုက္သည္။
မာရီယားနား၏ ရင္ခြင္ထက္ဝယ္ ေခါင္းတင္ရင္းသားသည္ ငိုက္မ်ဥ္းစ ျပုေနသည္။ သားသည္ စစ္ဘုရင္ျကီးတစ္ပါး မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ အေမ႔ရင္ခြင္ထဲ၌ ကေလးငယ္ေလးသာ ျဖစ္ေနေလသည္။
မာရီယားနားသည္ သူ႕သား၏ကိုယ္ကို သူဝတ္ထားေသာ ျခုံထည္အနက္ျဖင္႔ လြွမ္းျခုံလိုက္ျပီး၊ သူဝွက္ယူလာခဲ႔သည္႔ ဓားျဖင္႔ သား၏နွလုံးသားကို ထိုးစိုက္ခ်လိုက္သည္။ သားတစ္ေယာက္၏နွလုံးသားသည္ ဘယ္ေနရာမွာရွိသည္ကို အေမေလာက္ သိနိုင္သူ ေလာက၌ မရွိ။ သူ႔သားသည္ တစ္ခ်က္မွ် တြန္႔လိုက္ျပီး အသက္ေပ်ာက္သြားသည္။
မာရီယားနားသည္ အေသေကာင္ကို အေစာင္႔ေျခရင္း၌ ခ်ထားလိုက္ျပီး သူ႔ဇာတိ ခ်က္ျမွုပ္ ျမို႕ေတာ္ဆီသို႔ မ်က္ႏွာမူကာ-
“ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကၽြန္မဟာ လုပ္ေဆာင္သင္႔တာကို လုပ္ျပီးပါျပီ၊ အေမတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မသားနဲ႔႔ အတူပဲ ေနလိုပါတယ္၊ ကၽြန္မမွာ သားတစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ေမြးဖို႔ အခ်ိန္မရွိေတာ႔ပါဘူး၊ ဒါေျကာင္႔လည္း ကၽြန္မဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အသုံးမဝင္ေတာ႔ပါဘူး”
သူ႔သား၏ေသြး၊ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ သူ႔ေသြး၏ ေသြးႏွင္႔ ပူေႏြးေနေသာ ဓားေျမွာင္ကို တင္းက်ပ္စြာ ကိုင္ျပီး သူ႔အသည္းႏွလုံးရွိရာသို႔ မာရီယားနားသည္ ထိုးစိုက္လိုက္၏။ ဤတစ္ခ်က္လည္းမလြဲေပ။
အဘယ္ေျကာင္႔ဆိုေသာ္ နာက်င္ေနေသာ အသည္းႏွလုံးသည္ အရွာရ အလြယ္ဆုံးမဟုတ္ပါလား။ ။
(“The Mother of Traitor” by M. Gorky; Russia)
[ရွဳမဝ၊ တြဲ (၃၁)၊ မွတ္ (၃၆၁)၊ ဇြန္ ၁၉၇၇]
ညြန္႔ၾကဴး (ျမန္မာျပန္)
ႏွစ္ဆယ္ရာစု ႏိုင္ငံရပ္ျခား ဝတၱုတိုမ်ား
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၀၈ (ဒုတိယအျကိမ္)
ရာျပည္႔စာအုပ္တိုက္
Tuesday, February 2, 2010
ဘုရားသခင္႔အလိုေတာ္
ဘုရားသခင္႔အလိုေတာ္
ဂါးနက္ ရစ္ကလစ္ (ျဗိတိန္)
၁။
“ဇူလီကာ” ဆိုသည္႔သူငယ္မကေလးကိုခရစ္ယာန္ဘုန္းၾကီး “တြမ္လင္ဆင္” ပထမဦးဆုံး အၾကိမ္ျမင္ဖူးစဥ္က ဇူလီကာသည္ အသက္ တစ္ဆယ္႔ေျခာက္ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ ပ်ိဳမ်စ္ လတ္ဆတ္သည္။ နတ္သမီးေလးတစ္ပါးလိုလည္းလွသည္။ “ဒစ္ကန္”ရြာလည္ကုလားအုတ္စခန္းကြက္လပ္တြင္ဝိုင္းၾကီးဖြဲ႔ကာကခုန္ေနၾကေသာအာရပ္လုလင္မ်ား လုံမမ်ားအနက္ထူးျခားစြာ လွပေနသည္႔ ဇူလီကာကို တြမ္လင္ဆင္ သတိမူမိျခင္းျဖစ္သည္။ ဇူလီကာကိုလက္ညိွဳးညႊန္ရင္း တြမ္လင္ဆင္သည္ သူ႔စကားျပန္အား ေမးလိုက္သည္။
“ေဟာဟို သူငယ္မေလးက ဘယ္သူလဲကြယ္႔”
တြမ္လင္ဆင္၏စကားျပန္သည္ ပါသွ်အမိ်ဳးသားျဖစ္သည္။ နာမည္က ဆာဒူဒင္။ ေအဒင္အရပ္ ႏွင္႔အိုမန္အရပ္အၾကား ကူးသန္းသြားလာေနေသာ ကုလားအုတ္တေကာင္စီ၏ အမည္ကိုပင္ သိသည္ဟုၾကြားဝါေလ႔ရွိသည္။
“အဲဒီေကာင္မေလးလားသခင္၊ ေလွစပ္သမားအိုမာေဟထန္ေအာ္ဒါလီရဲ႔ သမီးကေလးပါ၊ “အာလီဗတ္” ဆိုတဲ႔သူငယ္ေလးနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလးျမန္းထားတယ္လို႔ ေျပာေနၾကတာပဲ၊ အာလီဗတ္ ဆိုတာ ေဟာဟိုက အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သူငယ္ပဲ၊ ေကာင္မေလးရဲ႕ ညာဘက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတာေလ”
တြမ္လင္ဆင္သည္ အာရပ္ေတာင္ပိုင္းသို႔ သာသနာျပဳမစ္ရွင္ကိစႏွင္႔ ပထမဆုံးအၾကိမ္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆာ္ဒီအာေရဗ် ေတာင္ဘက္ကမ္းေျခ တေလွ်ာက္တက္လာရင္း ဒစ္ကန္ရြာေလးသို႔ေရာက္လာသည္။ ဒစ္ကန္သည္ မက္ဟူလာနယ္ႏွင္႔ ဟာဒရာမြတ္နယ္၏ အစပ္တြင္ တည္သည္။တြမ္လင္ဆင္သည္ သူ႔ခရီးစဥ္ကို အေတာ္သေဘာက်ႏွစ္ျခိဳက္သည္။ အာရပ္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ အေတာ္ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းသည္။ အထူးသျဖင္႔ အာရပ္ပ်ိဳပ်ိဳရြယ္ရြယ္မ်ားသည္ ရုပ္ရည္လွပ ေခ်ာေမြ႔ၾကသည္ ကိုလည္း တြမ္လင္ဆင္ သတိထားမိသည္။
“ဒီသူငယ္ကေလးကလည္း ရုပ္ေျဖာင္႔သားပဲ၊ ေၾသာ္….ဒါထက္ ေနပါဦး ဒစ္ကန္က လူေတြဟာ ေအာ္ဒါလီ အမ်ိဳးအႏြယ္ထဲက မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ေအာ္ဒါလီအႏြယ္ေတြပါပဲ၊ သူတို႔အားလုံးဟာ ခဲပစ္သမားေတြပါ၊ သူတို႔တေတြဟာ တရားစီရင္တဲ႔ အခါမွာခဲနဲ႔ပစ္ျပီး စီရင္တတ္ၾကတာမို႔ ခဲပစ္သမားေတြအျဖစ္ လူသိမ်ားၾကပါတယ္၊ အခုသူတို႔ကေနတဲ႔ အကဟာလည္း ခဲပစ္ တရားစီရင္ပုံ အကပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔လိုက္စမ္းပါ သခင္ၾကီး၊ သူတို႔ဝိုင္းရဲ႕ အလယ္မွာ ေက်ာက္တုံးတတုံး ေတြ႔ရဲ႕ မဟုတ္လား၊ အဲဒီ႕ေက်ာက္တုံးဟာ တရားစီရင္ခံရတဲ႔ တရားခံကို လည္ပင္းအထိေျမမွာျမွဳပ္ျပီး ေခါင္းကိုသာေဖာ္ထားရတဲ႔ သေဘာကို ပုံတူျပဳထားတာပါ”
တြမ္လင္ဆင္သည္ စကားျပန္၏ စကားကိုၾကားရေသာအခါ တြန္႔သြားသည္။ ဤေရျခားေျမျခား အရပ္သည္လွပသည္မွန္ေသာ္လည္း ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္မွဳမ်ားလည္း ရွိေနေသးသည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ အာရပ္ေတာင္ဘက္ပိုင္းသို႔ ခရီးမထြက္လာမီ ေအဒင္ရွိ သာသနာျပဌာနခ်ဳပ္က တရားစီရင္ရာတြင္ ခဲႏွင္႔ပစ္ေပါက္၍ တရားစီရင္ေလ႔ရွိေသာ လူမ်ိဳးႏြယ္မ်ား အေၾကာင္း ေျပာခဲ႔ဖူးသည္။
“အသည္းထိတ္စရာပဲ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ အျပစ္မဲ႔သည္ျဖစ္ေစ၊ အျပစ္ရွိသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ကိုေျမမွာျမွဳပ္လိုက္ကတည္းက ေသေတာ႔မွာ အေသအခ်ာပဲ၊ ဒီေတာ႔ဒါဟာ တရားစီရင္ရာ ေရာက္ပါေတာ႔မလား၊ ငါေတာ႔ တရားစီရင္တာထက္ လူသတ္တာလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္၊ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ မင္းသိတဲ႔အတိုင္း ေအာ္ဒါလီေတြဟာ ပ်ံေနတဲ႔ ငွက္ကိုခဲနဲ႔ပစ္ခ်ႏိုင္ေအာင္၊ ေျပးေနတဲ႔ျမင္းရဲ႕ေျခကို ခဲနဲ႔ပစ္ခ်ိဳးႏိုင္ေအာင္ ေလ႔က်င္႔ထား လို႔ပဲကြ”
“ သခင္ၾကီး ေျပာတာလည္းဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ခဲနဲ႔ပစ္တိုင္း မွန္ဖို႔ မမွန္ဖို႕ ဆိုတာေတာ႔ အလႅာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္အရပါ သခင္ၾကီး၊ ကုလားအုတ္ေတြကို ေရရွိရာညြွန္ျပႏိုင္တဲ႔ ဘုရားသခင္ဟာ ပစ္လိုက္တဲ႔ခဲလုံးေတြကိုပစ္မွတ္မွာ ထိေအာင္ …မထိေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္၊ တရားခံလို႔ အစြပ္စြဲခံရသူ တစ္ေယာက္ဟာ အျပစ္မရွိဘူးဆိုရင္ အလႅာ ဘုရားသခင္ကိုအားကိုးရမွာပဲ”
တြမ္လင္ဆင္သည္ သူ႔စကားျပန္ႏွင္႔ စကားျပိဳင္ဖို႔အက်ပ္ဆုိက္ေနစဥ္ ဇူလီကာသည္ ကုလားအုတ္ေခ်းေျခာက္ႏွင္႔ အာလီဗတ္ကိုပစ္ေပါက္က်ီစယ္လိုက္ရာ အာလီဗတ္သည္ ရယ္ေမာ၍ ဇူလီကာေျပးရာေနာက္သို႔ေျပးလိုက္သည္။ ဇူလီကာသည္ ကခုန္ေနသူေတြကို ပတ္ကာေျပးသည္။ အာလီဗတ္က စႏိုက္ငွက္ကေလးေနာက္သို႔ လိုက္ေနေသာသိန္းငွက္ပမာ အတင္းေျပးလုိက္သည္။ ကခုန္သူတို႔က ေျခကိုေျမွာက္ၾကြျပီး လက္ခုပ္တီးကာ ပါးစပ္မွ “အူလာ…အူလာ…အူလာ” ဟု စည္းခ်က္ညီညီ သီဆိုေနသည္႔ၾကားမွ ဇူလီကာ၏ ရယ္သံ၊ အာလီဗတ္၏ တဟီးဟီး..တဟဲဟဲ ရယ္သံတို႔ကိုပါ ၾကားေနရသည္။ အာလီဗတ္သည္ ဇူလီကာကို မိေတာ႔မည္႔ဆဲဆဲ၌ ဇူလီကာသည္ ကိုယ္ကေလးကို တြန္႔လိမ္ ေရွာင္ရွားလိုက္ျပီး တြမ္လင္ဆင္ရွိရာဘက္သို႔ ေျပးထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ တြမ္လင္ဆင္ကို ပုဏၰားတိုင္ သဖြယ္ထားကာ ပတ္ခ်ာလွည္႔ ေျပးေနေလေတာ႔သည္။ ေျပးရင္းရယ္လိုက္၊ ရယ္ရင္းေျပးလိုက္ လုပ္ေနၾကသူႏွစ္ဦးသည္ တြမ္လင္ဆင္ကို မ်က္ႏွာျဖဴ သူစိမ္းတရံဆံ ပါလားဟုပင္ မသိျမင္ေတာ႔ေခ်။ တြမ္လင္ဆင္ကလည္း သူ႔ကိုယ္ကို ပတ္ခ်ာလွည္႔ေျပးေနသူ သူငယ္မကေလးႏွင္႔ သူငယ္ကေလးတို႔ကိုၾကည္႔ရင္း မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။ သဲကႏၱာရမွ သားပ်ိဳသမီးပ်ိဳ ႏွစ္ဦး၏ ၾကည္လင္သန္႔စင္ေသာ၊ အခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ႔ေသာ ရယ္သံကပင္ တြမ္လင္ဆင္၌ ၾကည္ႏူးျခင္းျဖစ္ေစသေလာ။ ဤသားပ်ိဳ သမီးပ်ိဳတို႔ကို ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ရမည္၊ ျမတ္ႏိုးၾကင္နာရမည္၊ တရားမွ်တမွဳ၊ ၾကင္နာသနားမွဳ၏ အတိမ္အနက္ကို သင္ျပရမည္…စသည္ စသည္တို႔မွာ ငါ႔တာဝန္ပါကလား ဟူ၍လည္း တြမ္လင္ဆင္ေတြးေနမိသည္။
၂။
ေနာက္တစ္ႏွစ္ၾကာေသာအခါ ေအဒင္ျမိဳ႔ရွိ သာသနာျပဳမစ္ရွင္ အဖြဲ႔က တြမ္လင္ဆင္ကို ဒစ္ကန္အရပ္ဘက္သို႔ထပ္မံ ေစလႊတ္ျပန္သျဖင္႔ ေရာက္လာရျပန္သည္။ ဤအေခါက္တြင္မူ တြမ္လင္ဆင္၏ ခရီးေဖာ္သည္ ပါသွ်ျပည္သား စကားျပန္မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ ျဗိတိသွ် အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ နာမည္က ေမဂ်ာဂရန္႔။ ေမဂ်ာဂရန္႔သည္ အာေရဗ်ေတာင္ပိုင္း လဲဗ်ီီးတပ္မွ ဗိုလ္မွဴးျဖစ္သည္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ သူႏွင္႔မူမတူေသာ ေမဂ်ာဂရန္႔ကို ခရီးေဖာ္အျဖစ္လက္ခံရန္ဝန္ေလးလွေသာ္လည္း မစ္ရွင္အဖြဲ႔က ထည္႔ေပးလိုက္သည္ျဖစ္၍ မျငင္းသာပဲလက္ခံခဲ႔ရသည္။ ေမဂ်ာဂရန္႔သည္ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ စကားနည္းေသာ သူတေယာက္ျဖစ္သည္။ စကားနည္းေပမယ္႔ အရက္မ်ားမ်ား ေသာက္တတ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ အာရပ္ အမ်ိဳးသားမ်ား အေၾကာင္းကို ေနာေက်ေအာင္သိထားသူ၊ အာရပ္ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင္႔ေျပလည္ေအာင္ ဆက္ဆံတတ္သူဟု ျဗိတိသွ်စစ္ဘက္ အသိုင္းအဝိုင္း၌ နာမည္ထြက္ေနသူျဖစ္သည္။
တြမ္လင္ဆင္ႏွင္႔ေမဂ်ာဂရန္႔တို႔သည္ ဒစ္ကန္ရြာသို႔ေျခက်င္ေရာက္လာၾကသည္။ ဒစ္ကန္သို႔ ေရာက္ျပန္ေတာ႔လည္း တြမ္လင္ဆင္သည္ ယမန္ႏွစ္က ဤရြာတြင္ သူၾကဳံခဲ႔ရသည္႔ အျဖစ္မ်ားကို ျပန္လည္အမွတ္ရေနမိသည္။
“မႏွစ္က က်ဳပ္ဒီရြာကိုေရာက္တုန္းကေပါ႔ဗ်ာ၊ ေကာင္ကေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြ ကုလားအုတ္စခန္းမွာ ဝိုင္းဖြဲ႔ကေနတာ ေတြ႔ရတယ္ဗ်၊ သူတို႔ေတြထဲက ကေလးမေလး ေခ်ာေခ်ာတေယာက္နဲ႔ ေကာင္ကေလးတေယာက္ရယ္ဗ်ာ.. က်ဳပ္ကိုပတ္ခ်ာလွည္႔ျပီး ေျပးရင္းရယ္လိုက္… ရယ္ရင္းေျပးလိုက္ လုပ္ေနတာမ်ား ခင္ဗ်ားျမင္ေစ႔ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ..သူတို႔ကေနတဲ႔ အကကို ဘာအကလဲလို႔ေမးၾကည္႔ေတာ႔မွ က်ဳပ္ျဖင္႔ အူတုန္ အသည္းတုန္ႏိုင္သြားတာပဲ”
“သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕အကအားလုံးဟာ သူတို႔ရဲ႕ဓေလ႔ထုံးတမ္း တစ္ခုခုကို သေကၤတ လုပ္ထားတာေတြပဲကိုယ္ေတာ္၊ ကိုယ္ေတာ္ေတြ႔တယ္ဆိုတာ ဘာအကလဲ၊ သတို႔သား ခန္းဝင္ပြဲ အကမ်ားလား” ေမဂ်ာဂရန္႔ကေျပာသည္။
“မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ခဲတရားစီရင္ခန္း အကတဲ႔ဗ်ာ၊ သဲထဲမွာ တစ္ဝက္ေက်ာ္ ျမဳပ္ေနတဲ႔ေက်ာက္တုံးကို တရားခံရဲ႕ဦးေခါင္း လုပ္ျပီးခဲနဲ႔ပစ္သတ္တဲ႔ အကမ်ိဳး ဗ်”
“အင္း…ဟုတ္ျပီ….ဟုတ္ျပီ၊ ခဲတရားစီရင္တယ္ဆိုတာ ေအာ္ဒါလီ အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြရဲ႕ အရုိးစြဲေနတဲ႔ အစဥ္အလာတစ္ခုပဲ”
“အရုိးစြဲတာ မစြဲတာေတာ႔ က်ဳပ္ဂရုမစိုက္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒီလိုတရားစီရင္တာဟာ ရက္စက္ရာ မက်ေပဘူးလား၊ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ျဗိတိသွ် အာဏာပိုင္ေတြက ဒီေလာက္ ရက္စက္တဲ႔ အေလ႔ကိုမတားျမစ္သလဲ မသိဘူး” တြမ္လင္ဆင္က မေက်မခ်မ္းေျပာေနသည္။
“ဘာေၾကာင္႔မတားသလဲ ဆိုရင္ ဒီ ေအာ္ဒါလီအမ်ိဳးအႏြယ္ေတြ အေပၚမွာ ျဗိတိသွ်ေတြက အာဏာမပိုင္လို႔ပဲကိုယ္ေတာ္၊ ေနာက္ျပီးေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည္႔ရင္ ဒီတရားစီရင္နည္းဟာ သိပ္ျပီးရက္စက္ရာမက်လွပါဘူး”
“ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ ေမဂ်ာ”
“ေနပါဦးကိုယ္ေတာ္၊ ေျပာပါရေစဦး၊ တရားခံရယ္လို႔ အစြပ္စြဲခံရသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေခါင္းခြံဟာ မာေက်ာတယ္ဆိုရင္ လြတ္လမ္းရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ခဲနဲ႔ပစ္သတ္လို႔မွ မေသရင္ အလႅာအရွင္က ဒီလူဟာ အျပစ္မဲ႔သူျဖစ္တယ္လို႔ အဆုံးအျဖတ္ေပးတာနဲ႔အတူတူမို႔ ဒီလူကိုလႊတ္ပစ္ရတာပဲ။ ၾကိဳးေပးတာတို႔၊ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္တာတို႔က လြတ္လမ္းမရွိလွဘူး”
“ဧကႏၱ ဒီေလာက္ရက္စက္တဲ႔ ဓေလ႔ကို ခင္ဗ်ားသေဘာက်ေနပုံရတယ္” တြမ္လင္ဆင္က ေထ႔ေငါ႔လိုက္သည္။
“ဆိုပါေတာ႔ေလ၊ ဒိတရားစီရင္နည္းဟာ လက္ေတြ႔က်တယ္၊ အေျခအေနနဲ႔ အံဝင္ခြင္က်တယ္၊ ဒီအရပ္မွာ သစ္သားသိပ္ရွားတယ္၊ ဒါေၾကာင္႔ ၾကိုးစင္ေတြမေဆာက္ႏိုင္ဘူး၊ ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္ရေအာင္ကလည္း က်ည္ဆန္ဟာ ေရႊထက္ေတာင္ရွားေသးတယ္၊ ဒီေတာ႔ ရာဇဝတ္သားကို ခဲနဲ႔စာရင္းရွင္းတာဟာ အေကာင္းဆုံးနည္းပဲ၊ ကိုယ္ေတာ္က ဒီနည္းကိုမၾကိဳက္ဘူးဆိုေတာ႔ ဘာနည္းရွိေသးလဲ၊ လည္ပင္းကို လက္နဲ႔ညွစ္သတ္ရမွာလား”
“က်ဳပ္က ၾကီးေလးတဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ေပးမွုမွန္သမွ်ကို သေဘာက်တဲ႔သူမွ မဟုတ္တာ”
“အာရပ္ အမ်ိဳးသားေတြဟာ အသက္ေသမွာထက္ ေထာင္က်ရမွာကို ပိုေၾကာက္ေသးတယ္၊ အေကာင္းဆုံးကေတာ႔ လူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ ဓေလ႔ထုံးတမ္းေတြမွာ သူစိမ္းတရံဆံက ဝင္ျပီးမစြက္ဖက္တာပဲ”
ေမဂ်ာဂရန္႔ အဘယ္ေၾကာင္႔ ဒီစကားမ်ိဳးထြက္သည္ကို တြမ္လင္ဆင္ ေတြးေနမိသည္။ သူ႔လဲဗ်ီးတပ္တြင္ ေအာ္ဒါလီမ်ိဳးႏြယ္မွ လဲဗ်ီးမ်ားသည္ အားကိုးအားထားျပဳရေသာ တပ္သားမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ေအာ္ဒါလီ မ်ိဳးႏြယ္မ်ားႏွင္႔ ေမဂ်ာဂရန္႔သည္ စကားမ်ားလိုမည္ မဟုတ္ဟု တြမ္လင္ဆင္ေတြးေနမိသည္။
ညေနပိုင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ တြမ္လင္ဆင္သည္ ဒစ္ကန္ရြာထဲသို႔ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔သည္။ ကခုန္ျမဴးတူးေနေသာ ဇူလီကာႏွင္႔ အာလီဗတ္တို႕ကို ေတြ႔မ်ားေတြ႔ေနဦးမည္လားဟု စိတ္ကထင္ေနသည္။ ဒစ္ကန္ရြာကေလးသည္ တိတ္ဆိတ္ ေနလြန္းလွသည္ဟု တြမ္လင္ဆင္ ထင္မိသည္။ တခုခုေတာ႔ ထူးျခားျပီ။ ရြာလယ္ရွိ ကုလားအုတ္စခန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ တြမ္လင္ဆင္သည္ လူတစ္စုကိုေတြ႔ရသည္။ သူတို႔သည္ ကခုန္မေန။ က်င္းႏွစ္က်င္းကို တူးေနသည္။ တစ္က်င္းႏွင္႔ တစ္က်င္း အလွမ္း သိပ္မေဝးလွ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး တြမ္လင္ဆင္သည္ က်င္းႏွစ္က်င္းကို ျမင္ေသာအခါ လူေသျမွဳပ္ဖုိ႕ေပလားဟု ေတြးမိသည္။ အာရပ္တို႔သည္ လူေသျမွဳပ္ေသာအခါ မတ္ရပ္ ျမွဳပ္ေလ႔ရွိသည္။ မ်က္ႏွာကို “မကၠာ” ဘက္သို႔မ်က္ႏွာမူ၍ ျမွဳပ္သည္ကို သူသိထားျပီးျဖစ္သည္။
“ဘာက်င္းလဲ” ဟု တြမ္လင္ဆင္ ေမးလိုသည္။ သို႔ေသာ္ေမးလိုစိတ္ကိုခ်ိဳးႏွိမ္ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ အာရပ္အမ်ိဳးသားတို႔သည္ ကိုယ္ႏွင္႔မဆိုင္သည္႔ ကိစၥမ်ား၌ အေမးအျမန္း ထူသည္ကို သေဘာက်သည္မဟုတ္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရပ္ကာ လုပ္ကိုင္ေနသည္ကိုေစာင္႔ၾကည္႔မိသည္။ ရြာလယ္ေကာင္၌ လူေသျမွဳပ္ဖို႔ က်င္းတူးသည္ ဆုိသည္မွာ အေတာ္စဥ္းစားရက်ပ္သည္။ ရြာ ဗလီေက်ာင္းအနားတြင္ရွိေသာ သခ်ၤဳိင္းသို႔ အေသေကာင္ကို ဘာေၾကာင္႔မ်ား ယူမသြားၾကပါလိမ္႔။
ေနစြယ္က်ိဳး၍ ေနျခည္ညွိဳးစျပုလာခ်ိန္တြင္ ဝန္ထုပ္အေလးအလံတင္ထားေသာ ကုလားအုတ္ႏွစ္ေကာင္ကို လူတစ္ေယာက္က က်င္းႏွစ္က်င္းဆီသို႔ဆြဲလာသည္။ က်င္းဝသို႕ေရာက္ေသာ အခါ ကုလားအုတ္မ်ားကိုဝပ္ေစျပီး ကုလားအုတ္မ်ားေပၚမွ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကို လူတစ္စုက ပင္႔ခ်သည္။ ေက်ာက္မီးေသြးအိတ္မ်ား ေပလားဟု တြမ္လင္ဆင္ ထင္ေနသည္။ မဟုတ္။ အသားအေရ လတ္ဆတ္ျဖဴေဖြးေသာ လူသားႏွစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ တြမ္လင္ဆင္ တည္႔တည္႔ျမင္မွ ရိပ္မိေပျပီ။ ခဲတရား စီရင္ခံရမည္႔သူ ႏွစ္ဦး ပါကလား။
တြမ္လင္ဆင္၏ ႏွလုံးသားသည္ ေခ်ာက္ခ်ားလာသည္။ မၾကည္႔လို မျမင္လို စိတ္ျဖင္႔ သူႏွင္႔ ဂရန္႔တို႔ စခန္းခ်ရာ ရြက္ဖ်င္တဲဆီသို႔ ျပန္လွည္႔လာေလသည္။ တဲထဲတြင္ ဂရန္႔ရွိေနသည္။ ခုတင္အစြန္းတြင္ထိုင္ရင္းေဆးတံေသာက္ေနသည္။ လက္တဖက္တြင္ခြက္တစ္ခြက္ ကိုင္ထားသည္။ ဝီစကီခြက္။ ဂရန္႔ႏွင္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ေအာ္ဒါလီ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးေရာက္ေနသည္။ ဂရန္႔ႏွင္႔သူ စကားေျပာေနသည္။ ထိုသူကား ဒစ္ကန္အရပ္မွာ ရွိတ္(သူၾကီး) ျဖစ္သည္။ ေငြရုိးတပ္ ဓါးကို ဓါးအိမ္နီရဲရဲ၌ ထည္႔ထားျပီးခါးတြင္ခ်ိတ္ထားသည္။ ရွိတ္ (သူၾကီး) မ်ား၏ အေဆာင္အေယာင္ျဖစ္သည္။ သူ႔နာမည္မွာ “အဗၺဒူခန္” ျဖစ္သည္။ အဗၺဒူခန္သည္ ျကီးမားေတာင္႔ခိုင္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာ ရွိသူျဖစ္သည္။ ထူထဲေသာ မုတ္ဆိတ္၊ ပါးသိုင္းေမြးမ်ားရွိသည္။ မ်က္လုံးတြင္ မ်က္ရစ္ဝန္းမ်ားရွိေနျပီ။ မႏွစ္ကလည္း အဗၺဒူခန္ကို တြမ္လင္ဆင္ေတြ႔ခဲ႔ဖူးသည္။ သူသေဘာသိပ္မေတြ႔လွ။ အဗၺဒူခန္၏ အျပုံးသည္ ေလ်ာ႔ရဲလြန္းသည္။ တန္ဖိုးမရွိလွ ဟု ထင္သည္။ အဂၤလိပ္စကား ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာေျပာျပီး အဂၤလိပ္ စီးကရက္ကိုျကိဳက္တတ္လြန္း လွသည္ဟု တြမ္လင္ဆင္ထင္ေနမိသည္။ အဗၺဒူခန္သည္ တြမ္လင္ဆင္ တဲထဲသို႕ ဝင္လာသည္ကိုေတြ႔ေသာအခါ ထိုင္ရာမွထ၍ ဦးညႊတ္ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္။ ေနာက္ျပီး သူထိုင္ေနေသာကုလားထိုင္ကို တြမ္လင္ဆင္အား ထိုးေပးသည္။
တြမ္လင္ဆင္သည္ ကုလားထိုင္ထိုးေပးသည္ကိုပင္ သတိမမူအားေတာ႔႔ပဲ ေမဂ်ာဂရန္႔ဘက္သို႔ စူးစိုက္ၾကည္႔ကာ-
“သူတို႔တစ္ေတြ ရြာထဲမွာ ခဲတရားစီရင္ဖို႔ ျပင္ေနၾကတယ္၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ား တားေပးစမ္းပါ” ဟု ကေသာကေမ်ာ ေျပာခ်လိုက္ေလသည္။
အဗၺဒူခန္၏ မ်က္ႏွာမွ ေပ်ာ္ရႊင္မွုအရိပ္အေယာင္မ်ား ရုတ္တရက္ကြယ္ေပ်ာက္သြား သျဖင္႔ သူ႔မ်က္ႏွာတခုလုံးတြင္ ဟင္းလင္း ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။ ေမဂ်ာဂရန္႔သည္လည္း တြမ္လင္ဆင္ကို ရုတ္တရက္ စကားမျပန္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားရသည္။ အတန္ၾကာမွ-
“ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူးကိုယ္ေတာ္၊ ဘာဆိုဘာမွ မတတ္ႏိင္ဘူး၊ အခုပဲ ေဟာဒီက ရွိတ္အဗၺဒူခန္နဲ႔ ဒီကိစၥကိုေျပာေနေသးတယ္၊ ရွိတ္အဗၺဒူခန္ ေျပာျပသေလာက္ေတာ႔ အမွုကခိုင္လုံေနေတာ႔ အလႅာအရွင္ျမတ္ရဲ႕ အလိုေတာ္ အတိုင္းပဲလို႔ထားရေတာ႔မွာပဲ” ဟု ဂရန္႔က ေအးေဆးစြာ ေျပာသည္။
“ဒီလို ရက္စက္ျကမ္းျကုတ္တဲ႔ လူသတ္တာမ်ိုးကို ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ထင္ေနသလား”
တြမ္လင္ဆင္က စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေျပာသည္။ ထိုအခါတြင္ အဗၺဒူခန္သည္ မေနသာေတာ႔ပဲ တြမ္လင္ဆင္ကို အက်ိုးအေျကာင္းေျပာျပ၍ ေဖ်ာင္းဖ်သည္။
“ဒီလိုရွိပါတယ္ သခင္၊ တရားခံႏွစ္ေယာက္ဟာ ေအာ္ဒါလီ အမ်ိုးအႏြယ္ေတြ အေသအခ်ာ အတိအက် လိုက္နာရမယ္႔ ဥပေဒကိုခ်ိုးေဖာက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အေဖဟာ ေကာင္မေလးနဲ႔ မူဆကတ္ျမို႕က ဟာဆန္နီအႏြယ္ တစ္ေယာက္ကို ေပးစားပါ႔မယ္လို႔ ကတိကဝတ္ထားခဲ႔ပါတယ္၊ ဒါကို ေကာင္မေလးက ဆန္႔က်င္ျပီး မစားမေသာက္ဘဲ ဆႏၵျပေနတယ္၊ ဒီေတာ႔ သူ႔အေဖက ေကာင္မေလးကို အခန္းပိတ္ ေလွာင္ထားပါတယ္၊ဒီၾကားထဲကေနျပီး ေအာ္ဒါလီ အႏြယ္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ဟာ ေကာင္မေလးကို မရ ရေအာင္ခိုးျပီးထြက္ေျပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ ကုလားအုတ္နဲ႔ လိုက္ျကေတာ႔ ဂူတစ္ဂူမွာ ပုန္းေနတဲ႔ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးကိုေတြ႔ပါတယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ျကည္ျကည္သာသာနဲ႔ အဖမ္းမခံဘဲ ခုခံၾကပါတယ္၊ က်ားနာ ႏွစ္ေကာင္လိုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက လူႏွစ္ေယာက္ကို ဓားနဲ႔ ထိုးပစ္တယ္၊ အဲဒါမွ ေသဒဏ္မခံရရင္ ဘယ္အမွုက သြားျပီး ေသဒဏ္ခံရမွာလဲ သခင္”
“ေကာင္ကေလး….ေကာင္မေလး…ခိုးေျပးတယ္” ဆိုေသာ စကားလုံးမ်ား ကိုျကားေသာအခါ တြမ္လင္ဆင္႔စိတ္ထဲ၌ စႏိုးစေနာင္႔ျဖစ္လာျပီး အဗၺဒူခန္ကို ေမးလိုက္သည္။
“ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးဆိုတာက ဘယ္သူေတြလဲ”
“ေလွစပ္သမား အိုမာေဟထန္ရဲ႕ သမီး ဇူလီကာနဲ႔ သိုးေက်ာင္းသမား အာလီဗတ္တဲ႔၊ ဘာျဖစ္လို႔ေမးတာလဲ သခင္”
“သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို က်ုပ္သိတယ္၊ မႏွစ္က က်ုပ္ဒီရြာကို ေရာက္တုန္းက သိခဲ႔တာပဲ၊ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ကေလးအရြယ္ပဲ ရွိၾကေသးတယ္၊ သူတို႔ကို ေသဒဏ္ခ်ေလာက္ေအာင္ သူတို႔ကဘာအျပစ္ၾကီးမ်ား က်ူးလြန္ခဲ႔လို႔လဲ၊ အဂၤလန္မွာဆိုရင္…”
“ကိုယ္ေတာ္ သတိထားဦးေလ၊ ဒါ …..အဂၤလန္ မဟုတ္ဘူး” ေမဂ်ာဂရန္႔က တြမ္လင္ဆင္၏ စကားကိုျဖတ္ျပီးေနာက္ ဆက္၍ ေျပာသည္။
“ကိုယ္ေတာ္႔ကို အျကံေပးရရင္ ဒီကိစၥေတြထဲမွာ ကိုယ္ေတာ္ဝင္မစြက္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ၊ ကိုယ္ေတာ္ဝင္စြက္တာနဲ႔ တျပိုင္နက္ ဟာဆန္နီ အႏြယ္ေတြနဲ႔ ေအာ္ဒါလီအႏြယ္ေတြ တစ္စုနဲ႔ တစ္စု သတ္ျဖတ္ကုန္လိမ္႔မယ္” တြမ္လင္ဆင္သည္ သက္ျပင္းခ်ကာ ညည္းတြားလိုက္သည္။
ေအဒင္ရွိ မစ္ရွင္အဖြဲ႕က ဒုကၡေရာက္ေစမည္႔ ကိစၥမွန္သမွ်ကို ေရွာင္ရွားရမည္ဟု အေသအခ်ာ မွာထားခဲ႔သည္။ ဂရန္႔ႏွင္႔သူကား အယူအဆခ်င္းမတူ။ ဂရန္႔သည္ အာရပ္တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင္႔ ဆက္ဆံေနရေသာ စစ္ဘက္ အရာရွိတစ္ဦးသာျဖစ္၍ ဆက္ဆံေရးေကာင္းလွ်င္ ဘာမဆို လက္ပိုက္ ျကည္႔ေနမည္႔ အယူအဆ ရွိသည္။ သူကား သာသနာေရးမစ္ရွင္ အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္ရာ လူသားတစ္ေယာက္ျပုလုပ္ရမည္႔တာဝန္ကိုသာ ပို၍ အေရးထားသည္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ အဗၺဒူခန္ ဘက္သို႔ လွည္႕ကာ-
“သူတို႔ကေလးေတြ မေသခင္မွာ က်ုပ္ေတြ႔ပါရေစ၊ သူတို႔အတြက္ က်ုပ္ယုံတဲ႔ ဘုရားသခင္ဆီမွာ ဆုုမြန္ေတာင္းပါရေစ” ဟုေျပာလိုက္သည္။ အဗၺဒူခန္သည္ ေတြေဝသြားသည္။ ေနာက္အတန္ျကာမွ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
“အလႅာကို မယုံသူရဲ႕ ဆုေတာင္းဟာ အသည္းႏွလုံးထဲက လာတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ေကာင္းက်ိဳးတခုခုေတာ႔ ျဖစ္ေစမွာပါပဲေလ”
သူတို႔သုံးဦးသားသည္ ညအေမွာင္ကိုျဖတ္သန္းလ်က္ ကုလားအုတ္စခန္းသို႔ ထြက္လာခဲ႔ျကသည္။ ဒစ္ကန္ရြာ၏ ညသည္ ေသမင္း ကိုေစာင္႔ျကိုေနသည္႔ လူနာအလား အတိတ္ဆိတ္ျကီး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
တရားခံမ်ားကို တဲတစ္တဲတြင္ ထည္႔ထားကာ အေစာင္႔ႏွစ္ေယာက္ခ်ထားသည္။ တဲထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အေစာင္႔တစ္ေယာက္ လက္ထဲမွ မွန္အိမ္မီးေရာင္ျဖင္႔ တရားခံဟု အစြပ္စြဲခံရသူ ႏွစ္ဦးကိုေတြ႔ရသည္။ ဇူလီကာသည္ သူ႔ခ်စ္သူ၏ ရင္ခြင္ထက္ဝယ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာသည္။ အာလီဗတ္၏ က်ယ္ကားေသာ ရင္အုံေပၚ၌ ေခါင္းကေလးကိုေမွးကာ ေခြေခြေလး အိပ္ေနသည္။ အာလီဗတ္သည္ ဇူလီကာကို ညင္သာစြာ ေပြ႔ဖက္ထားသည္။ သူကမူ မအိပ္ႏိုင္ေသး။ အာလီဗတ္သည္ တဲထဲသို႔ဝင္လာေသာ လူသိုက္အား ျပူးက်ယ္ ဝန္းဝိုင္းေသာ မ်က္လုံးအစုံျဖင္႔ေမာ္ၾကည္႔သည္။ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲတြင္မိေနေသာ သမင္၏ မ်က္လုံးမ်ိုးျဖစ္သည္။ ဝမ္းနည္းေျကကြဲမွု၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ကင္းမဲ႔မွု အရိပ္အေယာင္မ်ား မ်ာက္လုံးတြင္ ယွက္သန္းေနသည္။ ဇူလီကာသည္ အာလီဗတ္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ပလႊဲ မွီထားရကား ေျဖေထာက္အစုံမွာ အျပင္သို႔ ထြက္ေနသည္။ ထိုေျခေထာက္ အစုံတြင္ ညိုေမာင္းေသာ ေသြးေျခာက္ အစအနမ်ား စြန္းထင္းေပက်ံေနသည္ကို တြမ္လင္ဆင္ ေတြ႔ရသည္။ ႏုနယ္ေသာ ကေလးေျခေထာက္ေလးသည္ အေျပးအလႊား သြားရာ၌ ေက်ာက္စြန္းေက်ာက္ခၽြန္မ်ားႏွင္႔ ထိမိခတ္မိ ဟန္တူသည္။
တြမ္လင္ဆင္သည္ စကားေျပာ၍ ႏွစ္သိမ္႔ရန္ျကိုးစားျကည္႔သည္။ သူ႕လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ တစ္ဆို႔ေနသျဖင္႔ စကားသံထြက္မလာ။ စကားေျပာလိုက္လွ်င္ သူ႔လည္ေခ်ာင္း ကြဲထြက္သြားလိမ္႔မည္ဟု ထင္မွတ္မိသည္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ သနားစဖြယ္ အေၾကာင္သား ေငးစိုက္ၾကည္႔ေနေသာ အာလီဗတ္၏ မ်က္လုံးဒဏ္ကို မခံနိုင္ေတာ႔သျဖင္႔ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ေဘးနားတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ အနီးရွိ ေရခြက္ထဲမွ ေရျဖင္႔ သူ႔လက္ကိုင္ပဝါကို ဆြတ္လိုက္ျပီး ဇူလီကာ၏ ေျခေထာက္မွ ေသြးေျခာက္မ်ားကို ညင္သာစြာ သုတ္ေပးေနမိေလသည္။
လြန္ခဲ႔သည္႔ႏွစ္က ဤကေလးမေလးသည္ ဤေျခေထာက္ကေလးမ်ားျဖင္႔ ေျပးလႊားကာ သူ႔ကို ဝန္းပတ္ျပီး ျမူးတူးေပ်ာ္ပါးခဲ႔သည္။ မၾကာခင္ ဤေျခေထာက္ ကေလးမ်ားကို က်င္းထဲသို႔ ခ်ျကေတာ႔မည္။ ဦးေခါင္းကေလးသာေဖာ္ထားျပီး ကိုယ္ကို ေျမ၌ ျမွုပ္ျကေပေတာ႔မည္။ သည္ဦးေခါင္းကေလးကို ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲမ်ားျဖင္႔ မညွာမတာ ပစ္ခတ္ေပေတာ႔မည္။ ဇူလီကာကိုေခြးရူးသဖြယ္ သေဘာထားကာ ပစ္ခတ္ေပေတာ႔မည္။
တြမ္လင္ဆင္သည္ အေတြးမ်ားျဖင္႔ ဗေလာင္ဆူေနစဥ္ ေမဂ်ာဂရန္႔က “ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ျပီ”ဟု သတိေပးလိုက္သည္။
“ဘုရားသခင္…ၾကည္႔မေနပါနဲ႔ဘုရား…” တြမ္လင္ဆင္သည္ လွိုက္လွဲစြာ ဆုေတာင္းျပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္ကာတဲျပင္သို႔ ထြက္သြားသည္။ သူ႔ေနာက္သို႔ သခင္စြန္႔ပစ္ခံရေသာ ေခြးငယ္၏မ်က္လုံးႏွင္႔ တူလွေသာ အာလီဗတ္၏ မ်က္လုံးသည္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ပါလာသည္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ သူ႔တဲထဲသို႔ သူဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာမွန္းပင္ မသိေတာ႔။ ေမဂ်ာဂရန္႔သာ ရွိတ္အဗၺဒူခန္ႏွင္႔၊ အျခားအရပ္လူၾကီးမ်ားႏွင္႔ စကားစျမည္ ေျပာရင္းက်န္ရစ္ခဲ႔သည္။
တြမ္လင္ဆင္သည္ သူ႔ခုတင္ေဘး၌ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်ရင္း “ဘုရားသခင္ ကယ္မ ေစာင္႔ေရွာက္ေတာ္မူပါ။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ကိုေစာင္႔ေရွာက္ေတာ္မူပါ” ဟု အခါခါ အထပ္ထပ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဆုေတာင္းကား အဓိပၸါယ္ ရွိေတာ႔မည္ မဟုတ္ဟု ေတြးမိျပန္ေသာအခါ စိတ္ႏွလုံးေခ်ာက္ခ်ား တုန္လွုပ္လာေလသည္။ တြမ္လင္ဆင္၏ မ်က္လုံးထဲတြင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာျမင္ကြင္းသာ တရစ္ဝဲဝဲေပါ္ေနသည္။ ေျမျပင္ေပါ္တြင္ေပါ္ထြက္ေနေသာ လူသားဦးေခါင္းေလးႏွစ္လုံး၊ ထိုေခါင္းကေလးႏွစ္လုံးကို အရွိန္ျပင္းစြာ လာေရာက္ထိမွန္ေသာ ေက်ာက္ခဲမ်ား…ေသြးမ်ား…က်ိုးပဲ႔လြင္႔စင္သြားေသာ သြားကေလးမ်ား…တစ္ဦးကို တစ္ဦး ခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ႕ေသာအျကည္႔မ်ား… မ်က္လုံးမ်ား… ေသြးမ်ား…. ေသြးမ်ား၊ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေမွးမွိတ္သြားေသာ မ်က္လုံးမ်ား..။
သည္းမခံနိုင္ေတာ႔။ သည္းမခံသာေတာ႔။အေတြးျမင္ကြင္းက တြမ္လင္ဆင္ကို မခံသာေအာင္ႏွိပ္စက္ကလူ ျပုေပျပီ။ ဆုေတာင္းျခင္းသည္ အရာမထင္ေတာ႔ျပီဟု သိလိုက္ေသာအခါ တြမ္လင္ဆင္သည္ ေမဂ်ာဂရန္႔ ထားခဲ႔ေသာ ဝီစကီပုလင္းကို ခြက္ထဲသို႕ ေစာင္းငွဲ႔ျပီး ဝီစကီထည္႔လိုက္သည္။ ေနာက္ေရမေရာဘဲ ေသာက္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
တဲအတြင္းသို႔ အလင္းေရာင္ပ်ပ်ေလး ထိုးဝင္လာသည္။ ေဩာ္…..မိုးေသာက္ေလျပီ တကား။ မိုးေသာက္ေနထြက္လွ်င္ တရားစီရင္ေပေတာ႔မည္။ ညဥ္႔ယံက အတိတ္ၾကီးတိတ္ခဲ႔ေသာ ဒစ္ကန္ရြာကေလးသည္ ႏိုးထလာေလျပီ။ ရြာလယ္ ကုလားအုတ္စခန္း၌ လူေတြစုေဝးစ ျပုေနေပေရာ႔မည္။
တြမ္လင္ဆင္သည္ ဝီစကီထပ္ငွဲ႔ကာေသာက္မိျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္သူသည္ တဲအျပင္ဘက္သို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ထြက္လာခဲ႔သည္။ ကုလားအုတ္စခန္းဘက္သို႔ သူ႔မ်က္လုံးမ်ား အလိုလို လွမ္းၾကည္႔မိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ လူအုပ္ကိုေတြ႔ရသည္။ လူအုပ္၏ အေပါ္၌ ထြားက်ိုင္းသန္မာေသာ အာရပ္တစ္ေယာက္၏ လက္ေမာင္းမ်ား လွုပ္ရွားသြားသည္ ကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ လူအုပ္ျကီးကေအာ္လိုက္သည္။ ခဲတရားစီရင္သည္႔ အမွုကား စေပျပီ။ သူ၏ အထပ္ထပ္အခါခါ ဆုေတာင္းသံကို ဘုရားသခင္မၾကားႏိုင္ျပီ။ တြမ္လင္ဆင္သည္ တဲထဲသို႔ ျပန္ဝင္ကာ သူ႔ခုတင္ေပါ္သို႔ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ပစ္တင္လိုက္သည္။ ေခါင္းအုံးႏွင္႔ မ်က္ႏွာကို အပ္ထားေသာ္လည္း မ်က္လုံးထဲတြင္ ဇူလီကာ၏ ေသးသြယ္လွပေသာ ေျခေထာက္ကေလး ေပါ္လာသည္။ ဤေျခေထာက္ကေလးသည္ ေျမက်င္းထဲ၌ မလွုပ္သာ၊ မရွားသာ ျဖစ္ေနေရာ႔မည္။
ထိုစဥ္ လူအုပ္ေအာ္ဟစ္သံ ျကားရသည္။ ေနာက္ထပ္ျကားရသည္။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ေအာ္သံမ်ား တဲထဲသို႔၊ သူ႔နားထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင္႔ သူ႔နားကို တင္းက်ပ္စြာပိတ္ထားသည္။ ေအာ္သံတစ္သံသည္ ခဲတစ္လုံးပစ္ေၾကာင္း အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္သည္ကို သူနားလည္သည္။ နားထဲသို႔ ေအာ္သံမ်ားဝင္မလာေတာ႔ေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲသို႔ ေအာ္သံမ်ား ဆူညံစြာ ဝင္လာျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ႔ တိတ္ဆိတ္ျခင္း၊ ျငိမ္သက္ျခင္း။
“လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ပါ သခင္၊ ေမဂ်ာက ခရီးထြက္ဖို႔ အဆင္သင္႔ျပင္ထားပါလို႔ အေျကာင္းျကားခိုင္းပါတယ္”
ေမဂ်ာဂရန္႔၏ အေစခံက ေျပာလာေတာ႔မွ တြမ္လင္ဆင္သည္ မွင္တက္မိရာမွ လူးလြန္႔လာသည္။
“ျပီးသြားျပီလား…..”
“လက္ဖက္ရည္လား သခင္၊ ေဖ်ာ္ျပီးပါျပီ”
“ဟဲ႔…အရူးရဲ႕၊ ခဲနဲ႔ပစ္သတ္တာ ျပီးပလားလို႔ ေမးတာ…”
အေစခံ၏ ရုိးစား ထုံအေသာ အမူအရာေျကာင္႔သာ တြမ္လင္ဆင္ ထ မထိုးမိျခင္းျဖစ္သည္။
“ျပီးပါျပီ သခင္…ေမဂ်ာဂရန္႔ လုပ္တာ မဟုတ္လို႔ ျပီးသြားပါျပီ။ ေမဂ်ာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေဖဆိုလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ မေအဆိုလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ႔ သူဟာ ကေလးေလးလိုပဲ။ မစဥ္းစားတတ္ပါဘူး၊ လုပ္ခ်င္ရာ စြတ္လုပ္ပါတယ္၊ ဒီကိစၥမွာ သူ႔အေစခံကိုေမးလိုက္ရင္ သူျဖစ္ေစခ်င္တာ ျဖစ္မွာေပါ႔၊ ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ေမဂ်ာ မသိလို႔ မွားရွာတာပဲ”
“ခဲနဲ႔ ပစ္သတ္တာ ဘယ္လိုလဲ၊ ေသသြားရွာျပီလား” တြမ္လင္ဆင္က ေမးသည္။
“တခ်က္မွ မထိဘူး သခင္ေရ႕………တစ္ခ်က္ဆို တစ္ခ်က္မွ မထိဘူး၊ ေမဂ်ာဂရန္႔ေျကာင္႔ ေပါ႔ခင္ဗ်ာ၊ မေန႔ညက ေမဂ်ာရယ္…..ခဲပစ္သမားေတြကို ဆုေပးမယ္လို႔ ကတိခံခဲ႔တယ္ေလ၊ တရားခံရဲ႕ေခါင္းကို ခဲတစ္လုံးထိရင္ ခဲတစ္လုံးတိုင္း အတြက္ ငါးမူးေပးမယ္ တဲ႔၊ ဒီေလာက္အထိ ကတိထားရင္ မဆိုးလွပါဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ ေမဂ်ာက ဆက္ျပီး ကတိေပးေသးတယ္၊ အဲဒီ ကတိက ငါးပါးေမွာက္တဲ႔ကတိပဲ၊ မထိတဲ႔ လူဆိုရင္ လြဲသြားတဲ႔ခဲတစ္လုံးတိုင္းအတြက္ ဒသမ ၃၀၃ ရုိင္ဖယ္က်ည္ဆန္ တစ္ခုကို ႏွစ္သိမ္႔ဆု အျဖစ္ ေပးမယ္တဲ႔၊ ေမဂ်ာ အမွားၾကီးမွားသြားတာေပါ႔၊ မသကာ ကၽြန္ေတာ႔္ ကိုေမးရင္ ဒီလိုဘယ္ျဖစ္မလဲ သခင္၊ ဒီအရပ္ေတြမွာ က်ည္ဆန္ သိပ္ရွားတာ၊ က်ည္ဆန္ တစ္ေတာင္႔ကို ႏွစ္က်ပ္ခြဲေလာက္ ေပးရတာ၊ ဒါလည္း လြယ္လြယ္နဲ႔ ဝယ္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ႔ ေအာ္ဒါလီ ခဲပစ္သမားေတြက သူတို႔ခဲေတြကို တရားခံေတြရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔ တျခားစီေရာက္ေအာင္ ပစ္ကုန္တာေပါ႔၊ မိုးနဲ႔ ေျမေလာက္ လြဲေအာင္ပစ္ကုန္တာေပါ႔ သခင္ရယ္၊ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ကို ငါးမူးနဲ႔ လဲေလာက္ေအာင္ ဘယ္သူမိုက္ပါ႔မလဲ။ အခုဆို ဇူလီကာတို႔ ႏွစ္ေယာက္အျပစ္မရွိေၾကာင္း ဘုရားသခင္က အလိုေတာ္ရွိတာမို႔ ကြင္းလုံးကၽြတ္ လြတ္ျပီး လက္ထပ္ဖို႔ေတာင္ စီမံေနေလရဲ႕”
တြမ္လင္ဆင္၏ တစ္ကိုယ္လုံး နတ္ပူးသလို တုန္လွဳပ္သြားသည္။ ဇူလီကာတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္္ဦးသည္ ယေန႔ညတြင္ ကခုန္ျမူးတူးျကေပေတာ႔မည္။ လွိဳက္လွဲ ရယ္ေမာသံမ်ား ကုလားအုတ္စခန္းတြင္ ပ်ံ႕လြင္႔ေပေတာ႔မည္။
စကားနည္းေသာ၊ ဟာသမရွိေသာ ဂရန္႔သည္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ အသက္ကို ကယ္ဆယ္ခဲ႔ေလျပီ။
“ဒီမွာ ကိုယ္႔လူ…..ဘုရားသခင္ဟာ စကားမေျပာေပမယ္႔ ၾကင္နာတတ္တဲ႔ ႏွလုံးသား ရွိတယ္ကြယ္႔၊ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔အလိုေတာ္အတိုင္း ေက်ာက္ခဲေတြကို လြဲေအာင္ ဖန္တီး ေပးတာ ေပါ႔ကြယ္” တြမ္လင္ဆင္က တုန္ယင္ လွိဳက္လွဲစြာ ေျပာလိုက္ေလသည္။ ။
(“Judgement – on lovers” by Garnett Redcliff; Britain)
[ရွဳမဝ၊ တြဲ (၂၉)၊ မွတ္ (၃၄၅)၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၇၆]
ညြန္႔ၾကဴး (ျမန္မာျပန္)
ႏွစ္ဆယ္ရာစု ႏိုင္ငံရပ္ျခား ဝတၱုတိုမ်ား
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၀၈ (ဒုတိယအျကိမ္)
ရာျပည္႔စာအုပ္တိုက္
ဂါးနက္ ရစ္ကလစ္ (ျဗိတိန္)
၁။
“ဇူလီကာ” ဆိုသည္႔သူငယ္မကေလးကိုခရစ္ယာန္ဘုန္းၾကီး “တြမ္လင္ဆင္” ပထမဦးဆုံး အၾကိမ္ျမင္ဖူးစဥ္က ဇူလီကာသည္ အသက္ တစ္ဆယ္႔ေျခာက္ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ ပ်ိဳမ်စ္ လတ္ဆတ္သည္။ နတ္သမီးေလးတစ္ပါးလိုလည္းလွသည္။ “ဒစ္ကန္”ရြာလည္ကုလားအုတ္စခန္းကြက္လပ္တြင္ဝိုင္းၾကီးဖြဲ႔ကာကခုန္ေနၾကေသာအာရပ္လုလင္မ်ား လုံမမ်ားအနက္ထူးျခားစြာ လွပေနသည္႔ ဇူလီကာကို တြမ္လင္ဆင္ သတိမူမိျခင္းျဖစ္သည္။ ဇူလီကာကိုလက္ညိွဳးညႊန္ရင္း တြမ္လင္ဆင္သည္ သူ႔စကားျပန္အား ေမးလိုက္သည္။
“ေဟာဟို သူငယ္မေလးက ဘယ္သူလဲကြယ္႔”
တြမ္လင္ဆင္၏စကားျပန္သည္ ပါသွ်အမိ်ဳးသားျဖစ္သည္။ နာမည္က ဆာဒူဒင္။ ေအဒင္အရပ္ ႏွင္႔အိုမန္အရပ္အၾကား ကူးသန္းသြားလာေနေသာ ကုလားအုတ္တေကာင္စီ၏ အမည္ကိုပင္ သိသည္ဟုၾကြားဝါေလ႔ရွိသည္။
“အဲဒီေကာင္မေလးလားသခင္၊ ေလွစပ္သမားအိုမာေဟထန္ေအာ္ဒါလီရဲ႔ သမီးကေလးပါ၊ “အာလီဗတ္” ဆိုတဲ႔သူငယ္ေလးနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလးျမန္းထားတယ္လို႔ ေျပာေနၾကတာပဲ၊ အာလီဗတ္ ဆိုတာ ေဟာဟိုက အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သူငယ္ပဲ၊ ေကာင္မေလးရဲ႕ ညာဘက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတာေလ”
တြမ္လင္ဆင္သည္ အာရပ္ေတာင္ပိုင္းသို႔ သာသနာျပဳမစ္ရွင္ကိစႏွင္႔ ပထမဆုံးအၾကိမ္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆာ္ဒီအာေရဗ် ေတာင္ဘက္ကမ္းေျခ တေလွ်ာက္တက္လာရင္း ဒစ္ကန္ရြာေလးသို႔ေရာက္လာသည္။ ဒစ္ကန္သည္ မက္ဟူလာနယ္ႏွင္႔ ဟာဒရာမြတ္နယ္၏ အစပ္တြင္ တည္သည္။တြမ္လင္ဆင္သည္ သူ႔ခရီးစဥ္ကို အေတာ္သေဘာက်ႏွစ္ျခိဳက္သည္။ အာရပ္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ အေတာ္ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းသည္။ အထူးသျဖင္႔ အာရပ္ပ်ိဳပ်ိဳရြယ္ရြယ္မ်ားသည္ ရုပ္ရည္လွပ ေခ်ာေမြ႔ၾကသည္ ကိုလည္း တြမ္လင္ဆင္ သတိထားမိသည္။
“ဒီသူငယ္ကေလးကလည္း ရုပ္ေျဖာင္႔သားပဲ၊ ေၾသာ္….ဒါထက္ ေနပါဦး ဒစ္ကန္က လူေတြဟာ ေအာ္ဒါလီ အမ်ိဳးအႏြယ္ထဲက မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ေအာ္ဒါလီအႏြယ္ေတြပါပဲ၊ သူတို႔အားလုံးဟာ ခဲပစ္သမားေတြပါ၊ သူတို႔တေတြဟာ တရားစီရင္တဲ႔ အခါမွာခဲနဲ႔ပစ္ျပီး စီရင္တတ္ၾကတာမို႔ ခဲပစ္သမားေတြအျဖစ္ လူသိမ်ားၾကပါတယ္၊ အခုသူတို႔ကေနတဲ႔ အကဟာလည္း ခဲပစ္ တရားစီရင္ပုံ အကပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔လိုက္စမ္းပါ သခင္ၾကီး၊ သူတို႔ဝိုင္းရဲ႕ အလယ္မွာ ေက်ာက္တုံးတတုံး ေတြ႔ရဲ႕ မဟုတ္လား၊ အဲဒီ႕ေက်ာက္တုံးဟာ တရားစီရင္ခံရတဲ႔ တရားခံကို လည္ပင္းအထိေျမမွာျမွဳပ္ျပီး ေခါင္းကိုသာေဖာ္ထားရတဲ႔ သေဘာကို ပုံတူျပဳထားတာပါ”
တြမ္လင္ဆင္သည္ စကားျပန္၏ စကားကိုၾကားရေသာအခါ တြန္႔သြားသည္။ ဤေရျခားေျမျခား အရပ္သည္လွပသည္မွန္ေသာ္လည္း ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္မွဳမ်ားလည္း ရွိေနေသးသည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ အာရပ္ေတာင္ဘက္ပိုင္းသို႔ ခရီးမထြက္လာမီ ေအဒင္ရွိ သာသနာျပဌာနခ်ဳပ္က တရားစီရင္ရာတြင္ ခဲႏွင္႔ပစ္ေပါက္၍ တရားစီရင္ေလ႔ရွိေသာ လူမ်ိဳးႏြယ္မ်ား အေၾကာင္း ေျပာခဲ႔ဖူးသည္။
“အသည္းထိတ္စရာပဲ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ အျပစ္မဲ႔သည္ျဖစ္ေစ၊ အျပစ္ရွိသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ကိုေျမမွာျမွဳပ္လိုက္ကတည္းက ေသေတာ႔မွာ အေသအခ်ာပဲ၊ ဒီေတာ႔ဒါဟာ တရားစီရင္ရာ ေရာက္ပါေတာ႔မလား၊ ငါေတာ႔ တရားစီရင္တာထက္ လူသတ္တာလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္၊ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ မင္းသိတဲ႔အတိုင္း ေအာ္ဒါလီေတြဟာ ပ်ံေနတဲ႔ ငွက္ကိုခဲနဲ႔ပစ္ခ်ႏိုင္ေအာင္၊ ေျပးေနတဲ႔ျမင္းရဲ႕ေျခကို ခဲနဲ႔ပစ္ခ်ိဳးႏိုင္ေအာင္ ေလ႔က်င္႔ထား လို႔ပဲကြ”
“ သခင္ၾကီး ေျပာတာလည္းဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ခဲနဲ႔ပစ္တိုင္း မွန္ဖို႔ မမွန္ဖို႕ ဆိုတာေတာ႔ အလႅာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္အရပါ သခင္ၾကီး၊ ကုလားအုတ္ေတြကို ေရရွိရာညြွန္ျပႏိုင္တဲ႔ ဘုရားသခင္ဟာ ပစ္လိုက္တဲ႔ခဲလုံးေတြကိုပစ္မွတ္မွာ ထိေအာင္ …မထိေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္၊ တရားခံလို႔ အစြပ္စြဲခံရသူ တစ္ေယာက္ဟာ အျပစ္မရွိဘူးဆိုရင္ အလႅာ ဘုရားသခင္ကိုအားကိုးရမွာပဲ”
တြမ္လင္ဆင္သည္ သူ႔စကားျပန္ႏွင္႔ စကားျပိဳင္ဖို႔အက်ပ္ဆုိက္ေနစဥ္ ဇူလီကာသည္ ကုလားအုတ္ေခ်းေျခာက္ႏွင္႔ အာလီဗတ္ကိုပစ္ေပါက္က်ီစယ္လိုက္ရာ အာလီဗတ္သည္ ရယ္ေမာ၍ ဇူလီကာေျပးရာေနာက္သို႔ေျပးလိုက္သည္။ ဇူလီကာသည္ ကခုန္ေနသူေတြကို ပတ္ကာေျပးသည္။ အာလီဗတ္က စႏိုက္ငွက္ကေလးေနာက္သို႔ လိုက္ေနေသာသိန္းငွက္ပမာ အတင္းေျပးလုိက္သည္။ ကခုန္သူတို႔က ေျခကိုေျမွာက္ၾကြျပီး လက္ခုပ္တီးကာ ပါးစပ္မွ “အူလာ…အူလာ…အူလာ” ဟု စည္းခ်က္ညီညီ သီဆိုေနသည္႔ၾကားမွ ဇူလီကာ၏ ရယ္သံ၊ အာလီဗတ္၏ တဟီးဟီး..တဟဲဟဲ ရယ္သံတို႔ကိုပါ ၾကားေနရသည္။ အာလီဗတ္သည္ ဇူလီကာကို မိေတာ႔မည္႔ဆဲဆဲ၌ ဇူလီကာသည္ ကိုယ္ကေလးကို တြန္႔လိမ္ ေရွာင္ရွားလိုက္ျပီး တြမ္လင္ဆင္ရွိရာဘက္သို႔ ေျပးထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ တြမ္လင္ဆင္ကို ပုဏၰားတိုင္ သဖြယ္ထားကာ ပတ္ခ်ာလွည္႔ ေျပးေနေလေတာ႔သည္။ ေျပးရင္းရယ္လိုက္၊ ရယ္ရင္းေျပးလိုက္ လုပ္ေနၾကသူႏွစ္ဦးသည္ တြမ္လင္ဆင္ကို မ်က္ႏွာျဖဴ သူစိမ္းတရံဆံ ပါလားဟုပင္ မသိျမင္ေတာ႔ေခ်။ တြမ္လင္ဆင္ကလည္း သူ႔ကိုယ္ကို ပတ္ခ်ာလွည္႔ေျပးေနသူ သူငယ္မကေလးႏွင္႔ သူငယ္ကေလးတို႔ကိုၾကည္႔ရင္း မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။ သဲကႏၱာရမွ သားပ်ိဳသမီးပ်ိဳ ႏွစ္ဦး၏ ၾကည္လင္သန္႔စင္ေသာ၊ အခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ႔ေသာ ရယ္သံကပင္ တြမ္လင္ဆင္၌ ၾကည္ႏူးျခင္းျဖစ္ေစသေလာ။ ဤသားပ်ိဳ သမီးပ်ိဳတို႔ကို ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ရမည္၊ ျမတ္ႏိုးၾကင္နာရမည္၊ တရားမွ်တမွဳ၊ ၾကင္နာသနားမွဳ၏ အတိမ္အနက္ကို သင္ျပရမည္…စသည္ စသည္တို႔မွာ ငါ႔တာဝန္ပါကလား ဟူ၍လည္း တြမ္လင္ဆင္ေတြးေနမိသည္။
၂။
ေနာက္တစ္ႏွစ္ၾကာေသာအခါ ေအဒင္ျမိဳ႔ရွိ သာသနာျပဳမစ္ရွင္ အဖြဲ႔က တြမ္လင္ဆင္ကို ဒစ္ကန္အရပ္ဘက္သို႔ထပ္မံ ေစလႊတ္ျပန္သျဖင္႔ ေရာက္လာရျပန္သည္။ ဤအေခါက္တြင္မူ တြမ္လင္ဆင္၏ ခရီးေဖာ္သည္ ပါသွ်ျပည္သား စကားျပန္မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ ျဗိတိသွ် အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ နာမည္က ေမဂ်ာဂရန္႔။ ေမဂ်ာဂရန္႔သည္ အာေရဗ်ေတာင္ပိုင္း လဲဗ်ီီးတပ္မွ ဗိုလ္မွဴးျဖစ္သည္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ သူႏွင္႔မူမတူေသာ ေမဂ်ာဂရန္႔ကို ခရီးေဖာ္အျဖစ္လက္ခံရန္ဝန္ေလးလွေသာ္လည္း မစ္ရွင္အဖြဲ႔က ထည္႔ေပးလိုက္သည္ျဖစ္၍ မျငင္းသာပဲလက္ခံခဲ႔ရသည္။ ေမဂ်ာဂရန္႔သည္ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ စကားနည္းေသာ သူတေယာက္ျဖစ္သည္။ စကားနည္းေပမယ္႔ အရက္မ်ားမ်ား ေသာက္တတ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ အာရပ္ အမ်ိဳးသားမ်ား အေၾကာင္းကို ေနာေက်ေအာင္သိထားသူ၊ အာရပ္ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင္႔ေျပလည္ေအာင္ ဆက္ဆံတတ္သူဟု ျဗိတိသွ်စစ္ဘက္ အသိုင္းအဝိုင္း၌ နာမည္ထြက္ေနသူျဖစ္သည္။
တြမ္လင္ဆင္ႏွင္႔ေမဂ်ာဂရန္႔တို႔သည္ ဒစ္ကန္ရြာသို႔ေျခက်င္ေရာက္လာၾကသည္။ ဒစ္ကန္သို႔ ေရာက္ျပန္ေတာ႔လည္း တြမ္လင္ဆင္သည္ ယမန္ႏွစ္က ဤရြာတြင္ သူၾကဳံခဲ႔ရသည္႔ အျဖစ္မ်ားကို ျပန္လည္အမွတ္ရေနမိသည္။
“မႏွစ္က က်ဳပ္ဒီရြာကိုေရာက္တုန္းကေပါ႔ဗ်ာ၊ ေကာင္ကေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြ ကုလားအုတ္စခန္းမွာ ဝိုင္းဖြဲ႔ကေနတာ ေတြ႔ရတယ္ဗ်၊ သူတို႔ေတြထဲက ကေလးမေလး ေခ်ာေခ်ာတေယာက္နဲ႔ ေကာင္ကေလးတေယာက္ရယ္ဗ်ာ.. က်ဳပ္ကိုပတ္ခ်ာလွည္႔ျပီး ေျပးရင္းရယ္လိုက္… ရယ္ရင္းေျပးလိုက္ လုပ္ေနတာမ်ား ခင္ဗ်ားျမင္ေစ႔ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ..သူတို႔ကေနတဲ႔ အကကို ဘာအကလဲလို႔ေမးၾကည္႔ေတာ႔မွ က်ဳပ္ျဖင္႔ အူတုန္ အသည္းတုန္ႏိုင္သြားတာပဲ”
“သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕အကအားလုံးဟာ သူတို႔ရဲ႕ဓေလ႔ထုံးတမ္း တစ္ခုခုကို သေကၤတ လုပ္ထားတာေတြပဲကိုယ္ေတာ္၊ ကိုယ္ေတာ္ေတြ႔တယ္ဆိုတာ ဘာအကလဲ၊ သတို႔သား ခန္းဝင္ပြဲ အကမ်ားလား” ေမဂ်ာဂရန္႔ကေျပာသည္။
“မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ခဲတရားစီရင္ခန္း အကတဲ႔ဗ်ာ၊ သဲထဲမွာ တစ္ဝက္ေက်ာ္ ျမဳပ္ေနတဲ႔ေက်ာက္တုံးကို တရားခံရဲ႕ဦးေခါင္း လုပ္ျပီးခဲနဲ႔ပစ္သတ္တဲ႔ အကမ်ိဳး ဗ်”
“အင္း…ဟုတ္ျပီ….ဟုတ္ျပီ၊ ခဲတရားစီရင္တယ္ဆိုတာ ေအာ္ဒါလီ အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြရဲ႕ အရုိးစြဲေနတဲ႔ အစဥ္အလာတစ္ခုပဲ”
“အရုိးစြဲတာ မစြဲတာေတာ႔ က်ဳပ္ဂရုမစိုက္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒီလိုတရားစီရင္တာဟာ ရက္စက္ရာ မက်ေပဘူးလား၊ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ျဗိတိသွ် အာဏာပိုင္ေတြက ဒီေလာက္ ရက္စက္တဲ႔ အေလ႔ကိုမတားျမစ္သလဲ မသိဘူး” တြမ္လင္ဆင္က မေက်မခ်မ္းေျပာေနသည္။
“ဘာေၾကာင္႔မတားသလဲ ဆိုရင္ ဒီ ေအာ္ဒါလီအမ်ိဳးအႏြယ္ေတြ အေပၚမွာ ျဗိတိသွ်ေတြက အာဏာမပိုင္လို႔ပဲကိုယ္ေတာ္၊ ေနာက္ျပီးေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည္႔ရင္ ဒီတရားစီရင္နည္းဟာ သိပ္ျပီးရက္စက္ရာမက်လွပါဘူး”
“ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ ေမဂ်ာ”
“ေနပါဦးကိုယ္ေတာ္၊ ေျပာပါရေစဦး၊ တရားခံရယ္လို႔ အစြပ္စြဲခံရသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေခါင္းခြံဟာ မာေက်ာတယ္ဆိုရင္ လြတ္လမ္းရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ခဲနဲ႔ပစ္သတ္လို႔မွ မေသရင္ အလႅာအရွင္က ဒီလူဟာ အျပစ္မဲ႔သူျဖစ္တယ္လို႔ အဆုံးအျဖတ္ေပးတာနဲ႔အတူတူမို႔ ဒီလူကိုလႊတ္ပစ္ရတာပဲ။ ၾကိဳးေပးတာတို႔၊ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္တာတို႔က လြတ္လမ္းမရွိလွဘူး”
“ဧကႏၱ ဒီေလာက္ရက္စက္တဲ႔ ဓေလ႔ကို ခင္ဗ်ားသေဘာက်ေနပုံရတယ္” တြမ္လင္ဆင္က ေထ႔ေငါ႔လိုက္သည္။
“ဆိုပါေတာ႔ေလ၊ ဒိတရားစီရင္နည္းဟာ လက္ေတြ႔က်တယ္၊ အေျခအေနနဲ႔ အံဝင္ခြင္က်တယ္၊ ဒီအရပ္မွာ သစ္သားသိပ္ရွားတယ္၊ ဒါေၾကာင္႔ ၾကိုးစင္ေတြမေဆာက္ႏိုင္ဘူး၊ ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္ရေအာင္ကလည္း က်ည္ဆန္ဟာ ေရႊထက္ေတာင္ရွားေသးတယ္၊ ဒီေတာ႔ ရာဇဝတ္သားကို ခဲနဲ႔စာရင္းရွင္းတာဟာ အေကာင္းဆုံးနည္းပဲ၊ ကိုယ္ေတာ္က ဒီနည္းကိုမၾကိဳက္ဘူးဆိုေတာ႔ ဘာနည္းရွိေသးလဲ၊ လည္ပင္းကို လက္နဲ႔ညွစ္သတ္ရမွာလား”
“က်ဳပ္က ၾကီးေလးတဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ေပးမွုမွန္သမွ်ကို သေဘာက်တဲ႔သူမွ မဟုတ္တာ”
“အာရပ္ အမ်ိဳးသားေတြဟာ အသက္ေသမွာထက္ ေထာင္က်ရမွာကို ပိုေၾကာက္ေသးတယ္၊ အေကာင္းဆုံးကေတာ႔ လူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ ဓေလ႔ထုံးတမ္းေတြမွာ သူစိမ္းတရံဆံက ဝင္ျပီးမစြက္ဖက္တာပဲ”
ေမဂ်ာဂရန္႔ အဘယ္ေၾကာင္႔ ဒီစကားမ်ိဳးထြက္သည္ကို တြမ္လင္ဆင္ ေတြးေနမိသည္။ သူ႔လဲဗ်ီးတပ္တြင္ ေအာ္ဒါလီမ်ိဳးႏြယ္မွ လဲဗ်ီးမ်ားသည္ အားကိုးအားထားျပဳရေသာ တပ္သားမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ေအာ္ဒါလီ မ်ိဳးႏြယ္မ်ားႏွင္႔ ေမဂ်ာဂရန္႔သည္ စကားမ်ားလိုမည္ မဟုတ္ဟု တြမ္လင္ဆင္ေတြးေနမိသည္။
ညေနပိုင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ တြမ္လင္ဆင္သည္ ဒစ္ကန္ရြာထဲသို႔ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔သည္။ ကခုန္ျမဴးတူးေနေသာ ဇူလီကာႏွင္႔ အာလီဗတ္တို႕ကို ေတြ႔မ်ားေတြ႔ေနဦးမည္လားဟု စိတ္ကထင္ေနသည္။ ဒစ္ကန္ရြာကေလးသည္ တိတ္ဆိတ္ ေနလြန္းလွသည္ဟု တြမ္လင္ဆင္ ထင္မိသည္။ တခုခုေတာ႔ ထူးျခားျပီ။ ရြာလယ္ရွိ ကုလားအုတ္စခန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ တြမ္လင္ဆင္သည္ လူတစ္စုကိုေတြ႔ရသည္။ သူတို႔သည္ ကခုန္မေန။ က်င္းႏွစ္က်င္းကို တူးေနသည္။ တစ္က်င္းႏွင္႔ တစ္က်င္း အလွမ္း သိပ္မေဝးလွ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး တြမ္လင္ဆင္သည္ က်င္းႏွစ္က်င္းကို ျမင္ေသာအခါ လူေသျမွဳပ္ဖုိ႕ေပလားဟု ေတြးမိသည္။ အာရပ္တို႔သည္ လူေသျမွဳပ္ေသာအခါ မတ္ရပ္ ျမွဳပ္ေလ႔ရွိသည္။ မ်က္ႏွာကို “မကၠာ” ဘက္သို႔မ်က္ႏွာမူ၍ ျမွဳပ္သည္ကို သူသိထားျပီးျဖစ္သည္။
“ဘာက်င္းလဲ” ဟု တြမ္လင္ဆင္ ေမးလိုသည္။ သို႔ေသာ္ေမးလိုစိတ္ကိုခ်ိဳးႏွိမ္ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ အာရပ္အမ်ိဳးသားတို႔သည္ ကိုယ္ႏွင္႔မဆိုင္သည္႔ ကိစၥမ်ား၌ အေမးအျမန္း ထူသည္ကို သေဘာက်သည္မဟုတ္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရပ္ကာ လုပ္ကိုင္ေနသည္ကိုေစာင္႔ၾကည္႔မိသည္။ ရြာလယ္ေကာင္၌ လူေသျမွဳပ္ဖို႔ က်င္းတူးသည္ ဆုိသည္မွာ အေတာ္စဥ္းစားရက်ပ္သည္။ ရြာ ဗလီေက်ာင္းအနားတြင္ရွိေသာ သခ်ၤဳိင္းသို႔ အေသေကာင္ကို ဘာေၾကာင္႔မ်ား ယူမသြားၾကပါလိမ္႔။
ေနစြယ္က်ိဳး၍ ေနျခည္ညွိဳးစျပုလာခ်ိန္တြင္ ဝန္ထုပ္အေလးအလံတင္ထားေသာ ကုလားအုတ္ႏွစ္ေကာင္ကို လူတစ္ေယာက္က က်င္းႏွစ္က်င္းဆီသို႔ဆြဲလာသည္။ က်င္းဝသို႕ေရာက္ေသာ အခါ ကုလားအုတ္မ်ားကိုဝပ္ေစျပီး ကုလားအုတ္မ်ားေပၚမွ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကို လူတစ္စုက ပင္႔ခ်သည္။ ေက်ာက္မီးေသြးအိတ္မ်ား ေပလားဟု တြမ္လင္ဆင္ ထင္ေနသည္။ မဟုတ္။ အသားအေရ လတ္ဆတ္ျဖဴေဖြးေသာ လူသားႏွစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ တြမ္လင္ဆင္ တည္႔တည္႔ျမင္မွ ရိပ္မိေပျပီ။ ခဲတရား စီရင္ခံရမည္႔သူ ႏွစ္ဦး ပါကလား။
တြမ္လင္ဆင္၏ ႏွလုံးသားသည္ ေခ်ာက္ခ်ားလာသည္။ မၾကည္႔လို မျမင္လို စိတ္ျဖင္႔ သူႏွင္႔ ဂရန္႔တို႔ စခန္းခ်ရာ ရြက္ဖ်င္တဲဆီသို႔ ျပန္လွည္႔လာေလသည္။ တဲထဲတြင္ ဂရန္႔ရွိေနသည္။ ခုတင္အစြန္းတြင္ထိုင္ရင္းေဆးတံေသာက္ေနသည္။ လက္တဖက္တြင္ခြက္တစ္ခြက္ ကိုင္ထားသည္။ ဝီစကီခြက္။ ဂရန္႔ႏွင္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ေအာ္ဒါလီ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးေရာက္ေနသည္။ ဂရန္႔ႏွင္႔သူ စကားေျပာေနသည္။ ထိုသူကား ဒစ္ကန္အရပ္မွာ ရွိတ္(သူၾကီး) ျဖစ္သည္။ ေငြရုိးတပ္ ဓါးကို ဓါးအိမ္နီရဲရဲ၌ ထည္႔ထားျပီးခါးတြင္ခ်ိတ္ထားသည္။ ရွိတ္ (သူၾကီး) မ်ား၏ အေဆာင္အေယာင္ျဖစ္သည္။ သူ႔နာမည္မွာ “အဗၺဒူခန္” ျဖစ္သည္။ အဗၺဒူခန္သည္ ျကီးမားေတာင္႔ခိုင္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာ ရွိသူျဖစ္သည္။ ထူထဲေသာ မုတ္ဆိတ္၊ ပါးသိုင္းေမြးမ်ားရွိသည္။ မ်က္လုံးတြင္ မ်က္ရစ္ဝန္းမ်ားရွိေနျပီ။ မႏွစ္ကလည္း အဗၺဒူခန္ကို တြမ္လင္ဆင္ေတြ႔ခဲ႔ဖူးသည္။ သူသေဘာသိပ္မေတြ႔လွ။ အဗၺဒူခန္၏ အျပုံးသည္ ေလ်ာ႔ရဲလြန္းသည္။ တန္ဖိုးမရွိလွ ဟု ထင္သည္။ အဂၤလိပ္စကား ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာေျပာျပီး အဂၤလိပ္ စီးကရက္ကိုျကိဳက္တတ္လြန္း လွသည္ဟု တြမ္လင္ဆင္ထင္ေနမိသည္။ အဗၺဒူခန္သည္ တြမ္လင္ဆင္ တဲထဲသို႕ ဝင္လာသည္ကိုေတြ႔ေသာအခါ ထိုင္ရာမွထ၍ ဦးညႊတ္ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္။ ေနာက္ျပီး သူထိုင္ေနေသာကုလားထိုင္ကို တြမ္လင္ဆင္အား ထိုးေပးသည္။
တြမ္လင္ဆင္သည္ ကုလားထိုင္ထိုးေပးသည္ကိုပင္ သတိမမူအားေတာ႔႔ပဲ ေမဂ်ာဂရန္႔ဘက္သို႔ စူးစိုက္ၾကည္႔ကာ-
“သူတို႔တစ္ေတြ ရြာထဲမွာ ခဲတရားစီရင္ဖို႔ ျပင္ေနၾကတယ္၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ား တားေပးစမ္းပါ” ဟု ကေသာကေမ်ာ ေျပာခ်လိုက္ေလသည္။
အဗၺဒူခန္၏ မ်က္ႏွာမွ ေပ်ာ္ရႊင္မွုအရိပ္အေယာင္မ်ား ရုတ္တရက္ကြယ္ေပ်ာက္သြား သျဖင္႔ သူ႔မ်က္ႏွာတခုလုံးတြင္ ဟင္းလင္း ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။ ေမဂ်ာဂရန္႔သည္လည္း တြမ္လင္ဆင္ကို ရုတ္တရက္ စကားမျပန္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားရသည္။ အတန္ၾကာမွ-
“ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူးကိုယ္ေတာ္၊ ဘာဆိုဘာမွ မတတ္ႏိင္ဘူး၊ အခုပဲ ေဟာဒီက ရွိတ္အဗၺဒူခန္နဲ႔ ဒီကိစၥကိုေျပာေနေသးတယ္၊ ရွိတ္အဗၺဒူခန္ ေျပာျပသေလာက္ေတာ႔ အမွုကခိုင္လုံေနေတာ႔ အလႅာအရွင္ျမတ္ရဲ႕ အလိုေတာ္ အတိုင္းပဲလို႔ထားရေတာ႔မွာပဲ” ဟု ဂရန္႔က ေအးေဆးစြာ ေျပာသည္။
“ဒီလို ရက္စက္ျကမ္းျကုတ္တဲ႔ လူသတ္တာမ်ိုးကို ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ထင္ေနသလား”
တြမ္လင္ဆင္က စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေျပာသည္။ ထိုအခါတြင္ အဗၺဒူခန္သည္ မေနသာေတာ႔ပဲ တြမ္လင္ဆင္ကို အက်ိုးအေျကာင္းေျပာျပ၍ ေဖ်ာင္းဖ်သည္။
“ဒီလိုရွိပါတယ္ သခင္၊ တရားခံႏွစ္ေယာက္ဟာ ေအာ္ဒါလီ အမ်ိုးအႏြယ္ေတြ အေသအခ်ာ အတိအက် လိုက္နာရမယ္႔ ဥပေဒကိုခ်ိုးေဖာက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အေဖဟာ ေကာင္မေလးနဲ႔ မူဆကတ္ျမို႕က ဟာဆန္နီအႏြယ္ တစ္ေယာက္ကို ေပးစားပါ႔မယ္လို႔ ကတိကဝတ္ထားခဲ႔ပါတယ္၊ ဒါကို ေကာင္မေလးက ဆန္႔က်င္ျပီး မစားမေသာက္ဘဲ ဆႏၵျပေနတယ္၊ ဒီေတာ႔ သူ႔အေဖက ေကာင္မေလးကို အခန္းပိတ္ ေလွာင္ထားပါတယ္၊ဒီၾကားထဲကေနျပီး ေအာ္ဒါလီ အႏြယ္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ဟာ ေကာင္မေလးကို မရ ရေအာင္ခိုးျပီးထြက္ေျပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ ကုလားအုတ္နဲ႔ လိုက္ျကေတာ႔ ဂူတစ္ဂူမွာ ပုန္းေနတဲ႔ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးကိုေတြ႔ပါတယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ျကည္ျကည္သာသာနဲ႔ အဖမ္းမခံဘဲ ခုခံၾကပါတယ္၊ က်ားနာ ႏွစ္ေကာင္လိုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက လူႏွစ္ေယာက္ကို ဓားနဲ႔ ထိုးပစ္တယ္၊ အဲဒါမွ ေသဒဏ္မခံရရင္ ဘယ္အမွုက သြားျပီး ေသဒဏ္ခံရမွာလဲ သခင္”
“ေကာင္ကေလး….ေကာင္မေလး…ခိုးေျပးတယ္” ဆိုေသာ စကားလုံးမ်ား ကိုျကားေသာအခါ တြမ္လင္ဆင္႔စိတ္ထဲ၌ စႏိုးစေနာင္႔ျဖစ္လာျပီး အဗၺဒူခန္ကို ေမးလိုက္သည္။
“ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးဆိုတာက ဘယ္သူေတြလဲ”
“ေလွစပ္သမား အိုမာေဟထန္ရဲ႕ သမီး ဇူလီကာနဲ႔ သိုးေက်ာင္းသမား အာလီဗတ္တဲ႔၊ ဘာျဖစ္လို႔ေမးတာလဲ သခင္”
“သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို က်ုပ္သိတယ္၊ မႏွစ္က က်ုပ္ဒီရြာကို ေရာက္တုန္းက သိခဲ႔တာပဲ၊ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ကေလးအရြယ္ပဲ ရွိၾကေသးတယ္၊ သူတို႔ကို ေသဒဏ္ခ်ေလာက္ေအာင္ သူတို႔ကဘာအျပစ္ၾကီးမ်ား က်ူးလြန္ခဲ႔လို႔လဲ၊ အဂၤလန္မွာဆိုရင္…”
“ကိုယ္ေတာ္ သတိထားဦးေလ၊ ဒါ …..အဂၤလန္ မဟုတ္ဘူး” ေမဂ်ာဂရန္႔က တြမ္လင္ဆင္၏ စကားကိုျဖတ္ျပီးေနာက္ ဆက္၍ ေျပာသည္။
“ကိုယ္ေတာ္႔ကို အျကံေပးရရင္ ဒီကိစၥေတြထဲမွာ ကိုယ္ေတာ္ဝင္မစြက္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ၊ ကိုယ္ေတာ္ဝင္စြက္တာနဲ႔ တျပိုင္နက္ ဟာဆန္နီ အႏြယ္ေတြနဲ႔ ေအာ္ဒါလီအႏြယ္ေတြ တစ္စုနဲ႔ တစ္စု သတ္ျဖတ္ကုန္လိမ္႔မယ္” တြမ္လင္ဆင္သည္ သက္ျပင္းခ်ကာ ညည္းတြားလိုက္သည္။
ေအဒင္ရွိ မစ္ရွင္အဖြဲ႕က ဒုကၡေရာက္ေစမည္႔ ကိစၥမွန္သမွ်ကို ေရွာင္ရွားရမည္ဟု အေသအခ်ာ မွာထားခဲ႔သည္။ ဂရန္႔ႏွင္႔သူကား အယူအဆခ်င္းမတူ။ ဂရန္႔သည္ အာရပ္တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင္႔ ဆက္ဆံေနရေသာ စစ္ဘက္ အရာရွိတစ္ဦးသာျဖစ္၍ ဆက္ဆံေရးေကာင္းလွ်င္ ဘာမဆို လက္ပိုက္ ျကည္႔ေနမည္႔ အယူအဆ ရွိသည္။ သူကား သာသနာေရးမစ္ရွင္ အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္ရာ လူသားတစ္ေယာက္ျပုလုပ္ရမည္႔တာဝန္ကိုသာ ပို၍ အေရးထားသည္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ အဗၺဒူခန္ ဘက္သို႔ လွည္႕ကာ-
“သူတို႔ကေလးေတြ မေသခင္မွာ က်ုပ္ေတြ႔ပါရေစ၊ သူတို႔အတြက္ က်ုပ္ယုံတဲ႔ ဘုရားသခင္ဆီမွာ ဆုုမြန္ေတာင္းပါရေစ” ဟုေျပာလိုက္သည္။ အဗၺဒူခန္သည္ ေတြေဝသြားသည္။ ေနာက္အတန္ျကာမွ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
“အလႅာကို မယုံသူရဲ႕ ဆုေတာင္းဟာ အသည္းႏွလုံးထဲက လာတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ေကာင္းက်ိဳးတခုခုေတာ႔ ျဖစ္ေစမွာပါပဲေလ”
သူတို႔သုံးဦးသားသည္ ညအေမွာင္ကိုျဖတ္သန္းလ်က္ ကုလားအုတ္စခန္းသို႔ ထြက္လာခဲ႔ျကသည္။ ဒစ္ကန္ရြာ၏ ညသည္ ေသမင္း ကိုေစာင္႔ျကိုေနသည္႔ လူနာအလား အတိတ္ဆိတ္ျကီး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
တရားခံမ်ားကို တဲတစ္တဲတြင္ ထည္႔ထားကာ အေစာင္႔ႏွစ္ေယာက္ခ်ထားသည္။ တဲထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အေစာင္႔တစ္ေယာက္ လက္ထဲမွ မွန္အိမ္မီးေရာင္ျဖင္႔ တရားခံဟု အစြပ္စြဲခံရသူ ႏွစ္ဦးကိုေတြ႔ရသည္။ ဇူလီကာသည္ သူ႔ခ်စ္သူ၏ ရင္ခြင္ထက္ဝယ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာသည္။ အာလီဗတ္၏ က်ယ္ကားေသာ ရင္အုံေပၚ၌ ေခါင္းကေလးကိုေမွးကာ ေခြေခြေလး အိပ္ေနသည္။ အာလီဗတ္သည္ ဇူလီကာကို ညင္သာစြာ ေပြ႔ဖက္ထားသည္။ သူကမူ မအိပ္ႏိုင္ေသး။ အာလီဗတ္သည္ တဲထဲသို႔ဝင္လာေသာ လူသိုက္အား ျပူးက်ယ္ ဝန္းဝိုင္းေသာ မ်က္လုံးအစုံျဖင္႔ေမာ္ၾကည္႔သည္။ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲတြင္မိေနေသာ သမင္၏ မ်က္လုံးမ်ိုးျဖစ္သည္။ ဝမ္းနည္းေျကကြဲမွု၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ကင္းမဲ႔မွု အရိပ္အေယာင္မ်ား မ်ာက္လုံးတြင္ ယွက္သန္းေနသည္။ ဇူလီကာသည္ အာလီဗတ္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ပလႊဲ မွီထားရကား ေျဖေထာက္အစုံမွာ အျပင္သို႔ ထြက္ေနသည္။ ထိုေျခေထာက္ အစုံတြင္ ညိုေမာင္းေသာ ေသြးေျခာက္ အစအနမ်ား စြန္းထင္းေပက်ံေနသည္ကို တြမ္လင္ဆင္ ေတြ႔ရသည္။ ႏုနယ္ေသာ ကေလးေျခေထာက္ေလးသည္ အေျပးအလႊား သြားရာ၌ ေက်ာက္စြန္းေက်ာက္ခၽြန္မ်ားႏွင္႔ ထိမိခတ္မိ ဟန္တူသည္။
တြမ္လင္ဆင္သည္ စကားေျပာ၍ ႏွစ္သိမ္႔ရန္ျကိုးစားျကည္႔သည္။ သူ႕လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ တစ္ဆို႔ေနသျဖင္႔ စကားသံထြက္မလာ။ စကားေျပာလိုက္လွ်င္ သူ႔လည္ေခ်ာင္း ကြဲထြက္သြားလိမ္႔မည္ဟု ထင္မွတ္မိသည္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ သနားစဖြယ္ အေၾကာင္သား ေငးစိုက္ၾကည္႔ေနေသာ အာလီဗတ္၏ မ်က္လုံးဒဏ္ကို မခံနိုင္ေတာ႔သျဖင္႔ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ေဘးနားတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ အနီးရွိ ေရခြက္ထဲမွ ေရျဖင္႔ သူ႔လက္ကိုင္ပဝါကို ဆြတ္လိုက္ျပီး ဇူလီကာ၏ ေျခေထာက္မွ ေသြးေျခာက္မ်ားကို ညင္သာစြာ သုတ္ေပးေနမိေလသည္။
လြန္ခဲ႔သည္႔ႏွစ္က ဤကေလးမေလးသည္ ဤေျခေထာက္ကေလးမ်ားျဖင္႔ ေျပးလႊားကာ သူ႔ကို ဝန္းပတ္ျပီး ျမူးတူးေပ်ာ္ပါးခဲ႔သည္။ မၾကာခင္ ဤေျခေထာက္ ကေလးမ်ားကို က်င္းထဲသို႔ ခ်ျကေတာ႔မည္။ ဦးေခါင္းကေလးသာေဖာ္ထားျပီး ကိုယ္ကို ေျမ၌ ျမွုပ္ျကေပေတာ႔မည္။ သည္ဦးေခါင္းကေလးကို ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲမ်ားျဖင္႔ မညွာမတာ ပစ္ခတ္ေပေတာ႔မည္။ ဇူလီကာကိုေခြးရူးသဖြယ္ သေဘာထားကာ ပစ္ခတ္ေပေတာ႔မည္။
တြမ္လင္ဆင္သည္ အေတြးမ်ားျဖင္႔ ဗေလာင္ဆူေနစဥ္ ေမဂ်ာဂရန္႔က “ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ျပီ”ဟု သတိေပးလိုက္သည္။
“ဘုရားသခင္…ၾကည္႔မေနပါနဲ႔ဘုရား…” တြမ္လင္ဆင္သည္ လွိုက္လွဲစြာ ဆုေတာင္းျပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္ကာတဲျပင္သို႔ ထြက္သြားသည္။ သူ႔ေနာက္သို႔ သခင္စြန္႔ပစ္ခံရေသာ ေခြးငယ္၏မ်က္လုံးႏွင္႔ တူလွေသာ အာလီဗတ္၏ မ်က္လုံးသည္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ပါလာသည္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ သူ႔တဲထဲသို႔ သူဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာမွန္းပင္ မသိေတာ႔။ ေမဂ်ာဂရန္႔သာ ရွိတ္အဗၺဒူခန္ႏွင္႔၊ အျခားအရပ္လူၾကီးမ်ားႏွင္႔ စကားစျမည္ ေျပာရင္းက်န္ရစ္ခဲ႔သည္။
တြမ္လင္ဆင္သည္ သူ႔ခုတင္ေဘး၌ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်ရင္း “ဘုရားသခင္ ကယ္မ ေစာင္႔ေရွာက္ေတာ္မူပါ။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ကိုေစာင္႔ေရွာက္ေတာ္မူပါ” ဟု အခါခါ အထပ္ထပ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဆုေတာင္းကား အဓိပၸါယ္ ရွိေတာ႔မည္ မဟုတ္ဟု ေတြးမိျပန္ေသာအခါ စိတ္ႏွလုံးေခ်ာက္ခ်ား တုန္လွုပ္လာေလသည္။ တြမ္လင္ဆင္၏ မ်က္လုံးထဲတြင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာျမင္ကြင္းသာ တရစ္ဝဲဝဲေပါ္ေနသည္။ ေျမျပင္ေပါ္တြင္ေပါ္ထြက္ေနေသာ လူသားဦးေခါင္းေလးႏွစ္လုံး၊ ထိုေခါင္းကေလးႏွစ္လုံးကို အရွိန္ျပင္းစြာ လာေရာက္ထိမွန္ေသာ ေက်ာက္ခဲမ်ား…ေသြးမ်ား…က်ိုးပဲ႔လြင္႔စင္သြားေသာ သြားကေလးမ်ား…တစ္ဦးကို တစ္ဦး ခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ႕ေသာအျကည္႔မ်ား… မ်က္လုံးမ်ား… ေသြးမ်ား…. ေသြးမ်ား၊ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေမွးမွိတ္သြားေသာ မ်က္လုံးမ်ား..။
သည္းမခံနိုင္ေတာ႔။ သည္းမခံသာေတာ႔။အေတြးျမင္ကြင္းက တြမ္လင္ဆင္ကို မခံသာေအာင္ႏွိပ္စက္ကလူ ျပုေပျပီ။ ဆုေတာင္းျခင္းသည္ အရာမထင္ေတာ႔ျပီဟု သိလိုက္ေသာအခါ တြမ္လင္ဆင္သည္ ေမဂ်ာဂရန္႔ ထားခဲ႔ေသာ ဝီစကီပုလင္းကို ခြက္ထဲသို႕ ေစာင္းငွဲ႔ျပီး ဝီစကီထည္႔လိုက္သည္။ ေနာက္ေရမေရာဘဲ ေသာက္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
တဲအတြင္းသို႔ အလင္းေရာင္ပ်ပ်ေလး ထိုးဝင္လာသည္။ ေဩာ္…..မိုးေသာက္ေလျပီ တကား။ မိုးေသာက္ေနထြက္လွ်င္ တရားစီရင္ေပေတာ႔မည္။ ညဥ္႔ယံက အတိတ္ၾကီးတိတ္ခဲ႔ေသာ ဒစ္ကန္ရြာကေလးသည္ ႏိုးထလာေလျပီ။ ရြာလယ္ ကုလားအုတ္စခန္း၌ လူေတြစုေဝးစ ျပုေနေပေရာ႔မည္။
တြမ္လင္ဆင္သည္ ဝီစကီထပ္ငွဲ႔ကာေသာက္မိျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္သူသည္ တဲအျပင္ဘက္သို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ထြက္လာခဲ႔သည္။ ကုလားအုတ္စခန္းဘက္သို႔ သူ႔မ်က္လုံးမ်ား အလိုလို လွမ္းၾကည္႔မိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ လူအုပ္ကိုေတြ႔ရသည္။ လူအုပ္၏ အေပါ္၌ ထြားက်ိုင္းသန္မာေသာ အာရပ္တစ္ေယာက္၏ လက္ေမာင္းမ်ား လွုပ္ရွားသြားသည္ ကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ လူအုပ္ျကီးကေအာ္လိုက္သည္။ ခဲတရားစီရင္သည္႔ အမွုကား စေပျပီ။ သူ၏ အထပ္ထပ္အခါခါ ဆုေတာင္းသံကို ဘုရားသခင္မၾကားႏိုင္ျပီ။ တြမ္လင္ဆင္သည္ တဲထဲသို႔ ျပန္ဝင္ကာ သူ႔ခုတင္ေပါ္သို႔ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ပစ္တင္လိုက္သည္။ ေခါင္းအုံးႏွင္႔ မ်က္ႏွာကို အပ္ထားေသာ္လည္း မ်က္လုံးထဲတြင္ ဇူလီကာ၏ ေသးသြယ္လွပေသာ ေျခေထာက္ကေလး ေပါ္လာသည္။ ဤေျခေထာက္ကေလးသည္ ေျမက်င္းထဲ၌ မလွုပ္သာ၊ မရွားသာ ျဖစ္ေနေရာ႔မည္။
ထိုစဥ္ လူအုပ္ေအာ္ဟစ္သံ ျကားရသည္။ ေနာက္ထပ္ျကားရသည္။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ေအာ္သံမ်ား တဲထဲသို႔၊ သူ႔နားထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။ တြမ္လင္ဆင္သည္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင္႔ သူ႔နားကို တင္းက်ပ္စြာပိတ္ထားသည္။ ေအာ္သံတစ္သံသည္ ခဲတစ္လုံးပစ္ေၾကာင္း အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္သည္ကို သူနားလည္သည္။ နားထဲသို႔ ေအာ္သံမ်ားဝင္မလာေတာ႔ေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲသို႔ ေအာ္သံမ်ား ဆူညံစြာ ဝင္လာျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ႔ တိတ္ဆိတ္ျခင္း၊ ျငိမ္သက္ျခင္း။
“လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ပါ သခင္၊ ေမဂ်ာက ခရီးထြက္ဖို႔ အဆင္သင္႔ျပင္ထားပါလို႔ အေျကာင္းျကားခိုင္းပါတယ္”
ေမဂ်ာဂရန္႔၏ အေစခံက ေျပာလာေတာ႔မွ တြမ္လင္ဆင္သည္ မွင္တက္မိရာမွ လူးလြန္႔လာသည္။
“ျပီးသြားျပီလား…..”
“လက္ဖက္ရည္လား သခင္၊ ေဖ်ာ္ျပီးပါျပီ”
“ဟဲ႔…အရူးရဲ႕၊ ခဲနဲ႔ပစ္သတ္တာ ျပီးပလားလို႔ ေမးတာ…”
အေစခံ၏ ရုိးစား ထုံအေသာ အမူအရာေျကာင္႔သာ တြမ္လင္ဆင္ ထ မထိုးမိျခင္းျဖစ္သည္။
“ျပီးပါျပီ သခင္…ေမဂ်ာဂရန္႔ လုပ္တာ မဟုတ္လို႔ ျပီးသြားပါျပီ။ ေမဂ်ာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေဖဆိုလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ မေအဆိုလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ႔ သူဟာ ကေလးေလးလိုပဲ။ မစဥ္းစားတတ္ပါဘူး၊ လုပ္ခ်င္ရာ စြတ္လုပ္ပါတယ္၊ ဒီကိစၥမွာ သူ႔အေစခံကိုေမးလိုက္ရင္ သူျဖစ္ေစခ်င္တာ ျဖစ္မွာေပါ႔၊ ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ေမဂ်ာ မသိလို႔ မွားရွာတာပဲ”
“ခဲနဲ႔ ပစ္သတ္တာ ဘယ္လိုလဲ၊ ေသသြားရွာျပီလား” တြမ္လင္ဆင္က ေမးသည္။
“တခ်က္မွ မထိဘူး သခင္ေရ႕………တစ္ခ်က္ဆို တစ္ခ်က္မွ မထိဘူး၊ ေမဂ်ာဂရန္႔ေျကာင္႔ ေပါ႔ခင္ဗ်ာ၊ မေန႔ညက ေမဂ်ာရယ္…..ခဲပစ္သမားေတြကို ဆုေပးမယ္လို႔ ကတိခံခဲ႔တယ္ေလ၊ တရားခံရဲ႕ေခါင္းကို ခဲတစ္လုံးထိရင္ ခဲတစ္လုံးတိုင္း အတြက္ ငါးမူးေပးမယ္ တဲ႔၊ ဒီေလာက္အထိ ကတိထားရင္ မဆိုးလွပါဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ ေမဂ်ာက ဆက္ျပီး ကတိေပးေသးတယ္၊ အဲဒီ ကတိက ငါးပါးေမွာက္တဲ႔ကတိပဲ၊ မထိတဲ႔ လူဆိုရင္ လြဲသြားတဲ႔ခဲတစ္လုံးတိုင္းအတြက္ ဒသမ ၃၀၃ ရုိင္ဖယ္က်ည္ဆန္ တစ္ခုကို ႏွစ္သိမ္႔ဆု အျဖစ္ ေပးမယ္တဲ႔၊ ေမဂ်ာ အမွားၾကီးမွားသြားတာေပါ႔၊ မသကာ ကၽြန္ေတာ႔္ ကိုေမးရင္ ဒီလိုဘယ္ျဖစ္မလဲ သခင္၊ ဒီအရပ္ေတြမွာ က်ည္ဆန္ သိပ္ရွားတာ၊ က်ည္ဆန္ တစ္ေတာင္႔ကို ႏွစ္က်ပ္ခြဲေလာက္ ေပးရတာ၊ ဒါလည္း လြယ္လြယ္နဲ႔ ဝယ္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ႔ ေအာ္ဒါလီ ခဲပစ္သမားေတြက သူတို႔ခဲေတြကို တရားခံေတြရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔ တျခားစီေရာက္ေအာင္ ပစ္ကုန္တာေပါ႔၊ မိုးနဲ႔ ေျမေလာက္ လြဲေအာင္ပစ္ကုန္တာေပါ႔ သခင္ရယ္၊ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ကို ငါးမူးနဲ႔ လဲေလာက္ေအာင္ ဘယ္သူမိုက္ပါ႔မလဲ။ အခုဆို ဇူလီကာတို႔ ႏွစ္ေယာက္အျပစ္မရွိေၾကာင္း ဘုရားသခင္က အလိုေတာ္ရွိတာမို႔ ကြင္းလုံးကၽြတ္ လြတ္ျပီး လက္ထပ္ဖို႔ေတာင္ စီမံေနေလရဲ႕”
တြမ္လင္ဆင္၏ တစ္ကိုယ္လုံး နတ္ပူးသလို တုန္လွဳပ္သြားသည္။ ဇူလီကာတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္္ဦးသည္ ယေန႔ညတြင္ ကခုန္ျမူးတူးျကေပေတာ႔မည္။ လွိဳက္လွဲ ရယ္ေမာသံမ်ား ကုလားအုတ္စခန္းတြင္ ပ်ံ႕လြင္႔ေပေတာ႔မည္။
စကားနည္းေသာ၊ ဟာသမရွိေသာ ဂရန္႔သည္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ အသက္ကို ကယ္ဆယ္ခဲ႔ေလျပီ။
“ဒီမွာ ကိုယ္႔လူ…..ဘုရားသခင္ဟာ စကားမေျပာေပမယ္႔ ၾကင္နာတတ္တဲ႔ ႏွလုံးသား ရွိတယ္ကြယ္႔၊ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔အလိုေတာ္အတိုင္း ေက်ာက္ခဲေတြကို လြဲေအာင္ ဖန္တီး ေပးတာ ေပါ႔ကြယ္” တြမ္လင္ဆင္က တုန္ယင္ လွိဳက္လွဲစြာ ေျပာလိုက္ေလသည္။ ။
(“Judgement – on lovers” by Garnett Redcliff; Britain)
[ရွဳမဝ၊ တြဲ (၂၉)၊ မွတ္ (၃၄၅)၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၇၆]
ညြန္႔ၾကဴး (ျမန္မာျပန္)
ႏွစ္ဆယ္ရာစု ႏိုင္ငံရပ္ျခား ဝတၱုတိုမ်ား
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၀၈ (ဒုတိယအျကိမ္)
ရာျပည္႔စာအုပ္တိုက္
Subscribe to:
Posts (Atom)